Mezelf zelden zo in de weg gezeten als op dit moment. Dan mag met geringe overdrijving het grootste deel van mijn lijf zijn medewerking weigeren, er is ook nog zoiets als het moreel. Nou, dat is nergens te bekennen. Schortte het alleen tussen de oren is er altijd nog het nekvel of die trap onder de kont. Ditmaal is het de machinerie zelf die hapert. Dat nodigt op z'n zachst gezegd niet uit tot activiteit.
Had me de winterperiode voorgesteld als een rust- en herstelperiode van lijf en leden. Daar komt weinig van terecht. Alles gaat traag, als het al gaat. Zo traag, dat als je iemand anders zo bezig zou zien, het je danig zou irriteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten