Magriet Eshuis. De zoveelste bekende dode dit jaar. De een tikt wat harder aan dan de ander en de meesten, die in de VK verschijnen, zijn me onbekend. Dat die Magriet bekend was van House for Sale was niet wat me raakte. Dat ze 70 was wel. Dat zijn jaartallen die tegenwoordig anders binnen komen dan 20 jaar geleden of zelfs maar 10 jaar terug.
Het lukt me de laatste tijd aardig om de dood op acceptable afstand te houden, al passeert die nog steeds met regelmaat de bühne. Hoewel minder opdringerig zijn de momenten van 'Misschien ben ik er zo niet meer' niet van het toneel verdwenen. Het meest vervelende aan het dood-gedoe is misschien nog wel, dat Mariana er geen woord aan vuil wil maken, terwijl ze eensklaps met een bestaan geconfronteerd gaat worden, waar ze haar hele leven nauwelijks mee bezig is geweest: op eigen benen staan. Hoe zorgzaam ze ook kan zijn, ze laat zich het liefst verzorgen.
Praktisch zijn er zoveel zaken hier waar ze van het functioneren weinig tot geen schoege heeft, dat er plots alleen voor staan vergelijkbaar zal zijn met 'voor de leeuwen gooien'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten