Slotkeutel

 Het is dit jaar niet vaak voorgekomen dat het bed voorbij de klok van tienen werd opgezocht, maar vandaag doen we er eentje bij. Het is nog een uurtje en dan een slok bubbelwijn en onder de wol als de honden gekalmeerd zijn van de paar vage knallen in de verte. Rare beesten. Vanochtend om zes uur al onder de wol vandaan gekomen met een on-uitgeschreven 'Te doen'-lijstje in mijn hoofd. En alles is gedaan. 

 Met het voorgenomen mini-buffet was het zoals voorspelbaar improviseren. De Penny is geen hypermarché en de onlangs geopende nieuwe buurtsuper in de richting Birghis ziet aardig uit maar het aanbod voegt niks toe. Het resultaat mocht er desalniettemin zijn zowel voor het oog als voor de smaakpapillen.

 Het heeft iets irreëels, dat we alweer 12 mndn verder zijn, dat ondanks alles het leven zijn gang is gegaan. Hoe de goede momenten zich verhouden tot de mindere heb ik niet bijgehouden. Voor mijn gevoel hebben de minderen de overhand gehad, al vergeet je snel wat goed is gegaan. De blogproduktie mag in deze als teken aan de wand gelden.

Eindig

 Magriet Eshuis. De zoveelste bekende dode dit jaar. De een tikt wat harder aan dan de ander en de meesten, die in de VK verschijnen, zijn me onbekend. Dat die Magriet bekend was van House for Sale was niet wat me raakte. Dat ze 70 was wel. Dat zijn jaartallen die tegenwoordig anders binnen komen dan 20 jaar geleden of zelfs maar 10 jaar terug. 

 Het lukt me de laatste tijd aardig om de dood op acceptable afstand te houden, al passeert die nog steeds met regelmaat de bühne. Hoewel minder opdringerig zijn de momenten van 'Misschien ben ik er zo niet meer' niet van het toneel verdwenen. Het meest vervelende aan het dood-gedoe is misschien nog wel, dat Mariana er geen woord aan vuil wil maken, terwijl ze eensklaps met een bestaan geconfronteerd gaat worden, waar ze haar hele leven nauwelijks mee bezig is geweest: op eigen benen staan. Hoe zorgzaam ze ook kan zijn, ze laat zich het liefst verzorgen.

 Praktisch zijn er zoveel zaken hier waar ze van het functioneren weinig tot geen schoege heeft, dat er plots alleen voor staan vergelijkbaar zal zijn met 'voor de leeuwen gooien'.

Gekwakkel

 Als we de voorspellingen mogen geloven blijft het zeker tot half januari meer herfst dan winter. Het is dan wel 's nachts kouder dan de metereologen bedenken, met uitschieters voorbij de -10, maar de volgende nacht blijft de temperatuur net zo vrolijk boven nul. Geen idee of we daar nu zo blij mee moeten zijn.

 

 Moet bekennen dat een ochtend voorbij de -10 me minder aanstaat dan een paar jaar geleden. Deels door het feit dat de kou er tegenwoordig harder inhakt maar ook vanwege de verdubbeling van de hondenronde. Enige voordeel is dat tussen de dames en de heren een voermoment zit en mijn handen enigszins kunnen bijkomen

 

 In de oude (wijven) wijsheid, dat een zachte winter meer ongedierte in het volgende groeiseizoen tot gevolg heeft, geloof ik niet zo. Het ongedierte is niet gek ook. Waarom ergens verblijven waar je het risico loopt om gedecimeerd te worden? Bovendien werkt een serieuze vermindering van een aantal meestal een verhoging van de reproductie in de hand.

Uitwaaieren

 Eerst mndnlang een onmenselijke lockdown. Ineens wordt die zo goed als opgeheven oa door de steeds heftiger wordende protesten. De covid-infecties verspreiden zich als olie over water. Men heeft het inmiddels over miljoenen besmettingen en duizenden doden per dag in China. Schattingen, want de partij laat net zo plots niks meer van zich horen.

 Nog is het een intern probleem, maar ook het reizen is weer toegestaan en je ziet gebeuren wat ook bij het begin van de covidepidemie gebeurde. Men reist naar het Westen en de VS met het virus onder de leden. Een aantal landen (oa Italië en de VS) eisen negatieve testresultaten van vlak voor vertrek of bij aankomst, De meeste Europese landen treffen echter nauwelijks maatregelen. Veel bla-bla. Vergelijkbaar met de aanloop naar de eerste besmettingsgolf.

 Een test zegt natuurlijk niet alles, maar lijkt me het minste wat gedaan zou moeten worden en niet obv vrijwilligheid. Het is nog geen jaar geleden, dat testen verplicht was binnen Europa. Het klinkt me onnozel, wereldvreemd in mijn oren.

2023

 

Wederom

 Het is weer hommeles. Zelfs de koffie smaakt niet. Een einde van dit jaar in stijl. Een aanloop van een paar dagen en de finale, mag ik hopen, gisteren. Zien dat we vandaag de zaakjes weer enigszins op orde krijgen. Het mag dan de stijl van 2022 zijn, maar het zou prettig zijn als de aanvang van 2023 minder belabberd en beroerd over de bühne gaat.

Dorpsgenoot

 Le Chalard wereldnieuws in Nederland. Chris Koerts, één van de tweelingbroers van de band Earth & Fire. Dorpsgenoten uit mijn Franse tijd. Uit mijn herinnering puttend enigszins mensenschuw en verder volledig opgaande in het maken en spelen van muziek. Hij en zijn vrouw woonden net iets meer echt aan de rand van het dorp, waar wij er een paar kilometer buiten lagen.

 Verder niet zoveel contact mee gehad. Zij zat op een gegeven moment in de dorpspolitiek met een burgemeester, die in zijn Parijse jaren iets had uit te staan met Centre Pompido. Zeer joviale vent. Ook alweer jaren dood. Getorven in de tijd dat Y. nog leefde.

 Leeft Jerney Kaagman nog? Het liedje 'Weekend' in het glitterpak en met de kenmerkende, heupwiegende pasjes naar links en rechts. Chris moest schijnbaar niks hebben van het bestaan als popartiest. Nou, dan zat ie goed in Le Chalard.

Verslapen

 Van tien tot bij eenen de werkelijk verlaten en me ondergedompeld in een aangename droomwereld. Geen geren, geen gedoe, geen massale toestanden. Weet ook niet precies wat het dan wel allemaal was, maar de achtergebleven indruk was prettig. Na de dag van gisteren was er wantrouwen mbt de algehele toestand van mijn fysiek. Misgaan kan op meerdere manieren en die allesoverheersende moeheid is er één van.

 Als het daarbij blijft, is het te doen. Behalve dat verdere stappen in de verkeerde richting niet uitgesloten zijn, verstoort zo'n slaapsessie het opbouwen van een ritme. Mariana laat me dan altijd slapen, ook als er afspraken zijn om iets samen te doen, zoals het uitlaten van de honden of vanmiddag aanwezig zijn bij de verkoop van haar nog geen jaar oud kalf.

 Kopers waren zigeuners. Die heb je in soorten en maten. Deze hadden niet standaard grote hoeden of wintermutsen op, netjes in de vouw gedwongen haar en getrimde baarden. Toch is hier/platteland/Romania dan in eerste instantie wantrouwen. Het ging om een aardige klap geld en ze wilden in Euro betalen. Dat geeft altijd weer gezeik, dus vriendelijk verzocht om het in Lei te doen. Gisteren gekeken, vandaag gekocht.

 Mariana vatte gisteravond in eerste instantie het plan op om het geld in de bank op echtheid te laten controleren, alvorens de koop definitief te maken. Leek me wat overdreven, bijna beledigend. Hoewel Mariana me erbij wilde hebben, bleek alles afgehandeld toen ik weer bij mijn positieven kwam. Een dik pak hondertjes rijker. Kan ze leuke dingen doen voor al het werk, dat ze in de afgelopen twee jaar heeft gedaan. Nu nog moeders en oma zien kwijt te raken.

Halfwerk

 Moe maar tevreden. Van 11 tot 16 bezig geweest. De meeste tijd vandaag verdaan met wachten in de rij voor de apotheek. Kan me niet zo herinneren hoe dat voor Covid was. Sinds Covid is het max twee binnen. Er zullen voorheen vast wel eens mensen buiten gestaan hebben, maar meestal was het binnen dringen bij de apotheek, die het dichtstbij mij huisarts ligt. Ding wordt op het ogenblik verbouwd, is verkocht aan/overgenomen door een keten. Benieuwd of de voormalige eigenaar wel terugkeert.

 Bij de dichtstbijzijnde concurrent staan ze ook buiten in de rij, al heeft hij/zij in vergelijking met de eerste binnen de ruimte van een balzaal. Ook daar geldt nog steeds maximaal twee cliënten binnen. Waar men zich maar gedeeltelijk aan houdt.

 Voor twaalven was het erg fris. Bij de herhaling na tweeën scheen een aangenaam zonnetje. De beste man had me van een soort pil maar de helft gegeven en ik had het ter plekke niet opgemerkt. Bleek dat het totaal wel in rekening was gebracht. Schmiecht of een vergissing?

Chronologiseren

 De dinsdag die eigenlijk een maandag is na de maandag die een zondag was. Zien dat we de boel weer een beetje op orde krijgen. Discipline! Tempo herstellen in zoverre überhaupt nog van tempo gesproken kan worden. Het scheelt dat de huiselijke boel geen bende is geworden de afgelopen dagen. Niet eerst bergen weg afwassen voordat met het echte werk begonnen kan worden. 'Echt' in de betekenis van 'Wat al langer ligt te wachten'.

 Kan het gaan opsommen maar geen zin om me vast te pinnen. Het is tenslotte een beetje vakantie en om nou in de laatste dagen van het jaar een inhaalslag proberen te maken, die het toch deels verloren jaar moet goed maken, slaat nergens op en is bovendien godsonmogelijk. Iets meer dan afwas en koken (en honden), schonen en vuil maken, zou mooi meegenomen zijn.

Seizoenswissel

 Me door de dag heen gewerkt. Viel best mee. Verleiding om plat te gaan een paar keer moeten weerstaan. Dat lukt aardig, als je maar bezig blijft. Afwas en zo. Geen onaardige dag. Fris met een zonnetje. Had een stuk kunnen wandelen. Dat idee verdween net zo rap als het op kwam.

 

 Denk wel dat het geen kwaad kan om beetje bij beetje de conditie proberen op te krikken. December is alweer bijna voorbij. Voorjaar is zover weg niet meer. En laat me dan een partij werk te wachten staan, waar alleen de gedachte eraan me de moed in de schoenen laat zakken. Alle mogelijke complicaties van wat er te gebeuren staat voor het gemak buiten beschouwing gelaten.

 Heeft binnen voorzaaien dit jaar zin of slaan we dat met alle onzekerheden over? Ga ik het wel doen, dan begint dat circus over een week of vier. Tijd genoeg om mijn geheugen op te frissen en plek vrij te maken, waar de bak moet komen te staan. Vrees, dat dat weer naast de Pc wordt. Een ander alternatief is niet boven komen drijven. De inactiviteit is goed en wel begonnen en alweer bijna voorbij.

Bijkomen?

 Hoewel het vanochtend soepeler onder het dekbed uitkwam, zou ik er zo weer onder kunnen kruipen. Wat let me? Niks op het programma staan. Afwas wacht natuurlijk, maar die is erg geduldig. Qua maaltijd vandaag een stuk lichter, minder en makkelijker. Ook daar ga ik me met een dut geen bult vallen.

 Verzetten kan natuurlijk ook. Loop je de rest van de dag met zo'n onhandig duffe kop rond. Thuis hing je de tweede kerstdag op de bank voor de Tv. Vaders slapend in z'n stoel. Broer slapend op de bank. Wat dat betreft zou je de moeheid een inhaaleffect kunnen noemen.

Kerst

 Bij tweeën aangeschoven en rond achten opgestaan. Het kerstdinner. Niet perfect maar beter dan gemiddeld. Tweede keer in de afgelopen dagen dat er iets van een last van mijn schouders viel. Jammer van de allesoverheersende moeheid, die me alweer een paar dagen lastig valt. Ik zou lopend kunnen slapen, geloof ik.

Traditioneel

 Al eens eerder over gehad? Het Oost-europese kerstdinner bestaat uit versgetrokken kippensoep met zelf gemaakte vermicelli of griesballen. Dan wat ze noemen 'salade de boeuf'. Een aardappelsalade met oa de groente die de soep mee op smaak heeft gebracht en absoluut niks van een rund. Vervolgens als hoofdgerecht met een mengsel van rijst en vlees van het net geslachtte varken gevulde koolrolletjes van witte kool, die een paar wkn heeft staan gisten. Het toetje zou ik niet weten. Alles weggespoeld met zelfgestookte sterke drank van pruimen, koffie, cola, wijn en soms ook water.

 Traditie. Alles heeft zo zijn redenen en met de jongere generaties zal het gebruik ongetwijfeld verwateren. Niet verdwijnen, gewoon z'n vanzelfsprekendheid verliezen. Op de kippensoep na, maar dan met prei en rijst, was er thuis geen vaste prik met de feestdagen. Altijd wel iets dat feestelijk bedoeld was, maar niet zonodig jaarlijks terugkeerde. Geen idee of mijn deel van Nederland zoiets heeft gekend, bijv. voor de IIeWO. De ouders van mijn moeder hadden varkens. Met de slacht aan het einde van het jaar zou dat best consequenties voor de feestmaaltijden gehad kunnen hebben. En natuurlijk vlaaien als dessert. Met dertien kinderen .....

Flitsfeest?

 Streep d'r onder. Eindelijk iets in de keuken kunnen doen, maar alsnog met het kerstgedoe bezig geweest. Bezig met de nieuw aangeschafte vogeltjes schoot me door het hoofd, dat die hele heisa voor een dag is. Eén dag (!), 24-8 uur. Nou, vooruit ik doe de avond ervoor erbij. Daarna blijft het spul wel nog een paar wkn in de weg staan en hangen, waarna het weer een jaartje in dozen op zolder mag verwijlen, de boom op de brandstapel gaat en het porcelein achter glas verdwijnt.

 D'r zijn jaren dat ik met meer enthousiasme aan de kerstvoorbereidingen heb gewerkt. Dit jaar liet de smaak zich niet pakken. Met het eten gaat dat beter. Daar ontbreekt het helaas een beetje aan tijd door al het gedoe met lichtjes, kransen en vogeltjes. Het dessert is gemaakt. Het wilde zwijn staat te marineren. De rest is allemaal last minute werk.

 Bedacht me vandaag, dat ik de vis-gang bij de hoofdgerechten en de vlees-gang bij de voorgerechten ben vergeten. De zalm-/witvistartaar is een voorgerecht en geen inleidende hoofdgang. Zien om dat met O&N beter aan te pakken. Niet dat we verhongeren. Het is simpel een gemis, open plekken, ontbrekende schakels.

Eindstreep

 Met de kerstversieringen blijft het maar slepen dit jaar. Ben al eens sneller geweest, maar sec gezien is het ook een berg zooi bij elkaar. Gisteren de buitenlichtjes gedaan en de tafel volgestouwd met kerstservies, kerstschalen en kerstkommen, met kerstman, kerstboom met muziekje en een kersttreintje. Alles porceleine versies. Kerstiger kan het nauwelijks worden.

 Vandaag eindelijk meer tijd voor de keuken. Buiten kan nog vanalles maar vandaag mooi niet  Het ijzelt. Alles is met een laagje ijs bedekt. Komt goed uit, kan het in een mum van tijd volgelopen werkblad, waar net ruimte was gecreëerd, voor de tweede keer in een dikke week van zooi ontdaan worden, wat er niks te zoeken heeft. En .... en eindelijk met de kookvoorbereidingen begonnen worden.

 Als het een beetje meezit halen we kerstavond, vanavond dus, net qua doen wat gedaan moest worden.

Betrapt?

 Last van mijn maag. Gebeurd wel vaker, maar regelmaat ontbreekt. Had eerder al eens het idee, dat het aan zoetigheid lag, maar dat dan weer niet standaard. Niet de speculaasbrokken, niet de Lebkuchen, niet de chocola of bondons, niet de marietjes bij de koffie en ook niet de kaiserbroodjes met boter en hagelslag.

 Gisteren weer een keertje de (goedkope) suikerwafels van Delhaize gekocht en er direct twee verorberd tijdens het opruimen van de boodschappen. En laat nou steeds na een bezoek aan de Mega Image mijn maag opspelen.

 Een en een opgeteld lijkt de conclusie voor de hand te liggen. Raffaello van Ferrero zou ook nog in aanmerking kunnen komen. Dat gaat vaak samen op en ook gisteren een handvol uit de doos gegrist en vervolgens een halfuur zitten peuteren om de kokossnippers tussen mijn tanden uit te krijgen.

Inslaan_02

 Met de overbodige vogeltjes richting het uitgekozen restaurant. Sibiu liep inmiddesl tegen een algehele verkeersopstopping aan. Vrijdag en zaterdag moet het een ramp zijn. Met het nodige geluk een parkeerplek in de buurt van het restaurant gevonden. Wel links inparkeren. Niet iets waar nog van routine gesproken kan worden. Eenmaal binnen zat het hele restaurant bomvol. Normaal gesproken is maar de helft van de tafeltjes bezet. Bedrijfsuitje? Goed voor de tent, pech voor ons. En dat na al die inparkeermoeite. De buurman, een Italiaan, had gesloten.

 Dan maar door. Pech voor Mariana. Mega Image was de volgende halte en daarmee was op een enkel ding na de boodschappenlijst afgewerkt. In de shopping City aan de koffie en verse jus. Blij dat mijn lijf ff mocht uithangen. Mariana trap op naar het afhaalplein. Die wilde meer maagvulling.

 Auchan heeft geen moeite gedaan om de schappen te vullen. Een veeg teken. De laatste ontbrekende ingrediënten ingeladen, keuzes moeten maken, en tegen vijven huiswaarts. Lange dag en toen moest het uitladen en inruimen nog gebeuren. Knöp/kneup af!

Inslaan

 Het zal 08:50 geweest zijn toen de motor van de C5 aan de slag moest om de ramen te ontdooien. Honden waren al om half acht en in de tweede ronde een half uurtje later aan de beurt geweest. Euro's waren de avond ervoor al omgewisseld voor Lei. Boodschappentassen en koelbox in de auto. Auto gefatsoeneerd. Daar was het sinds de aanschaf van de kerstboom niet van gekomen. Autopapieren en bankpassen op de achterbank gemikt.

 

 Mariana was me zowaar een stap voor en moest op me wachten. Dat is een zeldzaamheid. Het tekent de drang naar winkels kijken en geld uitgeven. Vorst bijna uit de lucht. Weg droog. Het eerste uur is het domweg kilometers vreten. De eerste stop is dan de parkeerplaats van Kaufland. Daar hadden ze net als een goede week geleden oesters op de visafdeling liggen. Niet in van de mandjes/kistjes zoals ze in Frankrijk rond deze tijd per pallet de winkel in worden gereden. De verleiding was er ff, maar het toch maar niet gedaan. D'r zijn van die dingen, die je het beste aan derden kunt overlaten. Zoiets als met verse jus. Het kost wat in het café maar het bespaart je het gesleep met de sinasappelen, het gepers èn het schoonmaken en opruimen. En bij de oesters speelde dan ook nog een gebrek aan vertrouwen mee.

 Na een groot deel van de lijst weg gestreept te hebben ff langs Hornbach. Tenminste, dat was mijn idee. Een paar zakken hondenvoer en door naar een restaurant in het centrum, want dat moest natuurlijk wel met Mariana op sleeptouw. Wat in tien minuten had gekund heeft iets van een uur geduurd. Iets van kerstversiering. Vogeltjes. Behalve 'Waarom in godsnaam?"was de vrg 'Waar?' Binnen zijn de voor kerstdecoratie bedoelde delen bomvol en buiten moet het ergens in de buurt van een stopcontact terecht komen, want met lichtjes. Zoveel keus is er dan niet en het beetje keus dat er is wordt al in beslag genomen door standaard led-lijnen aan de straatkant.

 Na veel vijven en zessen een compromis gevonden onder de voorwaarde dat dit echt, maar dan ook ècht de laatste kerstdecoratie was, die we nog kopen. Hoevaak is dat niet al gezegd??

Reactie?

 -10º voelt bijna warm aan vergeleken met de -17º van gisteren. Al wat buiten bezig geweest en prompt reageert mijn lijf afwijzend. Zo voelt het. Terug binnen geen gevoel in de meeste vingertoppen en na een half uur of zo begint het inwendig geril. Lijkt me niks met de feitelijke temperatuur te maken te hebben. Het is binnen geen 21º maar toch ruim 25 graden warmer dan buiten. En toch, toch moet er een verband zijn. Het gebeurd te vaak om van toeval te kunnen spreken.

 Het doen van dingen werkt niet lekker als je wel je handen gewoon kunt gebruiken maar niks voelt in je vingertoppen. Afwas doen wil nog weleens helpen, maar men werkt weer ergens aan het water, want hier komt momenteel niets uit de kraan. Voor een bevroren leiding is het niet koud genoeg of niet lang genoeg koud geweest.

 Nog ff aanklooien om bezig te blijven. Duim en wijsvinger missen nog. Dan kunnen we aan de slag.

Klaar

 Het derde venster is nou eindelijk ook gedaan. Het werkblad en de ramen konden het gebruiken maar wat een rotklus. Had het aanrecht beter tegen de blinde muur kunnen laten zetten. Maar dan ook alleen voor die twee momenten in het jaar, dat de lap over de ramen moet. De rest van het jaar is het prettig om met daglicht te kunnen werken.

 Direct maar al het door de mndn heen 'aangespoelde' spul een betere plek gegeven of definitief verwijderd. Ruimte kortom. In feite nog 1,5 meter werkblad te gaan. Het vensterloze deel. Volgepropt met voorraadpotten. Sommige al 4 of 5 jaar oud. Tijd om daar ook de bezem doorheen te halen. Al die grote inmaakpotten oogt prachtig maar zijn in gebruik absoluut onpraktisch. Je eet er wkn zoniet mndn van en echt lekker in de koelkast passen doen ze niet. Gewoon 750 ml potten. Al doende leert men. Nog steeds.

Winters

 Voor de eerste keer dit jaar door de -15º gezakt. Vroeg vergeleken met de laatste 5-6 jaar. Voorteken voor wat nog komen gaat? De laatste heftige dip was iets van -27º maar we zijn niet zo lang na mijn komst in Roemenië ook al eens door de -30º gezakt. Het kan kortom goed koud worden als de omstandigheden de handen in elkaar slaan. Steeds maar voor een paar dagen. Geen wkn durende toestand, die er ver voor mijn tijd wel geweest schijnen te zijn. Hoe was dat ook weer met die winterslaap?

Berig

 Het is wegkruipweer. De winterslaap is nog niet ter sprake geweest, maar bij deze temperaturen dringt het idee zich aan me op. Beren hebben het een stuk slimmer bekeken. Volstouwen met wilde zalm, die z'n levenscyclus heeft gehad, holletje opzoeken en een lange tuk doen. Mrt/apr de neus eens buiten het hol steken en mocht het weer bevallen, lekker rekken en strekken en opzoek naar iets eetbaars. De maag rommelt. Tijdens de slaap van maatje 56 terug naar 38 gezakt.

 De natuur heeft er zin in. Overal schiet vanalles uit de grond. De beer kan er niet mee zitten. Hij/zij heeft nooit bedacht om een tuin te onderhouden. De beer gaat opzoek naar een niet-bebost gedeelte, rolt wat in het gras en laat de voorjaarszon op 'm inwerken. Jammer dat de vis niet meer zo overvloedig is, de bessen nog bloempjes zijn en de bijeen nog niet aan het werk. Dat wordt afvalbakken afschuimen en jagen.

Miskleun

 -6 , volgens het weerbericht van Weeronline. Feitelijke temperatuur: ijs in mijn snor maar geen pegels aan mijn neusharen. Dwz kouder dan -10 maar nog niet over de -15 heen. Het is maar eventjes. Vannacht nog en misschien wel voorbij de -15. Daarna gaat het weer omhoog met de temperatuur tot na de Kerst om, zoals al voorspeld, voorbij de -10 te zakken met nieuwjaarsdag.

 Dan is het in feite twee mndn ff doorbijten en dan hebben we het ergste van de winter gehad. Maart heeft de keuze. Het verlengt de winter of vervroegt het voorjaar. Voor je gevoel een lange aanloop en dan gaat het ineens snel. Een beetje zoals met koken. Je staat een uur in de keuken en de feitelijke maaltijd is in 10 minuten verorberd.

Oninteressant

 Was het nou wereldkampioenschap voetbal of wereldkampioenschap penalty schieten??

Afkoeling

 De Alpen houden voor het moment de ergste kou tegen. De nachtelijke plusjes van de afgelopen dagen zijn echter voorbij. Dat voelde je aan het eind van de middag al aankomen. Volgende week misschien een paar keer voorbij de -10º maar voor de rest zag het er vanmiddag naar uit, dat het gemin tot de vingers van één hand beperkt blijft tot het einde van het jaar. Een overgang zoals we die haast gewend zijn. Regen -bij wijze van spreken- t/m Oudjaarsavond en dan op Nieuwjaarsdag wakker worden met een stralend blauwe lucht in een besneeuwd landschap. Maar ja, weer, je weet het nooit voor 100% zeker.

 

 Hoewel het vanmiddag, dank weggevallen elektriciteit, weer twee uur raak was en de droomwereld het overnam, zo toch mijn nest in. Het oogt allemaal stevig en stabiel maar ik vertrouw het voor geen meter. Morgen weer een deel van de hondenrondes. Langzaam mogen beide rondes wel weer op mijn bordje liggen. Stiekem bevalt het me wel zo. Die ene rond. Maar het gooit Mariana's bioritme onnodig lang overhoop. Als het niet anders kan, is het een ander verhaal.

Kersttaakjes

 Venster nummero twee en de voorliggende kleine vierkante meter werkblad is gelapt en geschoond. Wat een zooi heeft een mens toch en het ergste is, het meeste wordt gewoon gebruikt. Morgen nummero drie na het verwijderen van een boel lege flessen. Die wat bewaart heeft wat. In dit geval voor het bottelen van de zelfgemaakte wijn. Het staat alleen in negen van de tien gevallen permanent in de weg. Daar erger je je een tijdje aan, met name omdat het aantal toeneemt, maar op een gegeven moment sla je dat deel van het werkblad gewoon over. Geeft het geen aandacht meer.

 Morgen de keus om het spul afgesloten maar 'vuil' uit de weg, dwz naar het ooit als gastenhuis bedoelde deel af te schuiven of de flessen schoon te maken, te laten drogen en op de voor hen bedoelde plek weg te leggen in datzelfde bijgebouwtje. Nog geen idee wat het gaat worden, als ik maar fatsoenlijk bij dat derde raam kan komen.

 Dan komt het einde van mijn bijdrage aan de kerstversieringen in zicht. Nog wat tussen de ramen in het bijgebouw, de verlichting buiten (shit!) en ouderwetse zilverdraadjes in de boom hangen om het meer één geheel te maken.

Asfaltergernis

 Hoelang het goed en steeds een beetje beter gaat is de vrg, maar op het moment geen geklaag. Steeds een beetje actiever. Gisteren zowaar weer een keertje achter het stuur van de truck gekropen. De laatste keer is mndn geleden. Het geklungel met aanpassingen en toevoegingen maar vooral toch het ontbreken van interesse om in de huid van een trucker te kruipen.

 

 Inmiddels lopen meerdere speciale opdrachten, die mij geen van alle tot kilometervreten weet te verleiden. Wat me bezig houdt zijn die 85% bereden asfalt. Door lokale verbeteringen per stad, dan weer hier en dan weer ergens anders, vesplintert het vernieuwde asfalt tot steeds ondoenlijkere porties. De voortgang bij het berijden van nw asfalt gaat inmiddels per honderdsten van procenten. Schiet niet op. Hele ritten zijn nodig, met vele afstekers, om van 83,98 naar 83,99% te komen. Tijd voor die Balkan-uitbreiding, die ons na het debacle richting Moskou is beloofd.

Afwerking

 Gisteren het eerste keukenvenster kerstklaar gemaakt, dwz gelapt en van decoratie voorzien. Een ware kutklus. Het lappen gebeurt tweemaal per jaar. Met Pasen en nu. Bijkomstigheid van nu zijn een stapel dooie vliegen en wespen vervangen in spin- en stofwebben. Dat is met Pasen minder. Dan moeten die insecten nog in de vleugels komen. 

 Het raam achter het natte blok valt mee qua extra werk. Geen berg potten, schalen, lege flessen, geparkeerde keukenmachines, etc. die tijdelijk een andere plek moeten krijgen. Dat is bij die andere twee ramen wel anders. Dat maakt dat gelapt ook tot zo'n 'uitdaging'.

 Maar goed. Vandaag raam twee. Verder weinig te doen. Buiten is alles weer nat dank de regen en wassen is in 24 niet mogelijk, omdat daar vandaag een varken tot onbestemde brokken vlees en worst wordt verwerkt.

Herstel

 Sissi trekt langzaam bij. Melk kan weer. Melkschuim idem. Brokjes blijft mondjesmaat en springen moeizaam. Ze is nog aanhankelijker en aanhaliger dan we al gewend waren en kijkt me daarbij aan alsof ze me voor het eerst ziet. Het is een mix van bekend gedrag en gedrag waar je niet 1, 2, 3 van weet wat je er mee aan moet.

 Ze had een camera mee moeten nemen toen ze vorige week wegbleef. Volgens mij is ze niet op strooptocht gegaan of nagezeten door hond of vos. Het lijkt er meer op, dat ze of iets verkeerds heeft gegeten of een ongelukkige smak heeft gemaakt en zich dagenlang teruggetrokken heeft. Ws hier op zolder. Ver weg. Voortdurend slapend want een reactie op mijn roepen is er niet geweest. Het zal gissen blijven.

Aanbod

 Sibiu is er gisteren wel van gekomen. Later dan de bedoeling maar mijn auto kan niet schaatsen. Begonnen bij Kaufland, Hornbach overgeslagen, Auchun, Carrefour, rondje shopping City en Mega Image laten zitten. Opvallend is, dat Kaufland zich na een jaar, je moet altijd afwachten of ze het oorspronkelijke enthousiasme weten vol te houden, eerder luxer presenteert dan de samenstelling van het assortiment heeft teruggeschroeft. Niet alleen een ruime keuze in de meeste zaken maar bijv gisteren met oog op de feestdagen (?) oesters op de visafdeling.

 Bij Auchun daarentegen lijken de schappen meer en meer op een gebit als een fietsenrek. Veel lege plekken en van meerdere zaken, die we daar normaal gesproken kopen, is het al wkn, mndn nul op het request. Zelfs de Pringels waren afwezig. Met wat fantasie zag je je door een winkel uit de communistische tijd lopen. Wat er lag had net iets teveel variatie dan de eindeloze schappen gevuld met blikken bonen.

 Wat ieder jaar weer opvalt, is dat de afdelingen sterke drank vele whisky's en wodka's kennen maar het zoeken is naar een Franse cognac. We hebben nog een week.

Gladjes

 Ijzel. Tja, dat kan makkelijk met dat gejojo van de temperatuur. Geen boodschappen dus? We wachten het eind van de ochtend af. Ook iets meer tijd voor wat extra aandacht voor Sissi. Die is echt zichzelf niet. De binnenplaats is ook nog niet geheel wintervrij. Dus van verveling kan geen sprake zijn.

Herrezen

 En wie stapte er gisteren tegen het eind van de middag naar binnen toen wij de dozen met kerstdecoraties aan het verslepen waren? Sissi! Jammergenoeg niet gezien waar ze vandaan kwam. Voor hetzelfde geld heeft ze zes dagen op zolder gezeten. Maar waarom dan niet reageren? 

 Het was snel duidelijk, dat ze ongeacht haar aanhaligheid en het zeurend gemiauw niet in haar normale doen was. Een beetje te timide en niet helemaal erbij. Alsof mevrouw spoken had gezien. Melk is nog steeds niet aan haar besteed en veel rondlopen doet ze ook niet. Voerbak is nog onaangeraakt. Ze springt onzeker en een meter is ineens te hoog. Maar ff aanzien. Vrg is hoelang. Zoiets is stom genoeg altijd met een weekeinde voor de boeg

R.I.P

 Dag 6. We geven het maar gewoon op. D'r lopen hier de laatste dagen zoveel onbekende honden los rond, dat iets van hoop op een levend weerzien ijdel mag heten. Misschien dat we per toeval ergens de komende tijd iets van overblijfselen vinden. Meer zit er niet in. Het waren zes of zeven jaren van prettig samen zijn. Het vertrek is veel te vroeg, maar dat was het over nog eens zes jaar ook geweest.

Meevallen

 Een tweede redelijke dag? Zo voelt het wel aan. Vrg is 'Voor hoelang?'. Nog een dag(deel)? Een paar dagen ( een record). Een week (haast onwaarschijnlijk). Langer (een wondertje). Met de extra tijd en ook zonder nadruk op Kerst morgen boodschappen in Sibiu geen overdreven drukke dag vandaag. Mezelf een beetje schonen heet dat, al voelt dat inmiddels bijna vier jaar zo.

 Straks zien of een temperatuur van ruim onder de -10º C het toestaat om wat klussen buiten de deur te doen. De komende dagen een oprisping de andere kant op om na het weekeind naar het uitziet definitief onder de nul te duiken. 's Nachts dan, overdag blijft het voorlopig in de positieven.

Tijdverstoring

 Al meer dan een week leef ik in een andere werkelijkheid. Met het begin van de Adventtelling is het mis gegaan. Dat er geen speling zit tussen de vierde adventszondag en de Eerste Kerstdag, dat klopt. Alleen is de vierde Adventzondag niet aanstaande zondag maar een week later. Niks geen kerstboodschappen inslaan ergens de komende dagen, maar pas volgende week.

 Zo ineens een week erbij. Cadeautje. 7 dagen bonus. Een kleine zee van tijd. Iets meer rust in de tent. Stom dat het je overkomt, maar nu mooi meegenomen. Is die defecte wasmachine in 24 ietsje minder een probleem. Dan nog werkelijk het meest lullige moment om de geest te geven. Als het al geval. Dat is nog ff afwachten.

 ....

 Ik word gek, geloof ik. Aanstaande zondag is weldegelijk de 4e Adventszondag èn er zit een hele week tussen die 4e Advent en Eerst Kerstdag. Eerste Kerstdag is op zondag en niet op maandag. Als al die electronische kalenders nu eens de vormgeving op elkaar zouden afstellen, zou het een stuk minder verwarrend zijn. De week eindigt met zondag (!!) en niet zaterdag en begint met maandag. Maar goed, dat weekje extra blijft staan.

Inzakken

 Fysiek al geen sterke dag en dan de afwezigheid van Sissi daar nog eens overheen. Allengs de dag vorderde werd het meer en meer een trieste bedoening. Niet compleet van slag maar wel aangeslagen. Jaren gaat het goed met haar uitstapjes net iets verder dan in principe goed zou zijn en dan 'Pats Boem' en het is voorbij. Geen gekroel in mijn bodywarmer meer. Geen stiekem de slaapkamer in sluipen. Geen melkschuim bietsen. Geen vredig gesnor op de verwarming. Geen een heleboel meer.

Zoek

 Dag vijf. Je blijft roepen. Kijkt inmiddels ook meer om je heen in de hoop te zien, wat je liever niet zou zien. Maar om eerlijk te zijn, is de kans dat Sissi nog opduikt klein. Zomaar ineens foetsch. Nooit zo gecharmeerd geweest van haar wandelingen buiten de grenzen van de tuin. Liefst iedere ochtend en avond met de honden mee. Die waren aan haar gewend, ook in het veld en dan nog zou ik er mijn handen niet voor in het vuur steken, dat ze haar nooit iets zouden aandoen. Eén hond, die om de een of andere reden iets tegen haar zou hebben, en de andere vier zouden er gewoon mee bovenop duiken. Eén op één is anders maar in het open veld zonder boom of ander klimmogelijkheid in de buurt blijft een ongelijkwaardig verhaal. Tja, helaas.

Tijdsbeeld

 Sneeuw. De eerste vlokken van deze winter. Andere jaren hadden we in oktober of november al een voorproefje gehad maar dit jaar helemaal niks. Ook wat nu valt gaat geen witte deken vormen. Natte zooi. Het gaat in ene snel? Een beetje zoals met de aankomende feestdagen. Tussen de vierde advent en kerst zit geen dag speling. Deze week moet gebeuren wat bedacht is of nog bedacht moet worden. Oa de vulling van de koelkasten cq het menu. Dat wordt weer Sibiu, maar dan op een wat slimmer moment.

 Het is vooralsnog een ver van mijn bed show, ondanks dat al wkn de wereld om me heen volop bezig is met dingen als kerstverlichting op de openbare weg (zelfs in Coves dit jaar!), kerstliedjes op de radio, kerstdecoratie in winkels, kerstaanbod in de Penny, etc.

 Het mag wat meer zijn dan afgelopen jaar. Waar dat idee vandaan komt, dat het toen niet echt was wat het had moeten zijn ontgaat, want terugkijkend:

  Zometeen uit de startblokken met een vers getrokken kippensoep met griesballen, een lokale specialiteit, dan gerookte steur met witlof en peer, gevolgd door twee soort pâté van eend met een pasta van druiven en verse sla, dan ree in een pittig zoete saus met rode kool en gekookte aardappelen uit eigen tuin, waarna een assortiment kaas, dan tiramisu en ter afsluiting, als we zover komen, koffie mèt en een greep in de schotel met bonbons.
 

 Werkelijkheid of fantasie? De herinnering laat me in de steek. Het schijnt ook een perfect voorbereiding te zijn geweest met een schone keuken voor het begin van de maaltijd ipv een chaotisch berg afwas. De gangen mogen kleiner in omvang en groter in aantal. Wat me het grootste deel van de dag aan de keuken zal kluisteren. Nu alleen de invulling nog.

Verlies?

 Het heeft er alle schijn van, dat de viervoetersfamilie een lidmaat gaat missen. En natuurlijk is het weer de meest gewaardeerde van het stel. Het is vandaag de vierde dag, dat Sissi niet komt opdagen. Alle mogelijke plekken in en rondom het huis inmiddels meermaals -roepend- langs gegaan. Tuin en verder wordt een stuk moeilijker om te controleren. Gisteren een vreemde hond zien lopen. Dat is een slecht teken.

 Eerlijk gezegd, en eigenlijk mag dat niet, was het me liever geweest als één of liefst twee van de honden dit lot was getroffen. Sissi zeurde wel een eind weg, maar verder had je er geen kind aan. Is er nog hoop? Er zijn altijd die verhalen van terugkerende huisdieren. De uitzonderingen op de regel. Waarom zou een gesteriliseerde kat na zes jaar gaan lopen wieberen?

 Misschien zijn vier dagen te kort om conclusies te trekken, maar bij een week is het wel bekeken. Dan is het slikken. Einde van een kattentijdperk van ruim twintig jaar. Een jonkie bij vijf volwassen honden vergt een moeilijk te overziene berg alertheid.

Aanloop

 Zondagmiddag, het slechts denkbare moment om naar Sibiu te gaan en al helemaal naar het winkelcentrum. Maar als we die kerstboom nog opgezet willen krijgen moet ie toch eerst aangeschaft worden en stom genoeg ziet niemand d'r brood in om die dingen in een stadje als Agnita met z'n 5 à 6000 inwoners aan te bieden.

 Van de gelegenheid gebruik gemaakt om voor het eerst sinds lange tijd iets verder te kijken dan de supermarkten. Sinds de renovatie is er alweer een hoop veranderd en ook nu weer de nodig plekken die vrijgekomen zijn. En wat er zit zijn voor meer dan 80% kleding- en schoenenzaken. Maar er is een goed café bijgekomen. 'Café' in de betekenis van koffie. Latte, verse jus en een chocolade muffin, de nieuwe vaste prik.

 Voor de terugweg de kerstboom gescoord waarvoor de hele trip in feite bedoeld was. Het ding moest groter dan vorig jaar. We waren snel klaar. De bomen waren loeizwaar. Ook van het gekozen iets lichtere exemplaar is het afwachten of de voet, die wij hebben, het ding staande weet te houden. Auto binnenin moeten verbouwen, maar de boom is er.

Afhankelijkheid

 Vandaag een hoopgevend begin. Redelijk op tijd uit bed. Zelfs met iets energieks. Aan de koffie. Mariana doet nu al wkn alle hondenrondes. Met het ontbijt achter de Pc gekropen en daar zakte het begin van een kaartenhuis in elkaar. Mijn temperatuur schoot omhoog. Daar was geen thermometer voor nodig. Een ronduit belabberd gevoel was het gevolg.

 Enig verzet geboden maar al snel opgegeven. Op bed. Adem van slag. Chaos in mijn hoofd. Op en neer was het vandaag met steeds langere 'op'-perioden corresponderend met het langzaam wegzakken van de temperatuur. Volgens mij is dat normaal omgekeerd en stijgt de temperatuur naarmate de dag vordert.

 Zo meteen plat. Risico, dat er weer wat uren waken aan te pas komen. Maar wie weet wordt het een rustgevende nacht.

Hopeloos

 Zelden zo'n beroerde dag gehad. Maximaal haalbare bezigheidstijd een uurtje. Daarna was het bed het enige alternatief. Op bed was het net alsof een grote hand me aan het bed kluisterde. Het was iedere keer een gevecht om het bed te verlaten.

 Eenmaal naast het bed ging het lamlendig en beroerd van de ene voet naar de andere. Van het zoveelste voornemen om een kerstboom in huis te halen is het weer niet gekomen. Behalve geen energie ook weinig vertrouwen om de weg naar Sibiu zonder ongelukken af te leggen. Moe. Pijn. Slaperig.

Spoken

 De beroerste nacht uit mijn persoonlijke geschiedenis. Mocht het niet zo zijn, dan zal het niet veel schelen. Tot twee uur in de ochtend ging het goed daarna was het bekeken. Een weinig soepele ademhaling. Chaos in het hoofd. Tot vijf uur volgehouden en toen opgestaan en me tot bij zevenen beziggehouden. Aansluitend weer onder de wol gekropen. Niet dat alles ineens verholpen was, maar ergens toch in slaap gevallen tot bij het middaguur.

'Lucht'

 Een dag van niks, werkelijk helemaal niks. Weliswaar een hondenronde gedaan in de morgen en daarmee alle energie voor de rest van de dag verspeeld. Mijn rechterzij blijft het niet prettig vinden, ook niet als de lijnen in de linkerhand liggen.

 Al vroeg weer op bed voor meerdere uren. Aansluitend wat gekookt en dat was het dan voor vandaag.

Deelgenoot

 " ... ich hatte eein paar wichtige Lektionen gelernt, die mir jeden Tag geholfen haben.

 

 Welche waren das?

 Ich wusste, woher ich kam. Und ich wusste, dass jeden Tag ziemlich viele Idioten aufstehen. Ich musste bloß ein bisschen früher auf sein. Es ist ein entscheidender Überlebensvorteil, wenn du täglich zwei StundenVorsprung hast.

 Warum?

 Erstens braucht Schreiben Zeit, viel Zeit und zweitens gibt es den Mut der frühen Stunden. Schreiben braucht Courage, die Dinge rücksichtslos zu denken und auszusprechen. Das geht zwischen fünf und sieben Uhr morgens leichter als nach einem langen, zermürbenden Tag."

 Een stukje uit een interview met een mij volledig onbekende zwitserse schrijver, die oa een paar jaar zonder vaste woon- en verblijfplaats in Tuhn heeft rondgezworven. Allemaal niet zo interessant, maar die opmerkingen over het beginnen van de dag met een voorsprong en het schrijven in de ochtend ipv de avond troffen me wel. 

 De vroege ochtenden altijd prettig gevonden zonder er direct een duidelijk reden voor te kunnen bedenken. En dat ochtenden beter geschikt zijn voor woorden rijgen dan de avond, dat is inmiddels ruimschoots ervaring.

Tweesprong?

 Ook al is het einde van de dag en zit ik niet rechtop te slapen, die hernieuwde allesomvattende moeheid vertrouw ik voor geen meter. Zou zo een slecht voorteken kunnen zijn, terwijl ik er net weer een beetje ben.

Kerstmarkt

 Een dag van twaalf uur zonder al te grote problemen, die zich pas roerden in de laatste km's op weg naar huis. Het idee om Mariana na te laten komen en samen de stad in te gaan ipv in de garage op de auto te wachten pakte goed uit. Stipt een uur na mij was ze ter plekke. Samen Kaufland en Hornbach gescand en vervolgens richting de kerstmarkt getogen.

 Het kostte ff om Mariana langs de kerstafdeling van Hornbach te loodsen zonder voor spullen te vallen waar pas achteraf de vrg bijkomt "Waarheen ermee?" Zonder sturing zou hier de binnenplaats en de voorkant van het huis volstaan met kerstmannen, verlicht rendieren met slede, kaarsenhouders, etc. Zes tot acht wkn en verder heb je er niks aan, je komt nauwelijks buiten en wat aan de straat staat wordt zeer ws gejat. Eind januari moet het spul dan opgeborgen worden. De zolder zou er te klein voor zijn.

 

 Kerstmarkt leek voller te staan met van de verkoophutjes dan een paar jaar geleden. Meer van hetzelfde, geen extra variatie. Had er vooraf een lijst gemaakt moeten worden van wat er te zien was, was ik een heel eind gekomen. Met een beker glühwein rondgelopen en na afloop wat dingetjes gekocht. Oa echte belegen Gouda en niet wat ze hier voor Gouda in plakjes in de supermarkten aanbieden. Jammer dat je het spul niet kunt bewaren. Zelfs jongbelegen is na x-aantal wkn gewoon oude kaas.

 De dag afgerond in het kelderrestaurant in het centrum. Traditionele keuken. We worden er als stamgasten verwelkomd, terwijl het laatste bezoekje toch alweer een tijd geleden is.

Herstel

 Een van de weinige dagen in de afgelopen, zeg 3 wkn, dat mijn functioneren een niveau haalt, dat met wat fantasie als 'normaal' bestempeld kan worden. Afwas terug weten te brengen tot overzichtelijke porties, geen siësta, vroeg op. In de loop van de dag uit een onbedoelde 'second opinion' begrepen, dat er binnenkort toch echt afscheid genomen moet worden van een deel van mezelf. Terug naar het oorspronkelijke advies en daar de laatste hobbels zien weg te werken, die een volmondige overtuiging in de weg staan.

 Het mag nog ff bezinken. Morgen eerst met de C5 voor een grote beurt en olie verversing naar de garage. Dat geintje duurde de vorige keer bijna een dag. Ditmaal de stad in. O.a. met Mariana naar de Kerstmarkt. De laatste keer is in 2019 geweest. De markt schijnt nog imposanter dan voorheen te zijn, als je de berichtgeving mag geloven.

 Het is kitsch ten top natuurlijk en als je gaat moet het minsten donker zijn. Met alle beestengebonden verplichtingen wordt dat een racerij. De boel sluit om 22:00 uur. Het licht denken we dus maar weg. Een 'Vin fiert' wil daar best bij helpen.

Uitslag

 Het kringetje sluit zich. Het ene probleem komt voort uit het andere. De tijd om knopen te hakken komt er weer aan.

Diep

 Mezelf zelden zo in de weg gezeten als op dit moment. Dan mag met geringe overdrijving het grootste deel van mijn lijf zijn medewerking weigeren, er is ook nog zoiets als het moreel. Nou, dat is nergens te bekennen. Schortte het alleen tussen de oren is er altijd nog het nekvel of die trap onder de kont. Ditmaal is het de machinerie zelf die hapert. Dat nodigt op z'n zachst gezegd niet uit tot activiteit.

 Had me de winterperiode voorgesteld als een rust- en herstelperiode van lijf en leden. Daar komt weinig van terecht. Alles gaat traag, als het al gaat. Zo traag, dat als je iemand anders zo bezig zou zien, het je danig zou irriteren.

Bodemloos

 Wat me nu al een tijdje bezig houdt, is het feit dat men streeft naar een soort klimaatrampenfonds voor de armste landen. 100 Miljard per jaar (!) zou daarvoor opgebracht moeten worden en straks nog meer. Geld dat zeer ws net als de 4,4 triljoen euro of dollars ontwikkelingsgeld, dat er sinds 1956 doorheen gedraaid is, verkeerd besteed dan wel in verkeerde zakken terecht zal komen.

 Nee, dat gaat niet gebeuren, want er moet aan strikte regels voldaan worden. Dan voel je toch de lachkriebels opkomen. Mondiale organisaties die 'strikte regels' weten waar te maken, is zoiets als een koe die zegt te kunnen koorddansen. Begin maar eens met het aantonen, dat het geld nodig is voor iets, dat als gevolg van de klimaatsverandering gebeurd is. Overstromingen zijn er sinds mensenheugenis, grote droogteperioden ook en dat geldt voor meer van dat soort natuurgeweld.

 Dan moet, na toekenning, gewerkt worden aan voorkoming. Dat is achteraf en makkelijk naar de toekomst te verschuiven. Op de lange baan en zo. Hier gaan vooral weer een paar westerse bedrijven en de lokale elite van profiteren.

Onwil

 Inmiddels iets van drie wkn een lekkende koffiemachine en een service afdeling van Jura die vanwege een eerdere ervaring geen zin heeft om zich over het mogelijke probleem te buigen. Was het de vorige keer, volgens mij alweer een jaar geleden, vreemd dat er eerst een hele plens water onder de machine lag, zich dat nog een aantal keer in mindere mate herhaalde en bij controle geen lekkage was te vinden. Maar nu lekt dat ding al wkn en wat de vorige keer was, hoeft nu niet te zijn.

 

 Maar goed. Dan maar zelf aan de slag. Netjes gevraagd of er een demontage-handleiding bestond. 'Niet voor publiek' was het antwoord. Dan is de volgende stap het internet. Zoveel ingrijpens is niet eens de bedoeling. De buitenkant moet er van af, zodat het binnenwerk zichtbaar wordt en het hopelijk duidelijk wordt waar het probleem zit. Want dat d'r een probleem is, lijkt me duidelijk, ongeacht de onwil van Jura.

Wegzakken

 Kleinzielig zou ik me niet willen noemen, eerder het tegendeel. Maar ik ben ook geen alleenstaande ouder, die kost wat het kost voor de kids probeert hoog te houden wat er niet is. Zoals met alles went het ook een beetje, al is dat geen reden om tevreden te zijn. In standje '11 en 30 ste' is inmiddels weer het een en ander mogelijk. Daarmee is het probleem niet verdwenen, laat staan opgelost.

 Was de eerste gok iets met de maag, noemt de verwijsbrief problemen met de lever. Als me iemand dat twintig jaar geleden gezegd had, had ik hem of haar direct geloofd, maar inmiddels heeft die lever ruimschoots de kans gehad om te herstellen ipv verder in de problemen te zakken. Maar goed. Volgende week de bekende riedel aan onderzoekingen en dan zien we wat ze er van denken te maken.

Vertrek?

 Aflopende zaak? Een maand het eerste blogjaar waardig. Het is niks dat gesleep met je haperende fysiek onder je arm. De ziel laat zich gezellig meeslepen. Inmiddels een zeur waardig. Fatsoenlijk bewegen is niet mogelijk. Bij alles is het oppassen geblazen om geen verkeerde beweging te maken. Niet rekken. Met beleid bukken. Liever niet draaien of tillen. Zelf het verlaten van het bed vereist aandacht.

 Zo ligt hier het meeste weer op z'n gat. De honden zijn nu helemaal Mariana's pakkie aan. Het getrek aan de lijnen wordt door het lijf niet op prijs gesteld. Een jaar geleden zou het geen probleem zijn geweest. Toen liepen de honden 's ochtends los. Dat zit er nu niet meer in, deels door de klachten van de omwonenden maar ook omdat de beide laatste sterren itt de dames de straat opzoeken.

 Zo zien of wat kleine klussen met beleid afgehandeld kunnen worden. Dat compenseert het gehang enigszins. Niet willen en niet kunnen zijn twee verschillende grootheden.