(29/04/2009) Wat loop ik toch ontzettend te kutten en te klooien met mezelf. Het enige positieve aan de laatste twee dagen is geweest, dat ik in elk geval het een en ander heb gedaan, met nieuwe dingen aan de slag ben gegaan maar mooi niet gedaan wat gedaan moest worden. Ik kan dan wel geen zin hebben om met de dingen die moeten bezig te zijn maar uiteindelijk heb ik me daar alleen zelf mee. Ik kan wegkruipen in allerlei hoekjes, verschuilen achter weet ik welke smoezen of mijn lijf als excuus gebruiken, maar er is maar één werkelijkheid en dat is dat hier het een en ander moet gebeuren èn dat ik dat ben die daar mee aan de slag moet. Ik kan de druk opvoeren door alles tot aan het allerlaatste moment uit te stellen, maar daar word ik niet vrolijker van en het werk niet beter.
Ik mis die iemand om me heen…..
Het is inmiddels elf uur geweest. Ik gun me nog mijn kop koffie, ga dan met de honden lopen (die beesten komen echt al weken, misschien wel al maanden aandacht te kort) en dan ga ik gewoon naar H1 en dan zie ik wel waar ik uit kom. Al zit ik er de hele middag maar te zitten. Ik moet, moet, moet gewoon beginnen. Dit is zo’n kinderachtig gedrag, een soort van adem ophouden en kwaad met een voet op de grond stampen om toch vooral duidelijk te maken, dat je niet wilt. En hoelang hou je dat vol? Precies, totdat je naar lucht moet happen en dan is het spel voorbij, effect verloren misschien zelfs het inzicht gewonnen (al is het maar tijdelijk) dat je er niks mee opschiet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten