(23/04/2009) Onrustig, zenuwachtig, gejaagd. Al sinds een uur of vijf/zes vanochtend. Waarom? Waardoor? De nacht in twee redelijke blokken slaap verbracht, deels ongetwijfeld door de alcohol. Die verdraag ik nog slechts mondjesmaat. De manier waarop het in slaap vallen is gebeurd, kan ik me niet meer herinneren, maar het was niet als een blok boem weg. Ben met ontspannen op de O-Cd begonnen en daarna verwaterd het beeld.
Het is geen stokkende adem, maar het ouderwetse examengevoel. Er staat me vanalles te wachten en ik zie er overduidelijk tegenop. Ik ben het overzicht kwijt, dat is een ding dat duidelijk is. Op momenten als deze bekruipt me wat er allemaal nog moet gebeuren en daar verzuip ik in. Maar weer lijstjes gaan maken om zicht te krijgen, te houden en de voortuitgang te zien. Toch is dit niet alles, d’r is meer. Ik wil wegkruipen, me verstoppen, voel me letterlijk aangeschoten en opgejaagd wild. Waarom ben ik niet instaat om die toestand te keren?? Mijn maag is verwrongen, mijn hart wil naar buiten, mijn hoofd tolt, het giert aan alle kanten in me. Is nu alles ‘in beweging’ aan het komen? Moet, kan ik het positief bezien of is het gewoon de ouderwetse ellende?
Vorig jaar zat ik in deze tijd in Nederland en slikte ik met grote regelmaat het kalmeringsmiddel. Het was tegen het moment aan dat ik terug naar Frankrijk zou gaan, waar ik voor het eerst sinds lange tijd een rustig en gekalmeerde tijd zou meemaken. Niet lang, maar voldoende om me hoop te geven. Hoop op een uiteindelijke oplossing, op kalmte en bovendien de hoop dat ik met de pillen zou kunnen stoppen. Ik zit er nog steeds, of weer aan, aan die tabletten en de kalmte in mezelf is nog ver te zoeken. Er zijn momenten. In de periode voor de terugslag in Utrecht zag het er naar uit, dat alles in goede banen was geleid en ik langzaam maar zeker vooruit kon. Nu zit ik hier weer als een bibberend rietje en als ik al ergens bang voor ben, dan is het voor mezelf. Ik heb weinig vertrouwen in mezelf.
De ronde met de honden heeft zoals altijd goed gedaan, maar het geeft nauwelijks verlichting. Het blijft in me razen en tieren. Het wordt weer een dag slepen, laat ik daar nou maar niet te zeer bij stil staan. Als ik maar bezig weet te blijven, niet mezelf weer een stok tussen de spaken steken. Lat maar lager, tempo naar beneden maar wel doorgaan!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten