Van de week in een paar mails en vandaag in een erg prettig gesprek stilgestaan bij wat normaal gesproken in de dagelijkse sleur verloren gaat. In de laatste, bijna vijf jaar zijn op alle noodzakelijke terreinen de een na de andere horde genomen. Inmiddels is in feite alles opgelost wat voor problemen zorgde, verandert wat anders moest, bijgesteld wat uit de pas liep, zijn nieuwe wegen ingeslagen en oude paden verlaten. Voor het overgrote deel leef ik het leven, wat ik zou willen leven en toen ik vanmiddag zei, dat wat nog overgebleven is het feitelijke afsluiten van de periode op deze plek betreft, was het net alsof ik op mijn schouder getikt werd en iemand zei "Dat klopt niet!"
Je merkt terwijl zo'n uitspraak doet dat het schuurt maar weet niet altijd de vinger direct op de juiste plek te leggen. Maar het klopt dat het niet klopte. Zelfs het afsluiten van de periode hier op Le petit Masvieux is gebeurd. Als ik nog ergens mee bezig ben, zou je het de epiloog kunnen noemen. Een ongewenste of in elk geval overbodige toevoeging, omdat het vertrek langer op zich laat wachten dan gewenst of bedacht.
Als ik op reis ga, zorg ik er altijd voor dat de koffers niet eerder gepakt zijn dan het moment waarop ik het vertrek heb gepland. Doe ik dat niet, wil ik eerder weg en doe dat meestal ook. In feite gebeurt nu hetzelfde. Alles ligt overal te liggen, slingert rond, staat half ingepakt en wacht. Wacht op het moment dat de koffers gevuld kunnen worden en dan ben ik ook zo weg. De laatste keer, dat ik hier het pad afrij, zal me niet in mijn kouwe kleren gaan zitten, maar ik zal geen moment aarzelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten