"Het leven nemen zoals het is." Het zal velen als vanzelfsprekend in de oren klinken, voor mij heeft het een angstaanjagend griezelige ondertoon, die vaak op vervelend overheersende manier door alles heen dreunt. Willoos de dingen over je heen laten komen, als een ter dood veroordeelde over koetje en kalfjes keuvelend naar je spuitje of als een koe ogenschijnlijk nietsvermoedend het slachthuis in sloffen, maar zelfs die beesten vertonen dan meer dan eens verzet.
Mijn ineens nedergedaalde rust verontrust me. Het heeft me zes weken gekost om de vrijheid van bijna twee weken weg op een acceptabele manier teruggestopt te krijgen in deze luxe dwangbuis. Nu heeft het weer niet bepaald meegewerkt maar het is me tegengevallen. Niet in de laatste plaats omdat het praktisch gezien niet zo handig is, nog afgezien van de energie die zo'n geintje kost. Maar om nou tot een soort apathisch perpetuum mobile te vervallen, vind ik eerlijk gezegd een beetje overdreven en zou me tegen de borst moeten stuiten, wat het vreemd genoeg de afgelopen dagen niet heeft gedaan.
Niet dat ik nu direct de noodzaak voel om me uit deze ongewone situatie te bevrijden. Ik kijk het me eens aan. Duik onder in de kudde. Wie weet kan ik er iets mee. Eind augustus zou ik graag weer ff weg maar aansluitend weer zes weken ploeteren om wens en wekelijkheid tot een staak-het-vuren te verleiden, zie ik eerlijk gezegd niet zo zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten