Hoe is het om te ervaren dat nog kan wat voorbij leek? Hoe heet het als je instaat blijkt tot wat verloren leek te zijn? Wat is het een waarlijk genot om het bloed te voelen stromen, waar je de banen al bijna uit je herinnering had gestreept. Muziek. Mensen. Meeslepen. Daar hebben we ze weer de drie-eenheid van letters. Het klopt gewoon als je het allitererend weet te comprimeren.
Na een kort bezoek aan het lokale dorpsfeest, waar ik me voor de zoveelste keer verbaasd heb over het minimale waar mensen mee tevreden kunnen zijn, naar St Yrieix gereden voor wat een interessant live-optreden van band zou moeten worden. En dat was het!!
Een nieuw geopende tent met voor Franse dorpsbegrippen ongekend lef qua presentatie had een lokale band op het programma staan. De plek is groots, het initiatief van gevaren vergeven maar dat ff terzijde. Bij binnenkomst was het een pauzemoment voor de band. Ik kon rustig mijn blik laten dwalen, teveel verkeerde bekenden waarnemen en een mooi biertje ontdekken.
Dat was voor negenen en de navolgende drie uur en een Chimay bleu en plus heb ik me laten meenemen in het enthousiasme waarmee de ene cover na de andere de ruimte in werd gestampt. Alles of van orgine al stevig of een beetje opgekrikt. Een enthousiaste drummer, een basist die gewoon zijn werk deed, een gitarist met een accentuerende tweede stem en een zangeres die de sterren van de hemel zong en danste. Wat een plezier. Wat een meeslepend enthousiasme. Heerlijk. Had het langer geduurd hadden ze me nog op de dansvloer gekregen ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten