Na een prettige avond in -weliswaar slechts virtuele- armen in slaap vallen is niet verkeerd. Wakker worden bij een van de eerste lichtstralen en suf en duf constateren, dat de dromen je weer een loer hebben gedraaid, is dat wel. Daar helpt geen omdraaien en terug reiken aan naar wat ongrijpbaar is geworden. Je weg laten zakken in de kussens is een krappe pleister op de wonde. Het brengt de avond terug, laat de gemiste intenties de revue passeren en houdt de invulling van de dag, die aan je deur klopt, voorlopig nog ff op afstand.
Het feest is voorbij. Vandaag moet de schakelaar weer terug. Het is nog te vroeg voor definitieve conclusies maar blinde liefde op het eerste gezicht is het donderdag niet geweest. Voor het eerst sinds lang waren het weer serieuze kijkers en daar zal ik het voorlopig mee moeten doen. Hoop blijft krassen en krabben. Hoop is de meest onmogelijke eigenschap die een mens bezit.
Terug naar de dagelijkse, helaas ietwat uitzichtslozere realiteit. Het IQ tweemaal halveren, de blik ergens voorbij de horizont richten en welkom aan gras, snoeien, klussen en branden. Vuur, veel vuur en hopelijk lange avonden. Avonden met meer ruimte voor muziek, zwarte comateuze nachten, met woorden gevulde ochtenden en dan zal die middag ook wel lukken. Het moet maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten