(06/05/2009) Toch prachtig om te zien hoe in 24-uur een situatie van helemaal hopeloos en demotiverend om kan slaan in gerichte activiteit en zelfs het terug vinden van haast verloren gewaande voldoening, die de activiteiten kunnen geven.
Dat het me desondanks niet in mijn kouwe kleren is gaan zitten, merkte ik vanavond, toen ik met het afwerken van de voegen bezig was. Ik voelde de onrust opkomen. In eerste instantie als een onprettig gevoel in mijn maag, onderweg naar het woonhuis was de maag en omstreken al geheel geblokkeerd en eenmaal binnen ging alles in de stroomversnelling en was de paniekaanval, zonder dat ik feitelijk in paniek raakte, een feit. Ditmaal ging het hart goed tekeer ipv het ongecontroleerde gebibber. Met de O-Cd op mijn oren op de grond gaan liggen. Sammy kwam heel zorgzaam likken, pootjes geven en ging naast me liggen. In een goed half uur was het bekeken en was ik weer een stuk rustiger. Het moest er gewoon even uit, al de spanning agv die stomme badkamer drong zich ineens naar buiten toe.
Dit doet me goed. Keuzes maken, consequenties overzien, het initiatief nemen. Weg uit die klevende, vertragende kauwgumachtige ellende-wereld.
Op de vraag of ik nu tevreden ben, moet ik helaas negatief antwoorden. Ik ben blij dat het allemaal gelukt is, maar tevreden?? Nee. Tevreden zal ik zijn als ik mijn leven weer op orde heb, de dingen lopen zoals ze lopen moeten, ik het naar mijn zin heb, weer zin heb om vanalles te doen, ik iedere dag opnieuw met enthousiasme bezig ben ipv links en rechts een moment. De rest is pseudo-tevredenheid, klopjes op mijn eigen schouders voor wat ik doe, waar ik me steeds weer toe kan brengen en voor het feit, dat ik het ondanks alles nog steeds volhoud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten