Andere eigenaren maar niet zichtbaar. Alles was zoals ik het me herinnerde, zelfs de kleren in de kasten en het porcelein in de keuken. Hier heeft de tijd de laatste jaren zo stil gestaan als in de eeuwen ervoor.
Aangekomen over de oude binnenweg, schoof bij iedere bocht, iedere verandering van het blikveld een nieuw beeld over mijn oogvlies, omgeven door de warme gloed van herkenning. De auto geparkeerd aan het eind van het kilometers lange grindpad, valt als eerste de boog op die de entrée markeert tot dit boerenhuis met een rijk verleden. De laatste 200 meter is voetenwerk.
De gezusters die ons vroeger ontvingen liggen op het kerkhof aan de voet van de vallei. Jaren geleden al oud en versleten maar pas onlangs gestorven. Ze waren waarschijnlijk aan de aandacht van de dood ontsnapt. Bezig met wat gedaan moest worden, voortschrijdend op hun automatische piloot. Het kraakte, piepte, pufte en klaagde maar was tot meer in staat dan wij die toch gauw de helft jonger waren. “Truus” noemde we haar die de contacten regelde. Een stuise dame van ruim in de zeventig die achter haar schapen aan ging op hellingen, die wij alleen van afstand bewonderden. Steeds weer verbaasde ze zich over ons. Wat moesten wij nou met ons tweeën in dat huis voor minimaal twintig personen! Voor ons een luxe in aangenaam primitieve uitvoering, voor haar iets onvoorstelbaars.
Net als de eerste keer kwam de plek per toeval voorbij in de zoektocht naar een mogelijkheid om me een aantal weken terug te trekken uit mijn directe omgeving. Geen brochure deze keer maar een website op het internet en het was pure herkenning en geen verwondering over hoeveel je wel niet kon krijgen voor een bedrag waar menig twee-persoonsverblijf ver bovenuit stak. De toevoeging dat “alles in de orginele staat verkeerde”, een onzinnige opmerking voor wie het pand niet kent, trok me over de streep en verleidde me tot een confrontatie met het verleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten