Centen

 Een dag achter de centen aan. Zo ongeveer de meest afschuwelijke bezigheid die bestaat. Belasting, verzekering, rekeningen en andere verplichtingen. Laten we voor de afwisseling eens de aangetekende brieven een stap voor blijven.

 Met de bank aan de telefoon, de belastingpipo uitleggen dat hij zich wel erg makkelijk rijk rekent, een bedrag dat ik ooit brutto in guldens verdiende nu in euro's in de zakken van mijn verzekeringsagent zien verdwijnen, achter de wederom vertraagde uitbetalingen van de ziektenkosten aan en tot slot dat hert nog betalen wat waarschijnlijk ook dit jaar niet geschoten zal worden.

 Centen, het enig leuke eraan is uitgeven, liefst aan iets leuks, hoeft geeneens mezelf te zijn maar toch liever niet aan Belasting & Co.

Done

Did it. Verder lullen we nergens over. Morgen weer een dag.

Brei

 Nauwelijks zeven uur. Een goed begin van de dag, vooral als die dag maandag is. Een dag waarop soms al een hele week verknoeid is, voordat het ontbijt is genoten. Ondanks het vroege tijdstip is ook vandaag eerder een wankel evenwicht dan een uitdagend vooruitzicht, dat je enthousiast meesleept. Een hete brei, die ik met tegenzin tegemoet treed, tot snot gekookte havermout, die je al de oren uit voelt komen voor je een hap naar binnen hebt gewurgd.

 De put in praten is niet de aan te bevelen remedie. We beginnen maar gewoon. Wie weet krijgen we ergens de smaak te pakken.

Morningafter

 Na een prettige avond in -weliswaar slechts virtuele- armen in slaap vallen is niet verkeerd. Wakker worden bij een van de eerste lichtstralen en suf en duf constateren, dat de dromen je weer een loer hebben gedraaid, is dat wel. Daar helpt geen omdraaien en terug reiken aan naar wat ongrijpbaar is geworden. Je weg laten zakken in de kussens is een krappe pleister op de wonde. Het brengt de avond terug, laat de gemiste intenties de revue passeren en houdt de invulling van de dag, die aan je deur klopt, voorlopig nog ff op afstand.

 Het feest is voorbij. Vandaag moet de schakelaar weer terug. Het is nog te vroeg voor definitieve conclusies maar  blinde liefde op het eerste gezicht is het donderdag niet geweest. Voor het eerst sinds lang waren het weer serieuze kijkers en daar zal ik het voorlopig mee moeten doen. Hoop blijft krassen en krabben. Hoop is de meest onmogelijke eigenschap die een mens bezit.

 Terug naar de dagelijkse, helaas ietwat uitzichtslozere realiteit. Het IQ tweemaal halveren, de blik ergens voorbij de horizont richten en welkom aan gras, snoeien, klussen en branden. Vuur, veel vuur en hopelijk lange avonden. Avonden met meer ruimte voor muziek, zwarte comateuze nachten, met woorden gevulde ochtenden en dan zal die middag ook wel lukken. Het moet maar.

Genotnietneugte

 Hoe is het om te ervaren dat nog kan wat voorbij leek? Hoe heet het als je instaat blijkt tot wat verloren leek te zijn? Wat is het een waarlijk genot om het bloed te voelen stromen, waar je de banen al bijna uit je herinnering had gestreept. Muziek. Mensen. Meeslepen. Daar hebben we ze weer de drie-eenheid van letters. Het klopt gewoon als je het allitererend weet te comprimeren.

 Na een kort bezoek aan het lokale dorpsfeest, waar ik me voor de zoveelste keer verbaasd heb over het minimale waar mensen mee tevreden kunnen zijn, naar St Yrieix gereden voor wat een interessant live-optreden van band zou moeten worden. En dat was het!!

 Een nieuw geopende tent met voor Franse dorpsbegrippen ongekend lef qua presentatie had een lokale band op het programma staan. De plek is groots, het initiatief van gevaren vergeven maar dat ff terzijde.  Bij binnenkomst was het een pauzemoment voor de band. Ik kon rustig mijn blik laten dwalen, teveel verkeerde bekenden waarnemen en een mooi biertje ontdekken.

 Dat was voor negenen en de navolgende drie uur en een Chimay bleu en plus heb ik me laten meenemen in het enthousiasme waarmee de ene cover na de andere de ruimte in werd gestampt. Alles of van orgine al stevig of een beetje opgekrikt. Een enthousiaste drummer, een basist die gewoon zijn werk deed, een gitarist met een accentuerende tweede stem en een zangeres die de sterren van de hemel zong en danste. Wat een plezier. Wat een meeslepend enthousiasme. Heerlijk. Had het langer geduurd hadden ze me nog op de dansvloer gekregen ook.

Nadeel

 Alles heeft welbekend voor- èn nadelen. Zo ook het alleen zijn. Een kleine maar daarom niet minder vervelende bijkomstigheid van het alleen vertoeven op een plek is bijvoorbeeld, dat hier weinig valt te kiezen voor derden. Ze zullen het met mij moeten doen of -wat me in de meeste gevallen beter uitkomt- het moeten laten. Nu valt dat een medemens nog in alle redelijkheid duidelijk te maken maar bij de categorie 'beest' overheerst negerend onbegrip.

 Na bijna twee decennia genoten te hebben van een plek in de schaduw van de aandacht, mag ik me sinds een paar jaar verheugen op de volledige toewijding van alles wat bijt en steekt. Ongeacht of het fladdert, vliegt, springt of kruipt. Dat er steeds voor een ander gekozen wordt kan trauma's veroorzaken. Elke keer weer de laatste die dan gratie God's bij het kiezen van de wedstrijdpartijen op de koop toe wordt genomen, streelt geen enkel ego. Maar als de voorkeur uitgaat naar het bloed van de ander ipv het mijne, dan weet ik mijn plek te waarderen.

 Het is natuurlijk maar een tegenslagje in de marge, maar als het zoals de afgelopen dagen van kruin tot tenen aanvoelt alsof je lek geprikt bent, dan verlang je via een rare kronkel naar betere, vervlogen tijden.

Vuur

  Hier is wat in vlammen opgegaan. Gelukkig altijd bedoeld en gecontroleerd, tenminste het vuur niet al die takken, afgerukt tijdens slechts minuten durend noodweer of van de bomen die een storm niet overleefd hebben. En niet alleen takken maar het laatste jaar ook de spullen van Yoland, waar ik niks mee kon maar ook niet wilde dat ze in andere handen een tweede leven zouden gaan leiden. Steeds weer overbodig geworden 'brandhout' en ook nu brandt het vuur alweer dagen. Dood hout van de afgelopen jaren, overbodige bagage en spullen die ik bij nader inzien toch niet ga bewaren.

 Af en toe begin ik in gedachten aan een lijstje van wat ik 'allemaal' mee wil nemen. Was ik hier vijf jaar geleden vertrokken zou een 18m aanhanger gegarandeerd niet genoeg zijn geweest. Ga ik straks werkelijk elders heen dan zou het best wel eens kunnen, dat ik inmiddels mijn bagage kwijt kan in mijn beide auto's. De nieuwe met een stangverbinding vastgeketend op de trekhaak van de oude en wegwezen. Zou een raar maar ook mooi gezicht zijn.

 Terwijl de vlammen definitief opruimen, wat jaren in de weg heeft gelegen, kun je uren lang genieten van hun spel. Ik geloof niet dat ik ooit al eens bij een vuur ben weggegaan, omdat ik zonodig iets anders wilde doen.

Afscheid

 (16-07-2002) In bed lag nog maar een schim van de man, die mijn vader ooit bij leven en welzijn is geweest. Het leven heeft hem definitief geveld. De medische wereld heeft zich teruggetrokken. De natuur gaat nu zijn gang. Voor ons rest enkel nog het aftellen van de laatste dagen en uren.

 Toen hij zo'n drie jaar terug met de behandeling begon, werd hem verteld dat hij nog wel 100 kon worden. Waarschijnlijk heeft hij daar nooit op gerekend, maar toch wel op een definitief herstel en daar leek het ook heel even op.

 Hij heeft zijn leven steeds op zijn manier geleefd en zo heeft hij ook geprobeerd de dood een stap voor te blijven. Maar voor de eerste keer in zijn leven heeft hij het onderspit moet delven.

 Terug thuis weten we dat ergens dat telefoontje zal komen met de bevestiging van zijn definitieve vertrek.

 Zevenentwintig jaar ouder dan ik .... het is niet meer zo lang .... (en dat is alweer 10 jaar geleden ....)

Lekker

 Het zijn steeds weer de kleine dingen, die je moet tellen en in de gaten houden. Waarneer is het veranderd? Is het blijvend? Vragen die je jezelf stelt als tot je doordringt, dat dingen niet meer zijn zoals ze waren èn in de goede richting zijn getogen.

 Zal het sinds een week zijn? Misschien een dag of wat langer maar een hoop van de nachtelijke tussenstops zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. De nachten hervinden hun vorm die ze verdomd lang kwijt zijn geweest. Ergens rond twaalven afslag dromeland en pas bij zessen weer boven water. Je hoort mij niet klagen. Zeker niet omdat ik dan echt wakker ben en niet alleen niet meer slaap.

 Nu is zes uur niet de begintijd van een dag, die ik me diep in mijn hart wens. Maar dat is fine-tuning en van latere zorg. Het vooruitzicht van een herstel van zoiets simpels als mijn fysieke betrouwbaarheid is meer dan een wereld verschil met de situatie, waarin je naast al de andere complicaties iedere dag maar moet afwachten hoe je uit de nacht komt!!

Opklaren

 (06/05/2009) Toch prachtig om te zien hoe in 24-uur een situatie van helemaal hopeloos en demotiverend om kan slaan in gerichte activiteit en zelfs het terug vinden van haast verloren gewaande voldoening, die de activiteiten kunnen geven.

 Dat het me desondanks niet in mijn kouwe kleren is gaan zitten, merkte ik vanavond, toen ik met het afwerken van de voegen bezig was. Ik voelde de onrust opkomen. In eerste instantie als een onprettig gevoel in mijn maag, onderweg naar het woonhuis was de maag en omstreken al geheel geblokkeerd en eenmaal binnen ging alles in de stroomversnelling en was de paniekaanval, zonder dat ik feitelijk in paniek raakte, een feit. Ditmaal ging het hart goed tekeer ipv het ongecontroleerde gebibber. Met de O-Cd op mijn oren op de grond gaan liggen. Sammy kwam heel zorgzaam likken, pootjes geven en ging naast me liggen. In een goed half uur was het bekeken en was ik weer een stuk rustiger. Het moest er gewoon even uit, al de spanning agv die stomme badkamer drong zich ineens naar buiten toe.

 Dit doet me goed. Keuzes maken, consequenties overzien, het initiatief nemen. Weg uit die klevende, vertragende kauwgumachtige ellende-wereld.

 Op de vraag of ik nu tevreden ben, moet ik helaas negatief antwoorden. Ik ben blij dat het allemaal gelukt is, maar tevreden?? Nee. Tevreden zal ik zijn als ik mijn leven weer op orde heb, de dingen lopen zoals ze lopen moeten, ik het naar mijn zin heb, weer zin heb om vanalles te doen, ik iedere dag opnieuw met enthousiasme bezig ben ipv links en rechts een moment. De rest is pseudo-tevredenheid, klopjes op mijn eigen schouders voor wat ik doe, waar ik me steeds weer toe kan brengen en voor het feit, dat ik het ondanks alles nog steeds volhoud.

Getrouwd

 (04-05-2002) ‘Trouwen', een aktiviteit waarbij enige voorzichtigheid en reflextie geen kwaad kan. Na een relatie van een jaar of 15, waarvan een dikke tien jaar samenwonend, mag je aannemen dat je niet meer voor verrassingen komt te staan. Voeg daar aan toe dat de echtelijk verbintenis vooral een administratieve noodzaak is en je zou denken: "Dat doen we even in een middag!". Gelukkig waren we dat al niet van plan, wat niet weg neemt dat we ons wederom in de maling genomen voelden door de zoveelste, tergend langzaam en met rare ommezwaaien werkende administratieve mallemolen

 Waarschijnlijk is het niet typisch Frans, maar in de film gaat het echt een stuk sneller. Nu had ik al ervaring in deze zaken, maar die bleken toch al ver weggezakt, want ook ik kon me nauwelijks herkennen in de noodzakelijke procedures. Behalve de obligate uittreksels uit de diverse registers, moesten we een gezondheidsverklaring vanwege een bloedgroepcontrole en een Aids-test. Deze papieren hadden we het snelst, maar hadden ook de kortste ‘houdbaarheidsdatum' en hebben we moeten vernieuwen voordat de rest rond was. Het meeste werk kostte het 2-1'tje met de Nederlandse Ambassade in Parijs. Op basis van de uittreksels uit de geboorte- en bevolkingsregisters bleek ik ook nog eentje uit het huwelijksregister te moeten hebben. De vermelding ‘gescheiden' is niet voldoende, dan moet je ook weer aantonen, dat je echt getrouwd bent geweest....

 Tijdens deze periode, die alles bij elkaar toch dik drie maanden heeft geduurd, wisselde onze trek in feest van ‘absoluut niet' tot ‘jammer als we het zo voorbij laten gaan'. Toen het laatste administratieve hobbeltje genomen was -iets met handtekeningen op de geboorte-uittreksels- moest ons voornemen nog wereldkundig gemaakt worden via het gemeentelijke prikbord inclusief de definitieve datum: 4 Mei. Dat gaf ons de kans om op het laatste moment nog een feest in elkaar te draaien.

 Besloten werd om het dorp uit te nodigen. Niet ter gelegenheid van ons trouwfeest maar om de dorpelingen te bedanken voor de hartelijke ontvangst en ondersteuning in de laatste 2½ jaar. We wilden de mensen niet opzadelen met de verplichting om ons met cadeau's te overladen. Naïef natuurlijk, want ook zonder prikbord gaat het nieuws in een dorp ter grootte van een gehucht sneller dan het geluid. We hadden ook even de hoop dat deze manier van presenteren de burgervader misschien zou aanzetten tot de organisatie van het feest. Maar daar trapte hij duidelijk niet in.

 Het geregel voor het feest was vele malen sneller geklaard dan de papierboel. Bij de keuze van de datum hadden we direct al rekening gehouden met de beschikbaarheid van de ‘salle des fêtes', zodat we nu slecht het eten en de drank hoefden te regelen. Een peulenschilletje. Zo zijn we dan uiteindelijk 6 dagen eerder getrouwd dan we oorspronkelijk van plan waren .....

Voortslepend

 (29/04/2009) Wat loop ik toch ontzettend te kutten en te klooien met mezelf. Het enige positieve aan de laatste twee dagen is geweest, dat ik in elk geval het een en ander heb gedaan, met nieuwe dingen aan de slag ben gegaan maar mooi niet gedaan wat gedaan moest worden. Ik kan dan wel geen zin hebben om met de dingen die moeten bezig te zijn maar uiteindelijk heb ik me daar alleen zelf mee. Ik kan wegkruipen in allerlei hoekjes, verschuilen achter weet ik welke smoezen of mijn lijf als excuus gebruiken, maar er is maar één werkelijkheid en dat is dat hier het een en ander moet gebeuren èn dat ik dat ben die daar mee aan de slag moet. Ik kan de druk opvoeren door alles tot aan het allerlaatste moment uit te stellen, maar daar word ik niet vrolijker van en het werk niet beter.

 Ik mis die iemand om me heen…..

 Het is inmiddels elf uur geweest. Ik gun me nog mijn kop koffie, ga dan met de honden lopen (die beesten komen echt al weken, misschien wel al maanden aandacht te kort) en dan ga ik gewoon naar H1 en dan zie ik wel waar ik uit kom. Al zit ik er de hele middag maar te zitten. Ik moet, moet, moet gewoon beginnen. Dit is zo’n kinderachtig gedrag, een soort van adem ophouden en kwaad met een voet op de grond stampen om toch vooral duidelijk te maken, dat je niet wilt. En hoelang hou je dat vol? Precies, totdat je naar lucht moet happen en dan is het spel voorbij, effect verloren misschien zelfs het inzicht gewonnen (al is het maar tijdelijk) dat je er niks mee opschiet.

Verrassend

 Van de week in een paar mails en vandaag in een erg prettig gesprek stilgestaan bij wat normaal gesproken in de dagelijkse sleur verloren gaat. In de laatste, bijna vijf jaar zijn op alle noodzakelijke terreinen de een na de andere horde genomen. Inmiddels is in feite alles opgelost wat voor problemen zorgde, verandert wat anders moest, bijgesteld wat uit de pas liep, zijn nieuwe wegen ingeslagen en oude paden verlaten. Voor het overgrote deel leef ik het leven, wat ik zou willen leven en toen ik vanmiddag zei, dat wat nog overgebleven is het feitelijke afsluiten van de periode op deze plek betreft, was het net alsof ik op mijn schouder getikt werd en iemand zei "Dat klopt niet!"

 Je merkt terwijl zo'n uitspraak doet dat het schuurt maar weet niet altijd de vinger direct op de juiste plek te leggen. Maar het klopt dat het niet klopte. Zelfs het afsluiten van de periode hier op Le petit Masvieux is gebeurd. Als ik nog ergens mee bezig ben, zou je het de epiloog kunnen noemen. Een ongewenste of in elk geval overbodige toevoeging, omdat het vertrek langer op zich laat wachten dan gewenst of bedacht.

 Als ik op reis ga, zorg ik er altijd voor dat de koffers niet eerder gepakt zijn dan het moment waarop ik het vertrek heb gepland. Doe ik dat niet, wil ik eerder weg en doe dat meestal ook. In feite gebeurt nu hetzelfde. Alles ligt overal te liggen, slingert rond, staat half ingepakt en wacht. Wacht op het moment dat de koffers gevuld kunnen worden en dan ben ik ook zo weg. De laatste keer, dat ik hier het pad afrij, zal me niet in mijn kouwe kleren gaan zitten, maar ik zal geen moment aarzelen.

Sisyphus

 Op welke achterstand storten we ons vandaag? Gras? Water? Stenen? Hout? Administratie? Huishouden? Vergeet vast iets, maar heb al meer te kiezen dan me lief is. Niet dat het zoveel uitmaakt. Wat je aan de ene kant wegpoetst, maait, stapelt of ordent komt er aan de andere kant hard tot harder bij.

 Volgende week weer kijkers. Natuurlijk hoop je dat het kopers zijn of worden. En natuurlijk ook zou het beter zijn als dan alles pico bello in orde zou zijn. Maar dat zit er niet in. Het is wel een mooie stimulans om net ff iets consequenter de schouders eronder te zetten. Volgens de voorspellingen werkt het weer mee. Met een beetje geluk kom ik op die manier eind volgende week in het buitenwerk aan de extra klussen toe. Een goeie augustus en de daken komen in het zicht en aan het eind van de maand een welverdiend verblijf in zuidelijkere regionen. Net als een jaar geleden. Toulouse is me toen wel goed bevallen. Zo'n herhaling en dan nog als beloning, als je niet uitkijkt zou je d'r vrolijk van worden.

Stoom

 De machinerie komt langzaam op temperatuur. Alles pruttelt en sputtert. Nog verstild staat de beweging in de startblokken. Ballast is verwijderd, doelen zijn gesteld en een vette worst hangt voor mijn neus. Het oude vertrouwde recept. Werking in de juiste omstandigheden is gegarandeerd.

 Voor de afwisseling aan de slag met het gras, maar op de kar en dus meters maken. Voldoening mislopen zit er dan niet in. Dat wordt vanavond een verdiende witte wijn op het terras tussen wat uitloopbezigheden in en om het huis door. Hoppa!

Got it!

 Onvoorstelbare vanzelfsprekendheid. Zonder overeenkomsten geen begrip. De dood in de empathische pot. Eindelijk een punt achter al dat onzinnige gelul. Een einde aan het pseudo-begripvolle gezemel. Je kunt je goudoverladen, haremomringd en culinair volgestouwd geen beeld maken van het leven in de goot aan de rand van wat men graag beschaving noemt. O ja, dat plaatje, liggend in je eigen kots dank verlossende drank van de vorige avond, dat lukt nog wel. Een eenmalig print zonder waar vandaan noch een verder in welke richting. Een momentopname, en dan?

 Al eens geprobeerd? Leven op straat? Ik wel. Ooit ergens in mijn verre verleden met mijn stomme kop 14 dagen volgehouden in Parijs. En? Nou weinig 'en'. Een soort tussen de wal en het schip in. Te vies voor de toeristen en te netjes voor de clochards. Het ene uiterste verlaten en het andere niet kunnen (of was het willen?) bereiken.

 Nu is het me wel gelukt en laten we blij zijn dat het resultaat slecht overdrachtelijk is, maar de kloof is er niet minder om. D'r valt niemand iets te verwijten maar in de afgelopen jaren is een hoop tussen het schip en de wal verloren gegaan. Het is een open deur en ik ben niet de eerste die ze passeert. Tegenslag mag niet te lang duren want daar is een mens (gelukkig) niet op ingesteld. Mocht het onverhoops toch langer dan gewenst voortduren dan scheidt de beleving zich snel van hen die aan het spel zijn overgeleverd en zij die vanaf de tribune soms een blik op het gebeuren gooien.

 Het spel is niet spannend. Het verloop is niet interessant. Het enige wat telt is de afloop. Wie is het die daar in welke toestand na alle verwikkelingen richting de tribunes klimt? Het is een ander dan die begon en nu gezien wordt maar het duurt waarschijnlijk jaren voor dat de toeschouwer dat beseft.

Wereld

 Hup die ton op z'n kop en de rondslingerende rotzooi bijeenrapen. Wat gezegd kon worden is gezegd, maar er zijn nog een hoop woorden over. Initiatieven ontplooid en niks bereikt. Het gras is gegroeid. We moeten weer in de benen, hadden eigenlijk niet mogen stoppen. De hoop is aangevuld al ziet die knap vals uit. De illusies opgepoetst. De lucht staat in de steigers voor de bouw van kastelen. Het circus komt tot leven, de muziek draait, de spots zoeken spanning en sensatie en in de piste presenteert zich de eerste attractie: Afwas!

Landerig

 Dit gaat 'm niet worden deze maand. Niet alleen het weer wil niet doen wat het zou moeten, maar ook mijn inspiratie heeft last van werkweigerige buien. De dagen slepen zich voort en ik sleep me er achteraan om het beeld iets plastisch's mee te geven. Vanaf vanmiddag weer zon, dat scheelt iets in de activiteitenmogelijkheden met nadruk op mogelijkheden, want het zegt zeker niet alles. Alles allemaal erg verklaarbaar, puur en alleen mijn eigen verantwoordelijkheid, weet wat ik zou moeten doen maar doe het niet. Zoek, wacht, baal, breng mezelf terug naar af en het spel kan weer van voren af aan beginnen. Nieuwe ronde, het oude gebrek aan kansen. Uit het steeds nauwersluitende kringetje breken en toch dat rondje blijven gaan. Een "Uit"-knop op mijn hersenen zou het werkelijke verschil maken. Doen, doen, doen! Ik ben gewoon niet dom genoeg.

Zoektocht

 (30-04-2002) Zou het lukken -een extra tractor- voor het seizoen in volle hevigheid losbarst? Een wens die mn ik al wat langer koester dan de dag van gisteren. Behalve dat een tweede pK-monster het mogelijk maakt om met twee personen tegelijk te werken, voorkomt een tweede tractor ook de huidige praktijk dat dingen uitgesteld worden, omdat anders de aanhanger weer door de grasmaaier vervangen moet worden of anders om. De allerbelangrijkste reden is echter dat we op zoek zijn naar een klepelmaaier op een hydraulische arm. Zo'n apparaat waarmee de bermen mooi kort worden gehouden. Pas nog gelezen dat natuurbeheer erg tegen deze manier van maaien is, maar ons lijkt het een genot. Die natuurlijke differentiatie doen we er dan wel apart bij....

 Nu zou je denken; Tractors zat! En dat klopt ook. De officiële handel heeft vele tientallen exemplaren te koop staan. In St. Yrieix la Perche is een bedrijf waar een parkeerplaats als voor een grote supermarkt volstaat met tractoren en bijpassende machines. Alleen de prijzen daar val je steil van achterover.

 Onoogelijke rammelbakken -die vast motorisch redelijk in orde zullen zijn- moeten nog bijna de nieuwwaarde opbrengen. Anders gesteld is het bij de verkoop door particulieren. Stukken goedkoper maar veel minder keuze en zelden direct naast de deur. Tussen beide alternatieven wippen we op en neer in de hoop op die ene goede, betaalbare en als het kan nog aardig uitziende tractor. We hebben zelfs al contact gehad met een internationale leverancier in Nederland. De prijzen liggen daar lager, maar behalve dat je dan helemaal af moet gaan op een foto, krijg je ook nog eens de papierwinkel hier in Frankrijk.

 In Frankrijk heeft iedere tractor in principe een kentekenbewijs en moet voldoen aan de eisen voor de openbare weg. Erg handig want ook wij kunnen daar bij tijd en wijle niet zonder, maar trotseren het asfalt nu zonder de vereiste papieren in de hoop geen agent tegen te komen, voordat we de openbare weg weer verlaten.

(Hou)Vast

 (24/04/2009) De avonden vallen steeds zwaarder. Heb zat te doen, maar zoals mijn motivatie vanmorgen al bij het opstaan was verbruikt, zo is die de afgelopen dagen in de loop van de bezigheden van de dag afgesleten tot het nulpunt en zit ik ‘s avonds wat uitgekakt te wezen of/en kruip steeds vroeger in mijn nest.

 Drie dingen zijn voorlopig van belang:

1. rust in mijn hoofd en lijf -- dus tijd voor mezelf blijven nemen: o.a. ontspannen en fietsen
2. een soepel werkend lijf -- dus niks overdrijven, waterdosis opvoeren en gebalanceerd en regelmatig eten
3. en aan de gang gaan!! -- dus lijstjes maken en die afwerken.

Heftig

 (23/04/2009) Onrustig, zenuwachtig, gejaagd. Al sinds een uur of vijf/zes vanochtend. Waarom? Waardoor? De nacht in twee redelijke blokken slaap verbracht, deels ongetwijfeld door de alcohol. Die verdraag ik nog slechts mondjesmaat. De manier waarop het in slaap vallen is gebeurd, kan ik me niet meer herinneren, maar het was niet als een blok boem weg. Ben met ontspannen op de O-Cd begonnen en daarna verwaterd het beeld.

 Het is geen stokkende adem, maar het ouderwetse examengevoel. Er staat me vanalles te wachten en ik zie er overduidelijk tegenop. Ik ben het overzicht kwijt, dat is een ding dat duidelijk is. Op momenten als deze bekruipt me wat er allemaal nog moet gebeuren en daar verzuip ik in. Maar weer lijstjes gaan maken om zicht te krijgen, te houden en de voortuitgang te zien. Toch is dit niet alles, d’r is meer. Ik wil wegkruipen, me verstoppen, voel me letterlijk aangeschoten en opgejaagd wild. Waarom ben ik niet instaat om die toestand te keren?? Mijn maag is verwrongen, mijn hart wil naar buiten, mijn hoofd tolt, het giert aan alle kanten in me. Is nu alles ‘in beweging’ aan het komen? Moet, kan ik het positief bezien of is het gewoon de ouderwetse ellende?

 Vorig jaar zat ik in deze tijd in Nederland en slikte ik met grote regelmaat het kalmeringsmiddel. Het was tegen het moment  aan dat ik terug naar Frankrijk zou gaan, waar ik voor het eerst sinds lange tijd een rustig en gekalmeerde tijd zou meemaken. Niet lang, maar voldoende om me hoop te geven. Hoop op een uiteindelijke oplossing, op kalmte en bovendien de hoop dat ik met de pillen zou kunnen stoppen. Ik zit er nog steeds, of weer aan, aan die tabletten en de kalmte in mezelf is nog ver te zoeken. Er zijn momenten. In de periode voor de terugslag in Utrecht zag het er naar uit, dat alles in goede banen was geleid en ik langzaam maar zeker vooruit kon. Nu zit ik hier weer als een bibberend rietje en als ik al ergens bang voor ben, dan is het voor mezelf. Ik heb weinig vertrouwen in mezelf.

 De ronde met de honden heeft zoals altijd goed gedaan, maar het geeft nauwelijks verlichting. Het blijft in me razen en tieren. Het wordt weer een dag slepen, laat ik daar nou maar niet te zeer bij stil staan. Als ik maar bezig weet te blijven, niet mezelf weer een stok tussen de spaken steken. Lat maar lager, tempo naar beneden maar wel doorgaan!!

Schaaps

 "Het leven nemen zoals het is." Het zal velen als vanzelfsprekend in de oren klinken, voor mij heeft het een angstaanjagend griezelige ondertoon, die vaak op vervelend overheersende manier door alles heen dreunt. Willoos de dingen over je heen laten komen, als een ter dood veroordeelde over koetje en kalfjes keuvelend naar je spuitje of  als een koe ogenschijnlijk nietsvermoedend het slachthuis in sloffen, maar zelfs die beesten vertonen dan meer dan eens verzet.

 Mijn ineens nedergedaalde rust verontrust me. Het heeft me zes weken gekost om de vrijheid van bijna twee weken weg op een acceptabele manier teruggestopt te krijgen in deze luxe dwangbuis. Nu heeft het weer niet bepaald meegewerkt maar het is me tegengevallen. Niet in de laatste plaats omdat het praktisch gezien niet zo handig is, nog afgezien van de energie die zo'n geintje kost. Maar om nou tot een soort apathisch perpetuum mobile te vervallen, vind ik eerlijk gezegd een beetje overdreven en zou me tegen de borst moeten stuiten, wat het vreemd genoeg de afgelopen dagen niet heeft gedaan.

 Niet dat ik nu direct de noodzaak voel om me uit deze ongewone situatie te bevrijden. Ik kijk het me eens aan. Duik onder in de kudde. Wie weet kan ik er iets mee. Eind augustus zou ik graag weer ff weg maar aansluitend weer zes weken ploeteren om wens en wekelijkheid tot een staak-het-vuren te verleiden, zie ik eerlijk gezegd niet zo zitten.

Rollin'

 Alle neuzen weer in de verstandige richting. Leuk is anders maar het is me niet onwelgevallig. Nog een paar dagen met redelijk weer en misschien zelfs aardig wat zon en in het weekeinde weer regen. Ja, de 14e juli. Op de een of andere manier heeft het in de jaren dat ik in Frankrijk woon op die dag bijna altijd geregend. Zonde voor al de festiviteiten die dan gepland staan en de begeleidende straatversieringen, die in de regen maar een troosteloze aanblik bieden. Zeker dit jaar zo op de zaterdag een ideaal moment om feestend de nacht in te duiken. Voorlopig ziet het daar niet naar uit.

 Nog geen idee waar ik op zaterdag mijn tijd aan ga verspillen maar voorlopig verder met onkruid trekken en grasmaaien doorspekt met huishoudelijke klussen en de creatie van culinaria om koken eens wat smakelijker te presenteren.

Ban

 Nieuwe ervaring. Wonderlijk mag ik wel zeggen. Kan me niet heugen, dat me zoiets al een keer overkomen is in mijn leven, tenminste niet zo compact en overrompelend. Was het me op straat overkomen, mijn mond zou van verbazing open zijn gezakt, mijn ogen waren hun eigen weg gegaan en ik natuurlijk vol op die ene verdwaalde lantaarnpaal geknald. Voordeel is, dat je dan direct weer op de aarde terug bent, weliswaar op je kont, maar toch. Die knal is er nu niet geweest. Gelukkig en ook weer niet.

 Het heeft een paar dagen geduurd maar de werkelijkheid heeft het beeld weer overgenomen, de betovering echter niet weggespoeld. Hoeft ook niet. Een beetje zweven op z'n tijd is niet verkeerd. Eens zien hoe dat functioneert deze week met het hoofd in de wolken en de handen in de grond. Giraffe ipv struisvogel. Ik heb het altijd een erg onhandg dier gevonden.

I Salari

 Andere eigenaren maar niet zichtbaar. Alles was zoals ik het me herinnerde, zelfs de kleren in de kasten en het porcelein in de keuken. Hier heeft de tijd de laatste jaren zo stil gestaan als in de eeuwen ervoor.

 Aangekomen over de oude binnenweg, schoof bij iedere bocht, iedere verandering van het blikveld een nieuw beeld over mijn oogvlies, omgeven door de warme gloed van herkenning. De auto geparkeerd aan het eind van het kilometers lange grindpad, valt als eerste de boog op die de entrée markeert tot dit boerenhuis met een rijk verleden. De laatste 200 meter is voetenwerk.

 De gezusters die ons vroeger ontvingen liggen op het kerkhof aan de voet van de vallei. Jaren geleden al oud en versleten maar pas onlangs gestorven. Ze waren waarschijnlijk aan de aandacht van de dood ontsnapt. Bezig met wat gedaan moest worden, voortschrijdend op hun automatische piloot. Het kraakte, piepte, pufte en klaagde maar was tot meer in staat dan wij die toch gauw de helft jonger waren. “Truus” noemde we haar die de contacten regelde. Een stuise dame van ruim in de zeventig die achter haar schapen aan ging op hellingen, die wij alleen van afstand bewonderden. Steeds weer verbaasde ze zich over ons. Wat moesten wij nou met ons tweeën in dat huis voor minimaal twintig personen! Voor ons een luxe in aangenaam primitieve uitvoering, voor haar iets onvoorstelbaars.

 Net als de eerste keer kwam de plek per toeval voorbij in de zoektocht naar een mogelijkheid om me een aantal weken terug te trekken uit mijn directe omgeving. Geen brochure deze keer maar een website op het internet en het was pure herkenning en geen verwondering over hoeveel je wel niet kon krijgen voor een bedrag waar menig twee-persoonsverblijf ver bovenuit stak. De toevoeging dat “alles in de orginele staat verkeerde”, een onzinnige opmerking voor wie het pand niet kent, trok me over de streep en verleidde me tot een confrontatie met het verleden.

Onkruid

 Struinen door de tijd, het leven, de wensen en hun onmogelijkheden. Als je niet beter wist, zou je denken, dat het mijn hobby is. Niets is minder waar. Ik hou van afsluiten, opruimen. Netjes ordenen en wegzetten. Ook zoiets wat je niet zou zeggen als je de afgelopen tijd bij me langs bent geweest. Toch is het zo en het is direct ook de plek waar de schoen wringt. Je kracht is je zwakte. Helaas maar al te waar.

 Na een enerverende week waarin ik niet de wereldproblemen maar wel de mijne in één klap heb proberen op te lossen, maar een tandje terugschakelen. Aan alle kanten wordt hard aan de verkoop gewerkt en het lullige blijft dat mijn bijdrage zich beperkt tot hopen, onkruid wieden en grasmaaien. Toch maar weer mee verdergaan. Het moet tenslotte ook gebeuren. Onkruid vergaat niet en dat is maar goed ook ....

Vliegen

 Blijf stilstaan en de rest lijkt te vliegen. Probeer te vliegen en er veranderd niks! Juli. Hoogseizoen. Karpers, eenden, egels, eekhoorns, vliegen, muggen en een verdwaald ree. Drukte van jewelste maar dan anders. De tijd vliegt, heelt wonden en terroriseert traag het geduldig wachten. Een veelzijdige klant en slechts zelden geruststellend. Bijna alweer tijd om de illusies voor dit jaar in te pakken en op zolder een droog plekje te geven.

 De tijd tikt verder en de knopen wachten geduldig om doorgehakt te worden. Het zal de knopen een worst wezen maar mij wel. Hoelang kun je het onvermijdelijke uitstellen in de hoop op beter? Wanneer geef je op en laat je je met de finish in zicht de andere kant op sturen? Voor het winterse wachten invalt wil ik die vragen uitgekauwd en liefs van tafel hebben. De willekeur van het moment stuit me tegen de borst. Misschien is daar niks aan te doen en moet ik maar hopen, dat ik me straks wijsgemaakt krijg, dat het allemaal goed is geweest zoals het gegaan en gedaan is.

 Hahahaha  .....  zo'n akelige metale klank, na-echoënd verdwijnend in een holle ruimte. Wie is hier de Joker? De tijd? Ik? De Omstandigheden? De willekeur? Het leven .....?

Intens

 (08/04/2009) Inmiddels had ik na de ervaring van zondag twee dagen en nachten (m.n. di-wo nacht) achter mijn rug die enorm veel energie hadden gekost en waarin ik voor mijn gevoel meermaals de dood in de ogen heb gezien. Mijn hoofd stond kortom niet naar blokkades en aanverwante zaken. Ik had meer het gevoel letterlijk bezig te zijn met overleven en dat maar met moeite.

 De rest van de dag voor het grootste deel op de bank en in bed gelegen. Ik snakte naar rust en kalmte en als het zover was, schrok ik er weer voor terug, bang dat ik er definitief in zou wegzakken. Net als dinsdag ging het beter tegen de avond, ik werd weer wat mens.

 Ik was nieteens alleen. We hebben wat samen gegeten en zijn vroeg naar bed gegaan. De kans dat ik snel zou slapen was klein, maar toch. Had ook al iets kalmerends ingenomen om het circus voor te zijn, desondanks ging het hele theater weer van voren af aan los.

 Van Di op Wo heb ik geslapen tot half drie en begon aansluitend de ellende. Nu heb ik tot bij drieën wakker gelegen, menigmaal nat van het (angst-)zweet en na een extra kalmeringskwart uiteindelijk tegen drieën de rust gevonden om te slapen tot bij zevenen.

Spel

 Momenten, ja het blijven de momenten die tellen. Waren de momenten er niet, verdomd, dan lag het leven op z´n gat. Het kost maanden ploeteren en misschien moet ik blij zijn dat ik het ergens in de gaten heb, maar het schrijven gaat vooruit. Ging het eerst om de zin van zinnen, tref ik nu soms een alinea aan waar ik vrede mee kan hebben.

 Het is voorlopig nog een mistige bezigheid, maar minder dus. Klaart het op of wen ik aan de mist. Tell me. Waar wil ik überhaupt naar toe? Wil ik dat weten? Ja, dat zou ik willen weten. Ik wil reizen met een doel, onderweg zijn, niet aankomen en daarna weer wegwezen. De bedoeling heb ik al, nu het doel nog.

Terug

 (26-04-2002) Na twee weken Nederland en géén Canarische Eilanden vanwege een plots verslechterde gezondheidssituatie van haar moeder kwam Yoland vanmiddag aan op het station van Limoges (Gare Bénedictine, als ik het goed heb). Het station waar we eind 1999 stonden te wachten op vrienden voor onze try-out, terwijl buiten de storm met vlagen tot 160 kilometer p.u. een tientallen meters hoge bouwkraan probeerde plat te drukken. De kraan bleef gelukkig staan, maar de vrienden moesten de nacht doorbrengen in een school op 60 kilometer van Limoges. Wij hebben die avond -met zaklantaarn- een hotel gezocht en de vrienden de volgende ochtend door een gehavende Limousin naar ons niet minder gehavend domein gereden. Maar nu niks van dat alles.

 De trein kwam netjes op tijd aan. In de massa, die vanaf de perrons omhoog kwam en richting de uitgang liep, ontwaarde ik pas bij de laatsten een bekend gezichtje en daar was ze dan!! Tas om haar schouder en voortschrijdend met stadse pas. Duidelijk nog een laatste restje Nederland en misschien ook nog een vleugje Parijs. Eén of twee dagen onthaasten en ze past hier weer!!

 Op het station de tijd genomen om wat te drinken en de eerste indrukken uit te wisselen, waarna Yoland snel naar ons beestenspul wilde, met name de honden.

Poort

"Waar wacht je op?"
"Hier wacht je op Petrus, toch?"
"Die heeft vakantie."
"Moet ook gebeuren."
"Weer slechte coördinatie."
"Hoewel ... hier?"
"Dat jij er bent. Kan eigenlijk niet. "
"Nou, ik ga wel terug."
"Nee, nee zo zijn we niet getrouwd."
"Wij?"
"Sorry, ik bedoel .... ach, laat maar."
"Mag ik het niet snappen?"
"Blijf maar zitten."
"Ja, ja"
"Straks binnen is dat voorbij."
"Wat?"
"Dat wachten."
"Nee, toch. Alsjeblief zeg."
"Binnen ben je bezig."
"Gètverdemme, meen je dat?"
"Een beetje op je woorden letten."
"Bezig zijn. Op mijn woorden letten.."
"Ja, da's toch wel het minste."
"Heb ik nog wat te kiezen?"
"Nu?"
"Nee, morgen. Al wakker?"
"Wachten of wachten."
"En straks?
"Straks is dat voorbij."
"Mhhh, ik weet niet...."
"Hoeft ook niet."
"En als ik dat wel zou willen?"
"Wat?"
"Goeiemorgen: wachten!"
"Daar heb je je leven voor gehad!"