Ongelukje. Niks niet raars of ongewoons gedaan. Toch zag Rosa mijn reiken naar de poort, om die na de hondenronde aan het eind van de middag te sluiten, als teken, dat we weer aan de wandel gingen. Zij wilde wel. Gaf een onwijze ruk aan de lijn, die ik niet echt stevig vast had, en verdween. Niet wat het zijn moet. Was het daarbij gebleven, was er weinig aan de hand geweest maar de beide andere dames wilden ook wel.
Inmiddels de lijnen steviger in de hand, dus weg kwamen ze niet. Prada's lijn is net een kleine meter langer en die liep achter me langs van rechts naar links, stoof naar voren en haalde mij onderuit. Klapte met het hoofd op de bestrating en schuurde wat schaafwonden bij elkaar. De rest zal morgen blijken. Kan er als gebrek aan souplesse nog wel bij.
Het liefst zou ik ze dan de nek omdraaien. Maar dan heb ik geen honden meer en kwaad bedoeld was het ook weer niet. Ze wilden gewoon terug naar het net gemaaide veld. Bij het passeren met de ronde was al duidelijk dat er vanalles 'interessants' in het a.s. hooi zat. Rosa had zelfs zoiets als een dooie rat te pakken. Ik hoefdc me dus ook geen zorgen te maken over waar de dame heen zou gaan. Het ging linea recta naar het pas gemaaide weiland. Nadat ze alle banen had gehad en vanalles had lopen kauwen, kwam ze terug alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Nou, dat wordt zonder eten naar bed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten