De rust om open te staan voor het hier heersende gemoedelijke(re) leven lijkt weer de kop op te steken. Het genieten van de rit naar Sibiu. Oog voor het landschap, de kleurrijke dorpen, de eindeloos lijkende variatie aan groen op de velden, de heuvels, de Karpaten met de laatste vlekken sneeuw, etc. Het is het verschil tussen 'Ha', een paard en wagen voor me' en 'Gvd, weer zo'n kutkar op de weg'.
Loopt het leven naar wens? Het heeft er de schijn van. Helaas zijn het al tijden maar momenten, die tussen de warboel van de rest opduiken. Dat was in het begin wel anders. Wat is er veranderd? Zijn het die befaamde laatste loodjes, die maar niet willen? Wil ik teveel? Het houdt me al een tijdje bezig zonder dat het een antwoord heeft opgeleverd. Heeft het met verzoenen te maken? Met niet tevreden kunnen zijn? Niet die streep kunnen trekken en het doen met wat ik heb?
Vragen, vragen, vragen. Maar niks ertussen wat door weet te prikken. Gelukkig kan ik de vrgn op een dag als vandaag lekker links laten liggen en van het moment genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten