KO door de pollen. Ieder jaar wel weer een paar van zulke dagen. Gelukkig nooit aaneengesloten. Behalve het onophoudelijke en slopende genies grijpt het spul verder om zich heen. Brandende en tranende ogen. Een keel als schuurpapier. Jeuk ergens tussen keel en oor. Een neus als een lekkende kraan. Piepende ademhaling. Hoesten.
De wereld kruipt van papierzakdoekje naar keukerol naar opgedroogde zakdoek. Alles steeds opnieuw nat en zelf met een leeggezogen gevoel. En dat met een rug die je het zitten niet gund. Heeft niks met hooikoorst te maken maar daarom niet minder fijn. Eind van de middag eindelijk een tegenmiddel geslikt. Inmiddels lijken de slijmvliezen tot rust gekomen. Nu morgen nog een partij pijnstillers als de rug nog steeds niet wil en ik voel me vies chemisch. Soort van Amerikaans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten