Waar zijn de rozen, die voor het leven bedoeld zijn? Het blijft behelpen en niet alleen met het weer en/of de rug. De stemming heeft een hoop om tegenop te boksen. Of is het de motivatie? Of is het een samenspel? Inmiddels zo op de tuin gefocussed, dat ik iedere avond weer denk dat en wat ook anders gedaan had kunnen worden, maar ik dus niet gedaan heb.
Zo ook vanmiddag weer een paar uur (2?) aan het onkruid staan trekken, terwijl het maar de vrg is of het wel zo slim is. Kan beter iets kiezen wat in een paar uur af te ronden is. Nu fragmenteert de boel en ontstaat er een vreemde hang naar iets waarvan allang besloten is, dat het geen prioriteit meer heeft dit jaar.
Het principe 'maakt niet uit wat maar doe iets', klopt zo sec gewoon niet. Niet de eerste keer, dat ik me dat bedenk. Ik denk, dat ik zo op bed ga liggen en me The call of the wild opnieuw ga kijken. Hopelijk staat me niet alles nog helder voor de geest en weet ik vooruit wat gaat gebeuren. Vrees van wel. Je zou daar een wisknop voor moeten hebben in je brein. Eentje die je actief kunt besturen, niet zoiets als dementie, waar je mee geconfronteerd wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten