Het is verbazingwekkend hoe goed en soepeltjes alles verloopt. Afgezien van die onderrug dan. Dat heet overmacht. En heb ik daar iets voor gedaan? Ik heb geen idee, maar zou eerder voor 'Nee' dan voor 'Ja' opteren. De kwaden houden zich gedeisd. Een soort 'staakt het vuren' wat door beide partijen stilzwijgend wordt aangehouden.
Niet moeër uit bed dan ik er in ga. Niet dat lamlendige gevoel bij het idee dat er iets gedaan moet worden. Een slag actiever in het doen. Een pas sneller bij het lopen. Soms zelfs trek als ik kook. Iets heeft de fijnafstelling beter weten te regelen. Helaas ben ik dat niet. Het zou de greep op mijn wel en wee een stuk groter maken. Bijsturen ipv de bocht weer net niet halen.
Vrg is nu: semi-definitief of tijdelijk? ....
.... en toen stond hij op en moest lachen vanwege z'n kreupele onhandigheid dank een aangeslagen staartbeen. Een evolutionair relict, een overbodigheid die zijn bestaan bevestigt door bij tijd en wijle dwars te zitten. Schuifelend gaat het naar de keuken. Een laatste koffie voor het begin van het actieve -ahum- deel van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten