Het duiden van de voortekenen gaat me steeds beter af. Dat was twaalf uur van de wereld. Nog steeds moe en een knallende koppijn. Ipv blij zijn, als je ineens helemaal klachtenvrij bent, kan ik me dan beter voorbereiden op de volgende klap, die gaat komen. Laat ik het positief bekijken. Het had erger kunnen zijn. Met een beetje geluk kan ik morgen weer gewoon verder, nou ja gewoon ... Vandaag een pas op de plaats.
Het tempo is nog een paar stappen gezakt. Het lijf voelt als een zak aardappelen. En het hoofd zou ik een dagje weg willen zetten. Dat worden meerdere siësta's vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten