Loopt het eindelijk lekker, al is het slechts op onderdelen, en ineens zou je het liefst met 100+ dingen tegelijk bezig zijn. Een praktische onmogelijkheid en verder vooral absoluut niet slim. Dus de voet maar op het rempedaal. Twee handjes, nog wat van die menselijke beperkingen, een slecht gefundeerd gemoed en wat dolende emoties. Misschien niet direct een explosief mengesel, maar daarom niet minder onvoorspelbaar.
In mijn eentje was het misschien te doen geweest, zou het dat waarschijnlijk nog steeds zijn, als behalve de noodzakelijk hoofdprijs in een lucratieve lotterij ook de opgelopen achterstand ingelopen zou worden. Maar dat laatste is niet (meer) de bedoeling. Dat zijn duidelijke keuzes geweest en daar moet ik me op momenten als deze fijntjes aan herinneren. Damage control en bezigheidstherapie, dat zijn de elementen die ruimte verdienen, waarbij het laatste de wortel is, die me moet verleiden tot de eerste activiteit. De rest is onzin en ongewenst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten