Het is weer ouwe, gore, kleffe koek, die op mijn bordje ligt. Europese koeien uit een sloot ipv Chinese varkens uit een rivier. Prijs me ook gelukkig over het zeer beperkte en overzichtelijke aantal kadavers, maar toch. Het zijn de bekende lijken, die iedere keer weer uit de kast mieteren, hoe hard ik ze d'r ook in terugduw. Iedere ronde minder ellende, maar nog steeds niet bevrijdt van die ouwe zooi. En hoe kleiner de berg te ruimen rommel, hoe hardnekkiger het zooitje in de weg ligt. Ontkennen werkt niet meer, links laten liggen heeft ook zijn beste tijd gehad, dus enkel de tanden erin zetten en doorbijten, is wat rest.
Doorbijten of stukbijten, d'rop of d'ronder ... zo dramatisch was het ooit, maar is het allang niet meer. Het is misschien nieteens meer zinloos of zonder nut, maar het poetsen van mijn banden, voor ik weer het modderpad afrij naar de weg, voelt minder overbodig aan ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten