Laat ik niet weer refereren aan de lengte van mijn weg terug naar wat voor mij leven is. Laat ik het houden op de tijd, dat ik besloten heb erover te schrijven met de hoop "Ik schrijf en kom boven!" Dat is al heel aardig gelukt en ligt zeer waarschijnlijk absoluut niet aan het schrijven, maar simpelweg aan de tijd, die ik me daardoor weer heb gegeven.
Ik ben afschuwelijk slecht in het onthouden van speciale momenten, maar ze zijn tijdens mijn bloggen geregeld de revue gepasseerd. Niet met regelmaat maar voldoende. In eerste instantie genoeg om de hoop niet te verliezen, daarna om me in beweging te houden en de laatste tijd krijgen de gebeurtenissen soms iets stimulerends. Akelig hè?
In deze psychische recordjacht bergop vanmorgen voor het eerst, maar dan ook werkelijk voor het eerst weer mijn bed uitgekomen met zin in de dag .... Niet zielig hoor, ik weet er altijd wel weer wat van te maken, maar nu maakt de dag mij en niet omgekeerd. Dat scheelt energie en is een heel andere, haast vergeten manier van tussen de klamme lappen uit stappen. Dat wordt genieten, zonder dat ik daar iets voor hoeft te doen. Kijk, zo hoort het!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten