Vier geduldige katten en twee wat minder geduldige honden tellen de seconden af naar het moment waarop ik eindelijk bereid ben om op te staan van de stoel voor de Pc. De honden zeuren me afwisselend wat aan mijn kop en de katten lopen om beurten even de kamer binnen, waar ik zit en doen even later geluidloos verslag aan de andere drie buiten op stoel, tafel en/of vensterbank.
Vanmorgen om half negen hun ontbijt gehad en in de tussentijd voornamelijk gelegen en geslapen. Soms even de benen, sorry poten gestrekt en direct weer plat, uitgerekt of opgerold. De bank voor de honden, of onder de tafel in de werkkamer, en honderd-en-een verschillende plekken voor de katten, waarbij de ruimte tussen mij en mijn toetsenbord met regelmaat tot de favorieten telt.
Dat is leven, dat is God-zijn in Frankrijk. Een beetje staren, wat snuffelen, soms een muis snaaien, van de ene naar de andere plek verplaatsen, beetje water drinken en weer vertrekken naar dromenland. Het is ff knokken om door die laatste minuten heen te komen, maar als de bak weer leeg geschrokt is, kunnen ze weer verder met het afzien in hun bestaan ... Waarom heb ik niet zo baas?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten