Inleven

 Repeterend gelul in de marge. Digitale ergernissen. Nekvel waar alweer veel te lang niet aan getrokken is. Gelukkig is het weekeinde voorbij, al zijn de voordelen daarvan nergens terug te vinden. Achterovergeleund op een (virtueel) terras het gevoel Napoleon te zijn, die Waterloo overziet na de slag, met een "What the f*ck!" een fles Champagne ontkurkt met een slag van zijn sabel en de inhoud in een sierlijk glas schenkt! Drank op koffietijd, dan zijn er slechts twee mogelijkheden en van jubelstemming is geen sprake.

 Zoals al vaker geconstateerd, mag je over een zoekend bestaan veel zeggen, maar saaiheid kun je het niet verwijten. Een achtbaan zou jaloers zijn op de sensaties, die nu alweer dagen mijn leven versieren en dan niet voor 1.23,54 maar klokje rond, dag na dag. En weet je wat het ergste is? Je went eraan. En het kan nog erger! Het doet je allemaal niks meer. Geen ergenis, geen afkeer, geen verzet, geen niks van iets of ergens voor. Ik weet niet wat wenselijker is.

 Het eerste opengescheurde lijk wekt verontwaardiging en braakneigingen op maar naar verloop van tijd schuif je rustig een paar afgerukte armen aan de kant om je gasbrandertje fatsoenlijk neer te zetten voor het koken van je koffie. Afstomping. Overlevingsmechanisme en killer. Waar stopt het een en begint het ander? Oooeeeps ..... daar gaan we weer.