Opgesneden en gelukkig weer dichtgenaaid. En stinken dat het deed ... Een algehele verdoving heeft zo zijn voordelen, hoewel in de gang van zaken enige helderheid van geest geen overbodige luxe leek te zijn. Eerst in de verkeerde wachtkamer geplempt en daarna vragen gesteld krijgen, die mij in minder dan een fractie van een seconde lieten beseffen, waarom soms benen worden afgezet terwijl het om een wrat op de neus gaat. Bij wijze van spreken dan, want om een wrat ging het niet en met mijn neus was en is gelukkig nog steeds niks mis.
Net als bij de tandarts is de spuit voor de plaatselijke verdoving het meest vervelende element in het gehele plaatje. Eenmaal door de brand heen, gaat het hakken, rukken, solderen en de afsluitende figuurnaad redelijk geruisloos over de bühne. Ik had liever op de massagetafel in een Wellness paradijs gelegen, maar helaas is een mens zelden alles wenselijke gegund.
Terug richting vrijheid moest ineens een extra controle ingelast worden vanwege mijn medicijngebruik. Daar zit je dan, onvoorbereid en vooral afschuwelijk ongezellig in je nakie met wat camouflerende ziekenhuiscouture in een hopeloze stoel en wordt je om de vijf à tien minuten gecheckt door verplegende personeel, dat al ruim voor negenen tekenen van desinteresse en verveling vertoond ....
Maar "Soit", een uur later alles gehad en in een opwelling naar McDo voor de enig echt Latte Machiatto 'in town' met een niet onaardige chocolade muffin erbij. Aansluitend terug huiswaarts, de apotheek geplunderd en aangekomen op een lege plek. Geen overbodige interesse, geen irritante bemoedering. Ik trek een Duvel open en werk met de eerste slok een stevige dosis pijnstiller naar binnen. Vanavond zien we weer verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten