"We zullen doorgaan .....!" Het schoot me net door mijn hoofd. Associaties zijn rare zaken, niet voor niks ongetwijfeld een vrouwelijk woord. En zo niet dan is dat een taalkundige vergissing, maar desalniettemin op dit ogenblik erg toepasselijk. Het is weer kauwgum, waar ik me voor de afwisseling in voortbeweeg of dat tenminste probeer. Andere kauwgum dan een paar jaar geleden maar kauwgum. Weer kauwgum en als je me nu vraagt waar die belemmerende massa vandaan komt of aan te danken is ... Ik zou het niet weten.
Waarschijnlijk ook weinig belangrijk en bij 'kennismaking met' gegarandeerd niks oplossend. Je zit erin, wilt eruit, terug is geen oplossing dus ....dan is er maar één remedie en dat is domweg doorgaan. Blik voorbij de einder richten, verstand voor zover mogelijk uitschakelen en door!! Drijfzand en alleen je eigen haren om aan te trekken. Een tijdje geleden had dat iets wanhopigs, nu is het vooral ergerlijk.
Onwillekeurig komt daar die eeuwig onzinnige "Waarom"-vraag om de hoek piepen en Ooooo, wat is de verleiding groot om er achter aan te huppelen. Alles heeft naampjes, kan binnen de gewenste kaders uitgelegd worden, het bedenken of bijeengooglen van een waaier aan oplossingen is geen enkel probleem maar daarmee is vreemd genoeg niks verholpen. Nog steeds wil het leven maar niet passen, blijft de trein naast de rails lopen en de deuren klemmen. Misschien is dat altijd wel zo geweest, maar is me dat nooit opgevallen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten