Rot

 Een slechte dag vandaag ondanks het zonnige weer. En weer zonder aantoonbare reden, wat het dubbel frustrerend maakt. Gelukkig geen familietoestanden of andere sociale verplichtingen waar ik mijn laatste restje energie had mogen verspillen aan het tentoonstellen van een ongemeende schone schijn. Dat is dan weer mooi meegenomen voor de positivo's onder ons. Eens zien hoe we de motor weer regelmatiger stationair kunnen laten draaien, voordat we hernieuwd maar met gepaste terughoudendheid naar de gashendel reiken. Geloof dat ik morgen maar onderduik.

Eieren

 Laat ik in de Paassfeer blijven. Al moet ik bekennen, dat ik ff getwijfeld heb over het leveren van mijn bijdrage. Na lezing van Youp's column vanochtend, bedacht ik me, dat je als stukjesschrijver ook gewoon moet weten, wanneer je je mond moet houden cq. het toetsenbord onberoerd moet laten, nl. als je niks te vertellen hebt. Mag natuurlijk niet, want je heb dat wekelijkse plekje anders niet gebruikt papier te vullen. Lijkt me een ramp, zo'n wekelijkse verplichting, maar de pecunia's zullen het leed wellicht verzachten. Ik zou wel eens willen zien of ik daar gevoelig voor ben. Het zou de eerste keer in mijn leven zijn, maar je weet natuurlijk nooit.

 Maar we waren met Pasen bezig en niet met Youp's activiteiten om zijn wekelijkse boodschappen tenminste bij de kleine grutter te kunnen doen ipv bij Appie. En behalve dat, mn natuurlijk bezig met mijn eigen kleine of grotere persoonlijke afwijkingen in het meesteren van de dagelijks weer passerende verrassingen. En kijk, zowaar, zowaar, laten die verrassingen vandaag voorbij zijn gekomen in de vorm van eieren. Kan het treffender? Soms weten de omstandigheden de spijker op de kop te raken.

 Het waarom ff in het midden latend, had ik besloten dit jaar een aantal eieren bloot te stellen aan mijn decoratiekunsten. Het gekozen medium was verf. Niks niet speciaal voor Pasen of eieren, want behalve allerlei Kinderchocola-verrassingen, Barbie-toestanden, iets met roze pony's en natuurlijke bergen en nog eens bergen van, met, over, onder en nog meer chocola, bleek ik aangewezen op plakaatverf in de vijf basiskleuren.

 Maar dat doet er verder niet toe. Terug in huis, bleken drie eieren kapot en hoefden dus maar 7 van een aardig buitenkant voorzien te worden. Bezig met het in kanalen leiden van mijn in wilde weg spuitende creatieve bronnen, merkte ik, dat ik van binnen langzaam bijeengeknepen werd als een dweil bij het uitwringen.

 Niks onbekends. Ik zou het kunnen oproepen, maar zo stom ben ik niet. Herleiden als het me overkomt. Tenminste, normaal gesproken. Maar nu?!! Hallo?! Gaat ff fietsen aub.

Bah!

 Regen
 is geen zegen.
 Het is een ramp
 en bezorgt me kramp.

 Één kleine verandering van de omstandigheden en al de resterende zwakke plekken worden blootgelegd. Acceptabel als de zon schijnt. Nu valt er niks te omzeilen en valt het koud (en nat) op mijn dak en daken. Je zou me net zo goed een rottende kat voor mijn toeter kunnen houden. De reactie zou redelijk met de huidige overeenstemmen.

 Een haast pijnlijk gejammer, helemaal uit mijn tenen omhooggekropen, kronkelt door mijn lijf. Ik wijk achteruit en krimp kermend van afkeer in elkaar in een hoekje. Overdrachtelijk dan, want anders zou het te belachelijk voor woorden zijn. Maar de stap naar achteren was er onwillekeurig wel. Nu diep ademhalen en hupsakee ... het diepe in. Eens moest het d'r van komen, dat wist ik. Het zou zo mooi zijn geweest als uitstel werkelijk tot afstel had geleid.

Jubeljubel

 Het is helemaal niet zo leuk als het lijkt, want uiteindelijk erg eentonig, maar ik zal het jubelen desalniettemin niet laten. Na de vrijheid voor de aanleg van een nieuwe moestuin ging gisteren zonder moeite de kop van het grasmaaien en ben ik vandaag begonnen met het spuiten van de terrassen. Ja, vies, maar helaas. Effectief en efficiënt wegen even zwaarder dan het milieu.

 Behalve dat het ingezette offensief moeiteloos over het 'moeten' heen walst, werden vandaag ook overbekende valkuilen als onverwacht slecht(er) weer en vervolgens technische defecten zonder hapering gepareerd. De bal schijnt behalve te rollen ook eindelijk de gewenste kritische massa overstegen te zijn. Als de tekenen niet bedriegen zal de bal niet makkelijk meer te stoppen zijn of van koers te veranderen.

 Nu moet die continuïteit nog blijken, maar de start is over de volle breedte hoopvol. Bijna volle breedte want een klus-klus heb ik nog niet bij de hoorns gevat. Ik vertrouw erop, dat dit geen roet in het eten gaat gooien. Ja, vanwege het eten ben ik moeten stoppen, dat moet eerst nog gekookt worden. Daar had ik tot voor kort de hele middag voor... Het is me ook wat.

Gras

  Blues gaat over het leven. Het leven hier heeft alles met gras maken. Blues gaat dus over gras. Gras is blues en blues is gras. En dan bedoel ik geen bluegrass, dat is weer heel wat anders. Hoewel het wel weer iets met country is en dus ook iets met cowboys, koeien èn gras heeft, maar ik zal de boel niet gecompliceerder maken, dan het is.

 Gras gemaaid vandaag. Zomaar ineens iets van "Hup niet zeuren ... Doen!" en nog gedaan ook... Dat is geen afzien, nauwelijks lijden, dat zijn niet de blues, die ik van het gras gewend ben. Dit was meer dance, een goeie swing met een stevig dreun. Een huppeltje en ook het fluiten maar onderdrukt. Je kunt ook overdrijven. De voortvarendheid is zo al akelig genoeg.

Sp(r)ookjes

 Vloekend en tierend rukte hij aan het kapmes, maar het ding gaf geen millimeter mee. Na ruim een uur zwoegen en zweten bewoog hij al minutenlang bijna op de tast. Het daglicht was gaande hij vorderde langzaam maar zeker buitengesloten door de steeds, maar dichter wordende begroeiing. Hij was het een beetje zat en nu zat het kapmes ook nog muurvast in iets dat aanvoelde als hout. Een houten vlak, geen boom.

 Moe van het rukken en trekken tastte hij af, wat hem de wegversperde. Het gat in de bramen en wilde rozen had maar de omvang van een klein venster en de stekels maakte het vrijwel onmogelijk om ver naar welke kant dan ook te reiken. Wat hij voelde, leken wel naden. Stond hij voor een omheining? Of misschien wel voor een deur of poort?

 "Mooi", dacht hij en gaf weer een venijnige ruk aan het mes. Eindelijk voelde hij iets van beweging, maar het ding zat duidelijk niet in een pakje boter. Het kostte nog enige wrikken en toen kon hij eindelijk de doorgang in de haag vergroten. Als het een deur was dan eentje van groot formaat. Waarschijnlijk geen omheining, want anders had de eigenaar wel erg veel geld te veel gehad, gezien het eikenhout waar hij voor stond. Maar ja, er gingen de meest wilde verhalen rond over deze plek.

Manco's

 Kraak, piep, kreun, steun .... een begin van de dag, dat vraagtekens oproept. Enig mankeren na de explosieve toename in mijn fysieke bezigheden had ik niet raar gevonden, maar niet de onderrug of armspieren noch de hamstrings trekken aan de bel. Het zijn de ouwe getrouwen uit de laatste jaren, die zich -ondanks alle eliminerende inspanningen- op gezette tijden en ook nu weer roeren. Zou toch graag willen weten wat hier wat triggert, hoe dat zijn beslag krijgt en vooral hoe je het zooitje kunt uitschakelen of tenminste keren.

 We laten de teugels maar vieren vandaag. Pas op de plaats rust. Aan de rust zal het niet liggen. Het zal wel aan de regelmaat schorten en daar zal ik ook wel nooit mee op goed voet komen te staan. D'r zijn van die dingen, daar wordt je ongelukkig van ongeacht of je het nou doet of laat. Al dat gesleutel aan een geregeld bestaan wekt enkel weerzin op. Het voelt als het advies om met roken te stoppen op je 85ste, omdat het zo gezond zou zijn ...

Glijen

 Een zondags gevoel op een dinsdag. Kan het gevaarlijker? Mooier? Beter? Anders? Altijd anders natuurlijk. Geen enkel probleem, maar eerst ff meepikken wat vandaag zo ff passeerde. Eind maart, de klok van zessen in de namiddag voorbij en wonder-boven-wonder nog steeds buiten èn bezig.

 Ik geef toe, overdrijven is een van mijn favoriete bezigheden, maar ik heb daar vandaag geen moment bij stilgestaan. Het ging ...... gewoon, en dat van een met groene zeep ingesmeerd leien dakje. Wanneer was de laatste keer?

(Feest)dagen

 "Ik worstel en ga niet onder!" Geheel volgens de verwachtingen bij lange na niet gedaan, wat ik me voor vandaag bedacht had en toch de hele dag bezig geweest ... Ik zal er niet nog een oud Hollandse spreuk tegen aan kwakken. De Kerstboom is in elk geval onttakeld en de deur uit gewerkt. Wel zo netjes met de paashaas voor de deur.

 Voor de praktische invulling van de feestelijkheden maakt het nauwelijks wat uit, alleen de chocola is in een andere vorm gegoten of enkel van verpakking veranderd. De supermarkten stromen verder vol met dezelfde verleidingen: oesters, kreeft, krab, veel schelpzooi gevuld met kauwgum, wild, gevogelte van divers pluimage, ganzelever, gebak, apéro-hapjes, champagne, etc. Misschien dat het exotische element op de groenten- en fruitafdeling wat minder uitgesproken is. Ik ga later in de week kijken of iets mijn (culinaire) fantasie weet te prikkelen.

Remmen

 Loopt het eindelijk lekker, al is het slechts op onderdelen, en ineens zou je het liefst met 100+ dingen tegelijk bezig zijn. Een praktische onmogelijkheid en verder vooral absoluut niet slim. Dus de voet maar op het rempedaal. Twee handjes, nog wat van die menselijke beperkingen, een slecht gefundeerd gemoed en wat dolende emoties. Misschien niet direct een explosief mengesel, maar daarom niet minder onvoorspelbaar.

 In mijn eentje was het misschien te doen geweest, zou het dat waarschijnlijk nog steeds zijn, als behalve de noodzakelijk hoofdprijs in een lucratieve lotterij ook de opgelopen achterstand ingelopen zou worden. Maar dat laatste is niet (meer) de bedoeling. Dat zijn duidelijke keuzes geweest en daar moet ik me op momenten als deze fijntjes aan herinneren. Damage control en bezigheidstherapie, dat zijn de elementen die ruimte verdienen, waarbij het laatste de wortel is, die me moet verleiden tot de eerste activiteit. De rest is onzin en ongewenst.

Mijlpaal

 Laat ik niet weer refereren aan de lengte van mijn weg terug naar wat voor mij leven is. Laat ik het houden op de tijd, dat ik besloten heb erover te schrijven met de hoop "Ik schrijf en kom boven!" Dat is al heel aardig gelukt en ligt zeer waarschijnlijk absoluut niet aan het schrijven, maar simpelweg aan de tijd, die ik me daardoor weer heb gegeven.

 Ik ben afschuwelijk slecht in het onthouden van speciale momenten, maar ze zijn tijdens mijn bloggen geregeld de revue gepasseerd. Niet met regelmaat maar voldoende. In eerste instantie genoeg om de hoop niet te verliezen, daarna om me in beweging te houden en de laatste tijd krijgen de gebeurtenissen soms iets stimulerends. Akelig hè?

 In deze psychische recordjacht bergop vanmorgen voor het eerst, maar dan ook werkelijk voor het eerst weer mijn bed uitgekomen met zin in de dag .... Niet zielig hoor, ik weet er altijd wel weer wat van te maken, maar nu maakt de dag mij en niet omgekeerd. Dat scheelt energie en is een heel andere, haast vergeten manier van tussen de klamme lappen uit stappen. Dat wordt genieten, zonder dat ik daar iets voor hoeft te doen. Kijk, zo hoort het!!

Intermezzo

 Ik moet iets, sorry, wil iets. Moeten moet ik niks, maar dan zou de situatie misschien wel helderder zijn. Wroeten, wringen, wurgen. Vanalles een beetje en alles onprettig. Nee, niet onprettig, meer onverwachts en eigenlijk ongewenst, maar zelfs dat is discutabel.

Sisser

 De momenten indachtig, dat ik vol goede moed de tuin in ging om mijn gedachten te verzetten, maar steeds weer de plek moest verlaten, omdat alles in mij tegen mezelf in opstand kwam, mag ik niet klagen over de uren, die ik deze middag met mijn handen in de grond heb zitten wroeten.

 Natuurlijk alles onder hoogspanning. Herinneringen op het punt van hun stoel. Cardioloog hoofdschuddend langs de lijn en nog meerdere andere duveltjes verdeelt over linker- en rechterschouder. Waar je vanuit gaat krijg je opgediend, dus de eerste voeren moesten door diverse fysieke en mentale krampen heen gedrukt worden, waarna het schep voor schep beter ging.

 De dagen zijn warmer. De zon verdwijnt niet meer voor vieren. Ik had langer kunnen werken, maar volgens mij was daar geen directe noodzaak voor. De ijsheiligen trekken hun schaatsen pas uit in de tweede week van mei. Dat geeft me ruim de tijd om te genieten.

6666

 Duivelser zit er voorlopig niet meer in. Die volgende '6' zal gauw 10 jaar op zich laten wachten, mocht ik of het blog dan überhaupt nog bestaan. Nog een kleine 4000 berichtjes .... Dan zijn aantallen, daar kun je vooraf beter niet mee bezig zijn. Zoiets als 10.000x 'blokje om' rond het meer, als de honden een normale leeftijd bereiken. Inmiddels hebben we daar toch mooi iets van driekwart van gehad. Nee, en dat dan nog met al die gewenste en zwevende veranderingen in het vooruitzicht. Laat ik 'genieten' -tussen extra vette aanhalingstekens- van wat concreet in mijn schoot valt.

 Het zal in de loop van de middag zijn, dat de rode lopers tienvoudig naar de hellepoorten rollen en de meneer de Bokkepoot een 'Cannes'etje bereiden. Zien of ie de beker niet voorbij laat gaan en de handschoen oppakt. (Kan dat spreekwoordgedoe eens ophoepelen aub, dankjewel, doeiiii!) Ik heb wel trek in een robbertje 'donder en bliksemen'.

Geschift

 Tijd voor iets volstrekt onzinnigs, maar dat is tenslotte een stempel die hier op zo ongeveer alles gedrukt kan worden ....... maar ik ga het doen, revitaliseren van de moestuin. Geen geëmmmer in de marge of aan de slag op voor de hand liggendere maar 100x hopelozere plekken. Terug naar hoe het ooit was, en hoe ik het altijd al gewild zou hebben, al heeft het resultaat iets surrealistisch.

 De muur zit er niet in, schrikdraad moet voldoende zijn en verder iets in de trant van geven en nemen. De ervaring heeft geleerd, dat het toch meestal meer opleverd dan je verteerd krijgt. En dan de kippen nog, daarna hou ik op.

Keuzes

 Is de tijd gekomen voor het volgende rondje knopen hakken?? Ga ik verder een beetje existentieel in mijn ziel zitten pielen of ga ik me ontfermen over de in's and out van het opstarten van een grote tuin?  Verdiep ik me in andermans schrijfsels of gun ik me eindelijk de discipline de boel zelf bij elkaar te verzinnen? Verleggen we accenten of gaan we bakens verzetten?? Gaan we een beetje tutten met de handen in de aarde of blijven we worstelen met onself?

 Ik denk, dat het minder en toch meer wordt. We gaan verder met uitsplitsen en gooien het resultaat voor het gemak op de grote hoop. Hoe heet dat ook weer? Precies, diversificatie. Coke met smaakjes, waarbij ik de coke ben èn de smaakjes bepaal. Ooit gemaakte opzetten krijgen langzaam hun zin. Kijk er naar uit en huiver alvast.

Sp(r)ookjes

 Met zijn hand klopte hij de grote steen aan zijn voeten zandvrij en ging zitten. De afgelopen uren nergens last van gehad, maar het zitten deed goed. Met een trage beweging haalde hij het lemmet van het kapmes langs zijn mouw. Een paar extra handen waren geen overbodige luxe geweest. Makkelijker is niet altijd beter en hij was blij, dat hij geen pottekijkers om zich heen had.

 Hij haalde de worst en het brood uit z'n rugzak en nam een slok van de wijn, die de pensionhouder hem vanochtend hoofdschudden had toegestoken met de verzekering, dat hij het nodig zou hebben. Terwijl hij op het voedsel kauwde keek hij rond en verbaasde zich over de stilte. Al uren had hij geen vogel meer gehoord of een muis voorbij zien flitsen noch de wind door de overdadige begroeiing horen ritselen. Het was ongewoon stil hier. Hij hoorde het malen van zijn tanden en schrok toen hij zijn neus ophaalde.

 Geïrriteerd stopte hij alles terug in de rugzak, zwaaide het ding over zijn schouder en haalde direct uit met het kapmes. Het kon niet meer ver zijn.

Bodems

 Uit hoeveel niveau's is een bestaan opgebouwd? Door hoeveel verdiepingen moet je heen zakken, wil je eindelijk vaste grond treffen? Het schoot gisteren door mee heen, toen ik besefte, dat ik voor de zoveelste keer weer door de bodem heen gezakt was. Was het nu eindelijk dè bodem of was het maar weer 'n bodem?

 Niks geen drama trouwens, voornamelijk een hoop tijdverspilling. Ergens in het onverwachte beginnen de wolken samen te pakken, naar mate de dagen voortschrijden wordt de dreiging voelbaar zonder dat je er ergens grip op krijgt en als de de boel tenslotte toeslaat, loop je als een kip zonder kop naar een in- of uitgang te zoeken en knalt gedesoriënteerd van het ene obstakel naar het andere. Inmiddels ben ik zo slim om de tekenen te duiden en dan te schuilen tot de bui is overgetrokken. Kan dagen duren of in uren bekeken zijn.

 Het maakt me niks uit of ik er ooit van bevrijd raak, er aan wen of nog beter mee leer omgaan, maar het wordt tijd, dat deze verstorende factor gaat wieberen, dat ik begaanbare grond onder mijn voet hebben. Ik wil voort.

Straks?

 Daar was ie weer. Het doorkijkje naar het niks. Inzicht in het niet-bestaande. Een tipje van de nietaflatende bierstromen in het Walhalla, de eindeloze uitgestrektheid van de eeuwige jachtvelden of zoiets saais, preuts en barbie-achtigs als de hemel. En ... als je al nieuwsgierig bent ... leuk is anders!

Bekende

 Het is weer ouwe, gore, kleffe koek, die op mijn bordje ligt. Europese koeien uit een sloot ipv Chinese varkens uit een rivier. Prijs me ook gelukkig over het zeer beperkte en overzichtelijke aantal kadavers, maar toch. Het zijn de bekende lijken, die iedere keer weer uit de kast mieteren, hoe hard ik ze d'r ook in terugduw. Iedere ronde minder ellende, maar nog steeds niet bevrijdt van die ouwe zooi. En hoe kleiner de berg  te ruimen rommel, hoe hardnekkiger het zooitje in de weg ligt. Ontkennen werkt niet meer, links laten liggen heeft ook zijn beste tijd gehad, dus enkel de tanden erin zetten en doorbijten, is wat rest.

 Doorbijten of stukbijten, d'rop of d'ronder ... zo dramatisch was het ooit, maar is het allang niet meer. Het is misschien nieteens meer zinloos of zonder nut, maar het poetsen van mijn banden, voor ik weer het modderpad afrij naar de weg, voelt minder overbodig aan ...

Pino (TMO)

 Waar is ze gebleven? Waarheen verdwenen? Als ik niet oppas verlies ik het initiatief en moet ik straks echt gaan zoeken. Als fictie met je op de loop gaat, sta je d'r als schepper wel een beetje voor Jan-met-de-korte-achternaam bij. Nu mag ze van mij wel eigen initiatief ontplooien, maar dan wel graag op gezette tijden briefjes achterlaten. Zoeken en schrijven is niet hetzelfde als zoekend schrijven. Zo symbiotisch als het laatste is, zo onmogelijk zijn de activiteiten te combineren als ze los van elkaar staan.

 Schrijven verdient rust. Rust in het hoofd en in de directe omgeving. Zal vast niet voor iedereen gelden, maar voor mij is dat plaatje inmiddels wel helder. En niet alleen feitelijke rust maar ook geen verplichtingen, die ik geen vaste plek kan geven of bezigheden die gedaan zouden moeten worden, maar waar ik geen zin in heb. Helaas is die laatste categorie hier nog steeds zwaar aan de overhand. Je doet er niks mee, maar krijgt de boel ook niet van je bordje. Noem het spookverplichtingen, stalkende verplichtingen of irritante aanwezigheden, het zijn in elk geval vervelende rust verstoorders.

Persoonlijk

 Het zat er onvermijdelijk aan te komen, dus dan maar doen. Toch? Proost!!

Niks

 Een nieuwe Paus ... was het gisteren of alweer de dag ervoor? D'r gebeurt de afgelopen dagen zo ontzettend helemaal niks in mijn bestaan, dat dit soort onzin ineens een zeker belang krijgt. De nieuwe paus en "O ja, ik adem." Het is, dat ik er niks voor hoeft te doen, anders zouden mijn longen, vrees ik, een beetje werkeloos in de borstkas hangen.

 Gaat het goed met mij? Het werd me vanochtend gevraagd toen ik nog heerlijk onder het warme dekbed de binnenvallende zonnestralen lag te bewonderen. Digitaal interesse en in eerste instantie wilde ik de vraag laten voor wat ie was. De vraag verdween echter niet uit mijn hoofd, o.a. omdat ik me die vraag al menigmaal zelf heb gesteld in de laatste weken.

 In feite keren zich aan de lopende band zaken ten goede, maar verandert er per saldo vrij weinig. Mijn lijf bokt minder, mijn hoofd is rustiger maar ik blijf moe, weet hoe je motivatie schrijft maar kan er niks mee, zie een hoop maar nergens de zin van in en als er morgen een vliegtuig op mijn tent zou storten, geloof ik niet dat ik tot verbazing in staat zou zijn.

 Een rare dubbele toestand. Ik sta klaar om met het nieuwe -wat er nog niet is- aan de slag te gaan en blijf weigeren iets te doen met wat er is (geweest). Uiteindelijk geantwoord: "Zou beter willen, maar is veel slechter geweest!." ... en me nog eens heerlijk omgedraaid.

Plakkerig

 "We zullen doorgaan .....!" Het schoot me net door mijn hoofd. Associaties zijn rare zaken, niet voor niks ongetwijfeld een vrouwelijk woord. En zo niet dan is dat een taalkundige vergissing, maar desalniettemin op dit ogenblik erg toepasselijk. Het is weer kauwgum, waar ik me voor de afwisseling in voortbeweeg of dat tenminste probeer. Andere kauwgum dan een paar jaar geleden maar kauwgum. Weer kauwgum en als je me nu vraagt waar die belemmerende massa vandaan komt of aan te danken is ... Ik zou het niet weten.

 Waarschijnlijk ook weinig belangrijk en bij 'kennismaking met' gegarandeerd niks oplossend. Je zit erin, wilt eruit, terug is geen oplossing dus ....dan is er maar één remedie en dat is domweg doorgaan. Blik voorbij de einder richten, verstand voor zover mogelijk uitschakelen en door!! Drijfzand en alleen je eigen haren om aan te trekken. Een tijdje geleden had dat iets wanhopigs, nu is het vooral ergerlijk.

 Onwillekeurig komt daar die eeuwig onzinnige "Waarom"-vraag om de hoek piepen en Ooooo, wat is de verleiding groot om er achter aan te huppelen. Alles heeft naampjes, kan binnen de gewenste kaders uitgelegd worden, het bedenken of bijeengooglen van een waaier aan oplossingen is geen enkel probleem maar daarmee is vreemd genoeg niks verholpen. Nog steeds wil het leven maar niet passen, blijft de trein naast de rails lopen en de deuren klemmen. Misschien is dat altijd wel zo geweest, maar is me dat nooit opgevallen ...

Inleven

 Repeterend gelul in de marge. Digitale ergernissen. Nekvel waar alweer veel te lang niet aan getrokken is. Gelukkig is het weekeinde voorbij, al zijn de voordelen daarvan nergens terug te vinden. Achterovergeleund op een (virtueel) terras het gevoel Napoleon te zijn, die Waterloo overziet na de slag, met een "What the f*ck!" een fles Champagne ontkurkt met een slag van zijn sabel en de inhoud in een sierlijk glas schenkt! Drank op koffietijd, dan zijn er slechts twee mogelijkheden en van jubelstemming is geen sprake.

 Zoals al vaker geconstateerd, mag je over een zoekend bestaan veel zeggen, maar saaiheid kun je het niet verwijten. Een achtbaan zou jaloers zijn op de sensaties, die nu alweer dagen mijn leven versieren en dan niet voor 1.23,54 maar klokje rond, dag na dag. En weet je wat het ergste is? Je went eraan. En het kan nog erger! Het doet je allemaal niks meer. Geen ergenis, geen afkeer, geen verzet, geen niks van iets of ergens voor. Ik weet niet wat wenselijker is.

 Het eerste opengescheurde lijk wekt verontwaardiging en braakneigingen op maar naar verloop van tijd schuif je rustig een paar afgerukte armen aan de kant om je gasbrandertje fatsoenlijk neer te zetten voor het koken van je koffie. Afstomping. Overlevingsmechanisme en killer. Waar stopt het een en begint het ander? Oooeeeps ..... daar gaan we weer.

Leven

 Vier geduldige katten en twee wat minder geduldige honden tellen de seconden af naar het moment waarop ik eindelijk bereid ben om op te staan van de stoel voor de Pc. De honden zeuren me afwisselend wat aan mijn kop en de katten lopen om beurten even de kamer binnen, waar ik zit en doen even later geluidloos verslag aan de andere drie buiten op stoel, tafel en/of vensterbank.

 Vanmorgen om half negen hun ontbijt gehad en in de tussentijd voornamelijk gelegen en geslapen. Soms even de benen, sorry poten gestrekt en direct weer plat, uitgerekt of opgerold. De bank voor de honden, of onder de tafel in de werkkamer, en honderd-en-een verschillende plekken voor de katten, waarbij de ruimte tussen mij en mijn toetsenbord met regelmaat tot de favorieten telt.

 Dat is leven, dat is God-zijn in Frankrijk. Een beetje staren, wat snuffelen, soms een muis snaaien, van de ene naar de andere plek verplaatsen, beetje water drinken en weer vertrekken naar dromenland. Het is ff knokken om door die laatste minuten heen te komen, maar als de bak weer leeg geschrokt is, kunnen ze weer verder met het afzien in hun bestaan ... Waarom heb ik niet zo baas?

Zonderdag

 Een dag van niks. Geen zon, geen regen. Niet warm, niet koud. Geen actie, weinig reactie. Weekend, waarvan acte! Alle tijd en nergens zin in. Een echte zondag, alleen de onderhuids familie-irritaties ontbreken. Daar heb je in je eentje verbazingwekkend weinig last van.

 Nog te lamlendig om de kelder in te tjokken en dus het middaguur met 'Straight water' gepareerd en natuurlijk zonder ijsblokjes. Je wilt tenslotte de echte smaak en niet aan een slap aftreksel lebberen.

 Noem het een samenloop van omstandigheden, min of meer ongepland. De meest overbodige dag van de week, een lijf dat bijna weer vrij kan bewegen en het volle besef dat ik weer ben, waar ik heel graag weg wil. De zon zou toch wel de 35 moeten aantikken en iets of iemand onverwachts een blik vrouwelijk schoon of knuffelbare beren tevoorschijn moeten toveren, wilde mijn aandacht zich misschien laten verleiden tot afleiding.

 Zo'n dag, die je niet in de boeken wilt hebben om 'm later niet onvermijdelijk weer te moeten verwijderen. Dit zijn moeilijk uit te leggen momenten. Grenzen waar je tegen aan hikte, overheen gaat, aan blijft hangen, stilletjes vervloekt, intens naar verlangt en de facto geen ene ruk mee kunt.

Nachtwerk

 Al aan het eind van de middag plat gegaan en net als de vorige keren was ook nu het effect van de pijnstillers hooguit twijfelachtig. Laat die zooi dan maar zitten ook. Eenmaal een acceptabele houding gevonden heb ik zowaar het grootste deel van de uren tot vanochtend ergens bij achten geslapen. Alles met de nodige tussenstops o.a. om de honden even uit te laten en al het water dat er boven ingaat onderen weer uit te laten.

 Voorbedacht op een doorwaakte nacht, netjes een serie onderwerpen op een rijtje gezet die aan enige overpeinzing toe zijn en dan val je dus domweg in slaap. Niet maar 2 uur of 6 of een combi daarvan maar ruim 16 uur. En gedroomd dat ik heb ... soms kun je daar werkelijk versteld van staan.

 Meerdere prachtig heldere, niet fantasieloze dromen maar dichtgenoeg bij de werkelijkheid om de aandacht erbij te houden. Een hoop bekenden, voorspelbare taferelen, herkenbare thema's èn onderdanks korte onderbrekingen niet de draad kwijt raken, zo je bij die massa aan beelden & verhaallijnen al kunt spreken van een draad. Helaas allemaal net iets te voor de handliggend om hier in geuren en kleuren beschreven te worden, maar geloof me, ze waren zeer de moeite waard.

Ervaring

 Opgesneden en gelukkig weer dichtgenaaid. En stinken dat het deed ... Een algehele verdoving heeft zo zijn voordelen, hoewel in de gang van zaken enige helderheid van geest geen overbodige luxe leek te zijn. Eerst in de verkeerde wachtkamer geplempt en daarna vragen gesteld krijgen, die mij in minder dan een fractie van een seconde lieten beseffen, waarom soms benen worden afgezet terwijl het om een wrat op de neus gaat. Bij wijze van spreken dan, want om een wrat ging het niet en met mijn neus was en is gelukkig nog steeds niks mis.

 Net als bij de tandarts is de spuit voor de plaatselijke verdoving het meest vervelende element in het gehele plaatje. Eenmaal door de brand heen, gaat het hakken, rukken, solderen en de afsluitende figuurnaad redelijk geruisloos over de bühne. Ik had liever op de massagetafel in een Wellness paradijs gelegen, maar helaas is een mens zelden alles wenselijke gegund.

 Terug richting vrijheid moest ineens een extra controle ingelast worden vanwege mijn medicijngebruik. Daar zit je dan, onvoorbereid en vooral afschuwelijk ongezellig in je nakie met wat camouflerende ziekenhuiscouture in een hopeloze stoel en wordt je om de vijf à tien minuten gecheckt door verplegende personeel, dat al ruim voor negenen tekenen van desinteresse en verveling vertoond ....

 Maar "Soit", een uur later alles gehad en in een opwelling naar McDo voor de enig echt Latte Machiatto 'in town' met een niet onaardige chocolade muffin erbij. Aansluitend terug huiswaarts, de apotheek geplunderd en aangekomen op een lege plek. Geen overbodige interesse, geen irritante bemoedering. Ik trek een Duvel open en werk met de eerste slok een stevige dosis pijnstiller naar binnen. Vanavond zien we weer verder.

Suprême

 Beetje bezig in de keuken. Naast de terugkeerperikelen, die zich tot op heden gedeist houden, wil de innerlijke mens, ondanks genoten overvloed -of misschien dankzij- toch steeds weer vulling.

 Om te beginnen de door schimmel en andere overduidelijke tekenen van de overschrijding van de houdbaarheidsdatum aangetaste voorraden uit de koelkast verwijderd en de fantasie losgelaten op de restanten. Veel verder dan soep of een salade kwam ik niet. Het dus maar bij de soep gehouden. De meeste ingrediënten zijn -volgens mij- wel aan enige verhitting toe

 De altijd aanwezige uien, knoflook, prei en aardappelen, wat acceptabele delen van de teleurstellende tomaten, een twijfelachtig hompje courgette, bouillonblok, paprika en een berg champignons ... Voilà. Nu enkel nog geduld en qua soep komt het goed.

 Dit alles vandaag met grote regelmaat onderbroken door heftige niesbuien, waarbij mijn longen door mijn mond en mijn hersenen door mijn oren naar buiten probeerden te dringen. Niezen is een slopende activiteit als het het eenmalige overstijgt. Eindelijk kalmer roer ik in de pan achter de soep voor vanavond en voel het water uit mijn neus lopen alsof een kraan wordt opengedraaid en die stroom druppelt vrijelijke in de soep voor mijn hand dat kan voorkomen ..... Snot Soupe Suprême.

Aandacht

 Het lijkt verdrie, mijn moeder wel, die bij mijn vertrek in het kader van een vakantie altijd wilde weten "Wat, waar en vooral HOE bereikbaar?" Mijn antwoord "Weg" heeft haar nooit tevreden kunnen stellen, maar mij een hoop erg prettige vakanties opgeleverd. Het hele jaar door kun je rustig volstrekt onbereikbaar zijn, maar die ene keer, dat je je biezen pakt, willen ze je kunnen bereiken. Bekijk het ff.

 De telefoon is ook zoiets. Als je hem niet opneemt, ben je niet thuis. Nooit willen beseffen, dat je een telefoon ook gewoon kunt laten overgaan zonder het ding op te nemen. Met de mobiele communicatie heeft die terreur een voorlopig hoogtepunt bereikt, maar gelukkig werpen mijn opvoedingsactiviteiten op dat en aanpalende terreinen inmiddels hun vruchten af.

 De laatste, door te slikken brok zal mijn permanente verblijf buiten de directe invloedsferen vanuit de ouderlijke commandopost zijn. Het goeie mens probeert inmiddels alweer bijna zeven jaar mij te bewegen om terug te keren naar Nederland en dan natuurlijk het liefst op loopafstand en dat met een rollator ... Een ware kloek, die het maar moeilijk kan verteren, dat kuikens meer bewegen dan eieren.