Benzine scoren en achter de vaccins aan en dan kunnen we ons weer op het hout storten. De noodzaak van de aanstaande ingreep blijft een 'ver van mijn bed'-show, zeker op momenten als deze waarop fysiek gezien niks aan het handje lijkt en de wereld tussen mijn oren zich tijdelijk (?) afzijdig houdt. Het is en blijft sowieso de vrg wie van beide in feite de dikste vinger in de pap heeft. Laat je je gaan of wordt je meegesleept?
Enfin, het bezig zijn doet goed, voorkomt natuurlijk de moeheid niet maar maakt deze wel iets hanteerbaarder. In mezelf gekeerd, afgesloten van de wereld om me heen door het lawaai van de houtsplijter gaan zo anderhalf uur, voorbij voordat de rug begint te sputteren. Dan is het ff rekken, strekken en als het niet anders kan liggen om niet veel later de machine weer op te starten en de volgende sessie in te zetten.
Momenten als deze geven me de hoop, dat volgend jaar ook de tuin en andere klussen voortvarend aangepakt zullen gaan worden. Ijdele hoop? Hoop van niet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten