Poëtisch valt er weinig te halen maar ook prozaïsch staan de woorden niet te springen om de uren achter de houtsplijter in het blog te persen. Een hoop lawaai aan de oren en van die oorbeschermers die na verloop van tijd op z'n zachts gezegd gaan irriteren aan de oren. Een stapel aan de ene kant die redelijk hard groeit en de berg aan de andere kant, die maar mondjesmaat wil slinken.
Het hout is vochtig en niet van de gewenste kwaliteit. Het jaar buiten liggen heeft het geen goed gedaan en dat is niet zoals het bij beuk of eik had moeten zijn. Dat is het dus ook niet. Het is haagbeuk en deels zelfs populier. Dan wordt het al op een onmogelijke tijd geleverd en krijg je ook nog eens niet, waar je om gevraagd hebt. Moet weer op de strepen gestaan worden. Volgende keer beuk en/of eik èn voor eind mei leveren. Zo niet, dan laat maar zitten. En de volgeladen kar wegsturen, als ze weer in september komen aankakken.
Het is de enige manier die werkt hier. Men heeft teveel de instelling, als het voor je neus staat neem je het wel ook al is het niet wat je wilde hebben. De kop van de aannemer (en chauffeur) staan me nog bij toen een grote truck met aanhanger de bestratingsstenen wilde lossen, maar het niet de gevraagde kleur was. Terug? Werkelijk? Een hoop hoofdschudden van de betrokkenen en gegniffel bij de werklui, maar de zooi ging retour.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten