Is het het vanzelfsprekende van een automatisch leven, het gebrek aan tijd, de ruimte die je jezelf (niet) gunt, een tijdelijke dip in de inspiratie, motivatief gekwakkel en/of nog iets anders? Volgens mij maakt het allemaal geen hol uit. Het enige wat echt telt is de mallemolen onder mijn schedeldak. Is die te stoppen, lukt links laten liggen, misschien zelfs volledig vergeten? Dat zijn de momenten van rust, waarop ik een hoop wil en doe maar toch zelden op het idee komt om een beetje op het toetsenbord te trommelen.
Maak ik, het weer, de omstandigheden of weet ik wat niet meer een pas op de plaats, dan rolt het denken met verpletterende vaart botweg over me heen. Iedere keer weer. Hollen dus, the Fugitive achterna? Onzin, maar iets raars is het wel. Zelfs wrang kun je het noemen. Eerst ben je tijden bezig om beweging te creëren, ballen tot rollen te verleiden, wurgen, duwen, trekken en meer van dit soort zweettrekkende inspanning en rolt de boel, dan is de volgende stap, dat je alles wat achter je aan holt of wordt meegesleurd een halt toe moet roepen. Rare mechanismen.
Echter, je mag zoveel HB roken als je wilt, vanzelf gaat niks. Het gaat met vallen en opstaan, twee vooruit en drie terug en dus ook het rollen gaat met stilstaan. Niet plotsklaps maar net zoals het opgangkomen kraakt en piept, zo schuurt en krast het remmen enige tijd, voordat de beweging geheel is verdwenen. Ik geloof, ik sta weer stil!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten