Hoe zou dat zijn? Een tijd, zeg veertien dagen geen verstoorde evenwichten, geen opholgeslagen gedachten, geen onwillige lichaamsonderdelen, geen ongewenste tegenslagen, geen regen .... Hoewel, dat laatste zal wel teveel gevraagd zijn. Ok, indien regen dan niet van die hopeloze plensbuien èn niet uren aan één stuk.
Gelukkig weet je dat nooit vooraf. Ik zou me een hoedje schrikken en me vervolgens afvragen op welke rampzalige manier het in de daarop volgende veertien dagen zou worden gecorrigeerd. Doe maar niet dus, tenminste het mag wel, maar ik wil het niet weten maar merken. Heerlijk zo in de terugblik, mezelf verkneukelen op mijn terras (8 tafels van 80x80, 32 stoelen, alu met gevlochten zitting, beide blauw!!) met een Duvel in mijn handen, de ondergaande zon door het glas in het goudgele bier schijnend, de moestuin voor de helft gedaan en misschien zelfs meer, gras gemaaid, terrassen gespoten en eindelijk, eindelijk (weer) bezig op de daken en bramen vernietigend met de bosmaaier.
Dat ik het al kan denken zonder in de kramp te schieten. Slijten, alles draait om slijten. Zonder slijten geen voortgang. Geen nieuw leven zonder slijten. Helaas is slijten geen snowboarden of 'fahren auf der Autobahn' maar een akelig precies en veel geduld-vragend werkje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten