Verantwoord is het niet, het rijden, maar dat is het laatste wat me op dit ogenblik bezig houdt. De hele nacht door de stad gestuind, aan het kanaal gezeten en met de voeten in de Garonne de zon zien opkomen van achter het Capitool. Dat had een hele mooie nacht kunnen wezen, zelfs zo doorwaakt, als ik de uren niet in mijn eentje had lopen aftellen.
Een week te laat. Ook zonder afspraak is dat dus mogelijk. Gistermiddag in alle rust mijn salade genoten, mezelf een feestelijk lekkere halve fles Classico gegund en uiteindelijk maar eens een rondje binnendoor gemaakt, omdat ze maar niet op het terras verscheen. Als altijd veel, drukdoend personeel, de nodige bekende koppen maar niet het gewenste gezicht. Niet die oplichtende lach die alle serieuze plooien uit haar werkmasker strijkt.
Na de koffie weggespoeld te hebben met een grappa maar eens voorzichtig gevraagd of ... geen dienst had die middag. Een "O, die werkt hier niet meer." was het antwoord. Nog maar een grappa zonder koffie besteld en dezelfde vraag aan de meest Italiaans lijkende van de beide managers gesteld. Het klopte dat ze ruim een week geleden abrupt gestopt was met werken. Iets met familie, zei de druk door zijn haar vegende man, hief zijn handen in navolging van de ogen hemelwaarts en trok snel ff met zijn schouders. Hij nam tussendoor met veel gebaar even afscheid van een stelletje oude taarten en liet mij over aan mezelf na me sterkte gewenst te hebben.
Een van de obers hield me een paar minuten later staande en vroeg me of ik zo vriendelijk wilde zijn om de rekening te betalen. Bij de derde keer drong de vraag tot me door. Ik liep met de man terug, verontschuldigde me omstandig, liet meer geld achter dan nodig en liep de zaterdagmiddagdrukte in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten