Het was een prachtig zonnige dag. Vroeg in de ochtend richting het zuiden vertrokken. We hadden na de overdonderende kennismaking besloten geen datum te prikken voor 'een volgende keer'. Ze had me haar werkrooster gegeven voor de komende twee maanden en me met tranen in de ogen een afscheidszoen op de lippen gedrukt. Met een beetje fantasie voelde ik het na-tintelen nog steeds en dat werd alleen maar heftiger toen ik de buitenring opreed richting centrum.
Twee weken geleden was het nou. Twee rare weken geleden. Eerst niks, toen alles en daarna ineens weer niks, helemaal noppes. Het nummer van haar mobiel wilde ze me niet geven. "Nog niet" verzachtte ze de mededeling. En die ene keer dat ik haar vaste nummer heb gedraaid bleef de telefoon eindeloos overgaan.
Mijn aandacht wisselt tussen het drukke stadse verkeer in aanloop naar de middagpauze en de alsmaar opnieuw afdraaiende film van het lange weekend twee weken geleden. Ik parkeer de auto onder het Capitool en loop de zonnige drukte in.
In mijn hoofd passeren visioenen van de mogelijkheden. Overvalscenario's, bloemen, etc. Ik kies voor een koffie op 'ons' terras aan de rand van het plein. Pas op de plaats en tot rust komen. Ze moet vandaag door tot vier uur. Het heeft niet zoveel zin om al voor half een op te duiken. Na de koffie loop ik de stad in en geniet van de prettige drukte om me heen. Het is nog vroeg voor de zaterdag en de mensenmassa heeft nog niks belemmerends.
Tegen drieën loop ik blij met lichte tred richting het plein waaraan de Italiaan is gelegen. In een kleine muziekwinkel heb ik een berg hoopvolle cd's gekocht. Deze dag kan nauwelijks meer stuk. Ik loop het overdekte terras op en ga aan een net verlaten maar nog niet geruimde tafel zitten. Een beetje uit de loop en zelfs wat verborgen. Eens zien welke wijk ze vandaag moet bedienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten