Wat zou het een genot moeten wezen als alle onduidelijkheid, het geworstel en geren aan de kant geschoven kan worden en de dagen rustig voortkabbelen in gewenste regelmaat. Zou ik het nog kunnen? Het kabbelen maar ook het genieten van voorspelbare regelmaat? Inmiddels zijn het al de nodige jaren, dat alles in mijn bestaan wordt opgejaagd door onrust, haast en een zenuwachtig hopen op anders. Het ongeduld om te vertrekken, de keuze van de richting waarin het verder zou kunnen gaan, de veelheid aan alternatieven, het steeds weer en helaas vaak naar beneden bijstellen van de mogelijkheden, de oplaaiende hoop gevolgd door de zoveelste domper, de angst straks te stranden met de finish in zicht.
Warme baden gevolgd door koude douches en omgekeerd. Het schijnt op te wekken en energie te geven. Ik moet zeggen, ik merk daar weinig van. De wisselmomenten zijn slopend. Je wordt er doodmoe van en dat was ik al of ben ik nog steeds, dus dat schiet niet op. Doe mij maar 'bergop', hoe vermoeiend het ook is. Niks mis met uitpuffen bij een vrij en prachtig uitzicht. Nu alleen ff geen pieken meer, want het enige alternatief gaat dan naar beneden. Doe mij mijn eigenste plateautje maar. Geen Tibet, gewoon een eindje bergop en dan voldoende ruimte om niet direct weer dalwaarts te hoeven. Een hutje met of zonder hei, een tuin, wat 4-potig en 2-benig gezelschap en een 4G verbinding met de maffe wereld om me heen. Eens zien hoelang het duurt voordat ik gillend dalwaarts duik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten