Liep net de deur uit, hield halt op de trappen naar de kelder, ledigde mijn blaas terwijl ik de ondergaande zon recht in de ogen keek en wist voor het eerst weer de waarde van de plek te waarderen en dacht in dezelfde sprong door, dat ik er een hoop mee moet, nog meer mee zou kunnen, maar er werkelijk niks mee wil. Mijn verlangens zijn kleiner (Neem nota!!) en zijn dat altijd geweest.
In de wijnkelder weer ff die twijfel. Bordeaux links, Bourgogne rechts. Overmaat tegen hard slinkende minderheid en dat slinken nog een extra duw gegeven. Onvoorstelbare smaakspoorwijziging maar het is gewoon waar. Het lijkt een beetje op homo worden, als je de vijftig al ruim gepasseerd bent. En dan bedoel ik echt 'worden' en niet na decennia twijfelen eindelijk die kastdeur open rammen. Soms veranderen zaken, smaken op onverklaarbare wijze en minstens zo vaak moet je gewoon doen, had je gewoon moeten doen, wat je altijd al van plan was, wilde, voelde. Ga plassen! O nee, heb ik net gedaan.
Ik schraap de dag bijeen en bekijk de brokstukken met verwondering. De tuin krijgt vorm en dat doet me deugt ...... maar. Altijd weer dat 'maar'. Ik wil af van dat ge-maar. Weg met al dat het ook anders zou kunnen en misschien wel moeten. Weg met wat er is. Opnieuw beginnen. Start de scootmobiel en zoemt weg.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten