Kantje

 Dat heet 'mooi net niet met de hakken over de sloot'. 'Natte voeten', dus en niet dat gewenste halve metertje meer met een voorwaarts valneiging. Nee, dit gaat nog achterover ook, als ik zo mijn water check. Iets van inspiratie is in geen velden of wegen te bekennen. En dat het zo spetterend goed met me zou gaan, dat het schrijven vergeten wordt, kan ik niet bepaald zeggen. Het weer is niks, mijn stemming naadje, motivatie op vakantie en mij vergeten, kortom niks nieuws onder de ontbrekende zon. Tijd om mezelf uit te laten. Zien dat ergens in het systeem iets in beweging kan worden gezet. Sturing, stimulerende aandacht, surrogaat nut, instant motivatie. Ach, gewoon laten gaan, ergens blijf ik wel weer achterhaken. Zie het in mei wel weer.

Vochtig

 T-shirt met korte mouwen, T-shirt met lange mouwen, een lichtgewicht winddicht lopersjack, een sweater, een sjaal en een bodywarmer .... Goedemiddag, eind april ... rond deze tijd zou ik in het meer moeten kunnen liggen zonder opgezadeld te raken met afgevroren lichaamsdelen. Maar afijn, het was boven nul vandaag. Dat is tenminste iets. Daarvoor tochtte het over de volle breedte van het terrein en dat met voldoende snelheid om de EDF aan het kortste eind te laten trekken. ..... Had ik een windmolen gehad. Die heb ik niet en iedere keer als ik die dingen weer ergens zie, en je ziet ze steeds vaker, schiet me maar één woord te binnen: horizontvervuiling. Ooit zal nog eens blijken, dat die dingen volstrekt nutteloos zijn qua opbrengst. Een soort kerncentrale maar dan verantwoord (Ahum...) behalve economisch gezien. Ondertussen kom je de gedrochten werkelijk overal tegen.

 Spitten dus, zweten, want goed ingepakt en iedere paar uur, als je het ff zat bent, mag je de lagen weer verwisselen voor droog spul. Ik voel me bijna een vrouw. Nog nooit zo vaak op een dag mijn kleren gewisseld als vandaag.

 Het tuintje krijgt ondertussen vorm, terwijl het gras bulderend van de lach de hoogte inschiet. Ja, ja die knoop. Morgen geeft de regen denkruimte en dan zien we wel waar gehakt wordt.

Achterwaarts

 Zondagmiddag en niks geen stilstand maar duizelingwekkende achteruitgang. The rollercoaster in standje 'achteruit'. Back to the past and niks to the future. Het voelt weer aan als in Thelma & Louise, ongewild voortgedreven en onbegrepen, helaas mist die neiging naar dat laatste grote gebaar. Pracht film! Mocht ik ooit de onzinnige uitgave van een dvd-player doen, dan zou dat één van de eerste films zijn, die ik terug zou willen zien. Er zijn er meer, natuurlijk, aub, wat denk je, maar toch.

 Kortom, mensen, ik ben er weer. Het gaat weer k*t, we kunnen weer schrijven. Mens kan niet alles hebben, dat blijkt maar weer. Misschien toch aan de slag met een interne omscholing en verbouwing. Lijkt me nou niks om iedere keer weer op mijn snuffert te moeten gaan voordat de episodes hier ter plekke hun aanvulling ontvangen.

 Tijd dat het weer terugkeert naar de temperaturen van de tijd van het jaar en buiten bezig zijn niet veroordeeld is tot een ijdel verlangen. Machines moeten vervangen, het gras tikt op meerdere plekken tegen de lat van 50cm, de tuin wacht, onkruid ontloopt de vernietiging, etc, etc. De bal rolde ff en dat voelde wel erg lekker.

Vloek

 Is het het vanzelfsprekende van een automatisch leven, het gebrek aan tijd, de ruimte die je jezelf (niet) gunt, een tijdelijke dip in de inspiratie, motivatief gekwakkel en/of nog iets anders? Volgens mij maakt het allemaal geen hol uit. Het enige wat echt telt is de mallemolen onder mijn schedeldak. Is die te stoppen, lukt links laten liggen, misschien zelfs volledig vergeten? Dat zijn de momenten van rust, waarop ik een hoop wil en doe maar toch zelden op het idee komt om een beetje op het toetsenbord te trommelen.

 Maak ik, het weer, de omstandigheden of weet ik wat niet meer een pas op de plaats, dan rolt het denken met verpletterende vaart botweg over me heen. Iedere keer weer. Hollen dus, the Fugitive achterna? Onzin, maar iets raars is het wel. Zelfs wrang kun je het noemen. Eerst ben je tijden bezig om beweging te creëren, ballen tot rollen te verleiden, wurgen, duwen, trekken en meer van dit soort zweettrekkende inspanning en rolt de boel, dan is de volgende stap, dat je alles wat achter je aan holt of wordt meegesleurd een halt toe moet roepen. Rare mechanismen.

 Echter, je mag zoveel HB roken als je wilt, vanzelf gaat niks. Het gaat met vallen en opstaan, twee vooruit en drie terug en dus ook het rollen gaat met stilstaan. Niet plotsklaps maar net zoals het opgangkomen kraakt en piept, zo schuurt en krast het remmen enige tijd, voordat de beweging geheel is verdwenen. Ik geloof, ik sta weer stil!!

Tekort

 Het is schering en inslag bij de centen maar het verschijnsel treedt inmiddels ook duidelijk vaker op bij de blogs .... De maand duurt langer dan de woorden reiken.

 Zo lekker als het begon, zo magertjes is het einde. Dat heet een anti-climax, geloof ik.

Zweven

 Schakeldag. Stilte. De vraag is voor of na de storm? Na die geweest is en voor die gaat komen. Was het wel een storm en wat staat me straks mogelijkerwijs te wachten? Vanmorgen kwam ik d'r niet uit. Vanavond is het weinig beter.

 Iets aan het huishouden, aan de conditie, aan de 406, aan het gras en aan de tuin gedaan. Ondertussen de inwendige mens met terughoudendheid verzorgd en daarbij de lever ontzien. Hoe concreet allemaal ook, desondanks de hele dag een onwerkelijk gevoel gehad. Een beetje zwaartekrachtloos in afwachting van een openklappend zwerk of het hernieuwd inschakelen van de aardse aantrekking.

 Volgens mij wordt er nog getwijfeld. En dat al jaren. Iets staat ergens in de steigers, of misschien wel in de startblokken. Maar wat, waar, waarom en vooral wanneer blijft maar in zwaar oversizede zakken hangen. Steeds weer dat gevoel, dat mij nog het nodige te wachten staat en dan denk ik niet bepaald aan een plotse overmaat aan mogelijkheden, maar meer aan iets onvermijdelijks en dat erg ongewenst. Iets dat de zin sneller uit dingen en daden weet te zuigen, dan het mij lukt, die er in te willen zien. Eens zien wat de nacht er van maakt.

Anders

 Liep net de deur uit, hield halt op de trappen naar de kelder, ledigde mijn blaas terwijl ik de ondergaande zon recht in de ogen keek en wist voor het eerst weer de waarde van de plek te waarderen en dacht in dezelfde sprong door, dat ik er een hoop mee moet, nog meer mee zou kunnen, maar er werkelijk niks mee wil. Mijn verlangens zijn kleiner (Neem nota!!) en zijn dat altijd geweest.

 In de wijnkelder weer ff die twijfel. Bordeaux links, Bourgogne rechts. Overmaat tegen hard slinkende minderheid en dat slinken nog een extra duw gegeven. Onvoorstelbare smaakspoorwijziging maar het is gewoon waar. Het lijkt een beetje op homo worden, als je de vijftig al ruim gepasseerd bent. En dan bedoel ik echt 'worden' en niet na decennia twijfelen eindelijk die kastdeur open rammen. Soms veranderen zaken, smaken op onverklaarbare wijze en minstens zo vaak moet je gewoon doen, had je gewoon moeten doen, wat je altijd al van plan was, wilde, voelde. Ga plassen! O nee, heb ik net gedaan.

 Ik schraap de dag bijeen en bekijk de brokstukken met verwondering. De tuin krijgt vorm en dat doet me deugt ...... maar. Altijd weer dat 'maar'. Ik wil af van dat ge-maar. Weg met al dat het ook anders zou kunnen en misschien wel moeten. Weg met wat er is. Opnieuw beginnen. Start de scootmobiel en zoemt weg.....

Awakening

 Een katertje op deze minder door koude wind geteiterde zondagochtend. Heeft de dag van gisteren toch nog iets weten op te leveren. De vanzelfsprekend spetterend frisse start zal deze dag in ongekend prachtige banen leiden. Was ik God geweest, zou ik de zondag ook achter de zaterdagavond hebben geplempt, maar dat is, geloof ik, het enige wat we hetzelfde zouden hebben gedaan. Die ouwe kleiknoeier.

Ruimte

 Slechte dag en zie dat maar weer de goeie kant op te lullen, voordat we schapen gaan tellen. Zo'n dag van niks. Je kunt er achteraf alle kanten mee op, waar je gedurende de dag niks mee hebt gedaan, niet aan moest denken en als je er al aan gedacht zou hebben, zou het denken de laatste rest bewegingsenergie verbruikt hebben.

 Koud voor de tijd van het jaar, zoals dat heet, waardoor je jezelf zo in de lappen moet wikkelen, dat het krommen van je pink al het zweet langs je lijf laat gutsen. Dom weer dus, maar dat zou het punt niet zijn geweest als mijn bui een andere pet op had gehad.

 Zaterdag en geen zin om geld uit te geven. Niet aan noodzakelijk spul noch aan overbodigheden. Het aanrecht vol afwas en vanzelfsprekend geen haar op mijn hoofd, dat zich aangetrokken voelde tot die klus. Maar ja, dat is meer standaard dan uitzonderlijk, hoewel het vaak de eerste stap is in de richting van hernieuwd gecoördineerde actie.

 Niet het moment, zoals niks het moment was. Niet het bed, niet het opstaan, niet de koffie noch het lopen, niet het rijden noch het vooruitzicht van een winderig terras, nauwelijks het schrijven en een heel klein beetje de moestuin. Had natuurlijk mijn handen in de grond moeten stoppen ipv het zaaigoed water geven. Het blijft ook ingewikkeld met het Universum als je via aarden het grote allesomvattende Niks moet zien te bereiken. De dag was al niks genoeg, nog meer niks had ik überhaupt niet getrokken. Zo vol met niks, zo compleet gevuld met leegte dat er geen nanodeeltje meer bij had gekund.

Bingo

 Jola, ebola. Volgens mij is dat laatste niks leuks, maar het rijmt en dan moet je niet zeuren. D'r rijmt niet vaak veel in je leven, dus als het je aangedragen wordt, gaan we niet lullig zitten doen over de morele mores. Hup, kaarten schudden, het vervelendste onderdeel van het spel. Weer afwachten welke kansen je geboden worden, welke illusies je je kunt maken. Helaas nog steeds geen winstspek om op te teren, niks geen achteroverleunen en "Laat maar komen die hap.".Het is en blijft ploeteren en de bodem van de pot is allang geen illusie meer. Blijkbaar nog steeds niet alle zure appels gehad.

 Weer tijd voor een dagje 'heien', alleen nog ff bedenken waar ik mijn wonden ga likken en het moreel onderdompelen in alle denkbare en nog niet bedachte stimulerende middelen. Die rollende bal is dus weldegelijk te stoppen. Helaas. Dan maar weer de rug er tegen aan en duwen. Het moet en het zal vooruit, al moet ik het kreng dragen.

Grrrr

 Na een zenvolle nacht, urenlang turen in het donker en een partij ongevraagde inzichten de wekker ruim voor het gewenste tijdstip ingedrukt en opgestaan. Eens zien wat van deze, volgens mij minder mooie dag gaat worden. We laten het eerst maar licht worden. Koffie dus, en nog eens koffie.

 De auto moet voor nieuwe schokdempers naar de garage. Heb nu al zo mijn twijfel bij de nieuwe als ze het in hun reclames hebben over de noodzaak, die dingen iedere 60-80.000 km te vervangen. Nou, de mijne zijn dan duidelijk van betere kwaliteit, want die vangen inmiddels al 335.000 km alle schokken op. We zullen het wel weer merken. Ik vertrouw de garagehouder, die zowel het publicitaire verhaaltje als de levensduur van mijn huidige schokbrekers uitzonderlijk noemt.

 Terug wordt het zweten op de fiets en dan maar eens gaan schroeven aan mijn karretje, dat de geest heeft gegeven. Ik ga eerst nog even kijken of de grasmaaigrutter verder komt dan nietszeggende opendeuren, maar heb vannacht besloten om het ding uiteen te schroeven. Ik vertrouw die lui blijkbaar al zo weinig, dat ik met eigen ogen wil zien, wat aan de hand is. De zoveelste stap terug naar de controle, beheersing, het in eigen beheer mogelijk maken van mijn bestaan. Het gaat tijd kosten en ongetwijfeld ook geld. De tijd heb ik er voor over, het geld valt te bezien.

K*t

 Waarom doe ik al die moeite? Hou ik ten kostte van klauwen vol energie steeds maar weer vol en geven machines het zomaar op? Een motor die er spontaan mee stop en dan olie lekt ... Lijkt me stug dat dat mee gaat vallen. Het is nou werkelijk niet het moment om 1000'den euro te gaan verspillen aan de zeer waarschijnlijk noodzakelijke vervanging. Dat wordt lachen met de grasgroeimaanden voor de boeg.

 Wat een prachtig apparaatje leek en ook een jaar of vijf naar behoren heeft gefunctioneerd is uiteindelijk toch een soort mankepoot gebleken. En was het daar bij gebleven, dan had ik me misschien zelfs eens diep in de ogen moeten kijken en op mijn borst kloppen voor mogelijk falend onderhoud. Maar nee, de sleutelaars van het verkopende bedrijf, heet hier netjes SAV (service après vente), hadden en hebben geen kaas gegeten van de machinerie die ze verkopen. Als je -misschien niet altijd op de gewenste momenten- steeds weer het onderhoud doet, moet je niet bij mij aankomen zetten met het gewauwel dat bepaalde manco's te wijten zijn aan het verkeerde of achterwege gelaten onderhoud. Euh?? Sterker nog, na de derde verklote aandrijfriem heb ik zelf maar eens gekeken waar het aan kon liggen. Niks geen gelul over schoonmaken, olie lekken en ander gezeur. Gewoon de geleiders beter afstellen en sindsdien zit er nog steeds dezelfde riem.

 Zo zal er morgen of gegarandeerd pas volgende week weer een wagonlading smoezen en uitvluchten voor mijn voeten worden gestort. Ze snappen d'r vast weer niks van, is nog nooit gebeurd, dit soort klachten hebben ze vast ook weer nooit gehad en het moederbedrijf ontkent na navraag natuurlijk, dat dit überhaupt mogelijk is. Maar goed, mijn machien doet het niet meer en ik vrees dat dat geen tijdelijke kwestie is. Soms hè, soms zou ik toch .... is maar goed, dat niemand dat weet.

Kauwgum

 Een beetje swung zou niet verkeerd zijn. Lijkt me aardig als omstandigheden en innerlijkheden eens op hetzelfde moment in de gewenste richting bewegen. De zon schijnt. Het is nu al een prachtige dag en waren die elf paarden er niet geweest, dan had ik nog in mijn nest gelegen, platgedrukt door het besef van wat allemaal zou moeten gebeuren en waarschijnlijk nooit meer gaat lukken.

 Onbegrijpelijk na een dag als gistereren, waar de start nou ook niet uitblonk in snelheid, maar die in de loop van de dag over ruim voldoende veerkracht en flexibiliteit bleek te beschikken. In goede stemming de nacht ingedoken, voor de afwisseling eens geslapen en dan zo helemaal fout een beetje op de drempel van een nieuwe dag wat besluiteloos staan drentelen. Een koffie zou dan wonderen doen, als je 'm tenminste niet zelf hoeft te zetten.

Tè

 Het kostte weer enige overtuigingskracht, maar uiteindelijk is het toch gelukt om mijn lijf enige gecoördineerde handelingen te laten verrichten met het oog op onderhoud en in stand houding van dees verfoeide plek. Na een stevige aanslag op het milieu en enige compensatie in de biologische hoek begonnen de omstandigheden echter moeilijk te doen. Halverwege de oppervlakte van mijn aanstaande moestuin gaf de bosmaaier de geest. Slechts een gebrek aan vloeibare voeding maar toch. Geen zin om een paar honderd meter heen en aansluitend weer terug te lopen.

 Oké, dan switchen, want daar zijn we tegenwoordig toe instaat. Gras moet gemaaid en een middagje op de machine hobbelen wekt geen weerzin in me op. Ff naar binnen, lunch maken en verorberen en met de sleutel en geluidsbescherming voor mijn tedere gehoor richting het middagtaakje gelopen. Met de eerste blik, die op het maaiding valt, is duidelijk dat een van de achterwielen leeg staat ... G**********, etc. Bliksemsnel schakelen naar Zen, Yoga, Universum en de krik opgehaald. Niet fluitend, maar ook zonder schietgebedjes. Wiel d'r vanaf gehaald en net voordat ik in de auto wil springen om me een hoop ellende te besparen bij het van de velg halen van de band, bedacht ik me dat het niet stom zou zijn om eerste mijn plakspul te vinden. Schuur, garage, sporthok, middelste studio, rommelkamer en tenslotte het washok en daar was het doosje van Simson, gedeponeerd merk sinds 1881. Inhoud gecheckt op reparatiestukken en lijm.

 Binnen 35 minuten terug, band eruit en opgepompd, lek gevonden, geschuurd en de lijm gepakt om de plek in te smeren. Een mooi vol ogende tube die bij indrukken niks of misschien iets van lucht naar buiten duwde maar meer ook niet ..... G******************* etcetera. Dat wordt dus weer 20 km rijden ..... Heb ik daar zin in? En terwijl ik me dat afvraag gaat de telefoon en miep-nummero-zoveel van Orange hangt aan de lijn om me een vervolg aan te smeren voor het net afgelopen abonnement. Het kind kan er niks aan doen.... Op het verkeerde moment met het verkeerde onderwerp bij de verkeerde persoon. Verontschuldigen zaten er helaas niet in.

Pino

 Verantwoord is het niet, het rijden, maar dat is het laatste wat me op dit ogenblik bezig houdt. De hele nacht door de stad gestuind, aan het kanaal gezeten en met de voeten in de Garonne de zon zien opkomen van achter het Capitool. Dat had een hele mooie nacht kunnen wezen, zelfs zo doorwaakt, als ik de uren niet in mijn eentje had lopen aftellen.

 Een week te laat. Ook zonder afspraak is dat dus mogelijk. Gistermiddag in alle rust mijn salade genoten, mezelf een feestelijk lekkere halve fles Classico gegund en uiteindelijk maar eens een rondje binnendoor gemaakt, omdat ze maar niet op het terras verscheen. Als altijd veel, drukdoend personeel, de nodige bekende koppen maar niet het gewenste gezicht. Niet die oplichtende lach die alle serieuze plooien uit haar werkmasker strijkt.

 Na de koffie weggespoeld te hebben met een grappa maar eens voorzichtig gevraagd of ... geen dienst had die middag. Een "O, die werkt hier niet meer." was het antwoord. Nog maar een grappa zonder koffie besteld en dezelfde vraag aan de meest Italiaans lijkende van de beide managers gesteld. Het klopte dat ze ruim een week geleden abrupt gestopt was met werken. Iets met familie, zei de druk door zijn haar vegende man, hief zijn handen in navolging van de ogen hemelwaarts en trok snel ff met zijn schouders. Hij nam tussendoor met veel gebaar even afscheid van een stelletje oude taarten en liet mij over aan mezelf na me sterkte gewenst te hebben.

 Een van de obers hield me een paar minuten later staande en vroeg me of ik zo vriendelijk wilde zijn om de rekening te betalen. Bij de derde keer drong de vraag tot me door. Ik liep met de man terug, verontschuldigde me omstandig, liet meer geld achter dan nodig en liep de zaterdagmiddagdrukte in.

Roestig

 Wat zou het een genot moeten wezen als alle onduidelijkheid, het geworstel en geren aan de kant geschoven kan worden en de dagen rustig voortkabbelen in gewenste regelmaat. Zou ik het nog kunnen? Het kabbelen maar ook het genieten van voorspelbare regelmaat? Inmiddels zijn het al de nodige jaren, dat alles in mijn bestaan wordt opgejaagd door onrust, haast en een zenuwachtig hopen op anders. Het ongeduld om te vertrekken, de keuze van de richting waarin het verder zou kunnen gaan, de veelheid aan alternatieven, het steeds weer en helaas vaak naar beneden bijstellen van de mogelijkheden, de oplaaiende hoop gevolgd door de zoveelste domper, de angst straks te stranden met de finish in zicht.

 Warme baden gevolgd door koude douches en omgekeerd. Het schijnt op te wekken en energie te geven. Ik moet zeggen, ik merk daar weinig van. De wisselmomenten zijn slopend. Je wordt er doodmoe van en dat was ik al of ben ik nog steeds, dus dat schiet niet op. Doe mij maar 'bergop', hoe vermoeiend het ook is. Niks mis met uitpuffen bij een vrij en prachtig uitzicht. Nu alleen ff geen pieken meer, want het enige alternatief gaat dan naar beneden. Doe mij mijn eigenste plateautje maar. Geen Tibet, gewoon een eindje bergop en dan voldoende ruimte om niet direct weer dalwaarts te hoeven. Een hutje met of zonder hei, een tuin, wat 4-potig en 2-benig gezelschap en een 4G verbinding met de maffe wereld om me heen. Eens zien hoelang het duurt voordat ik gillend dalwaarts duik.

Aanhangwagendag

 Zondag, een dag bijna zonder vrachtverkeer. Helaas is het uitzwermen van campers en sleurhutten weer begonnen. En bovenop dit zeer irritante bestuurdersvolk leek het vandaag erop alsof je voor een Europese subsidië in aanmerking kon komen, als je je medeweggebruikers de stuipen op het lijf zou jagen met een gammele aanhanger of met een belading van het achterhangsel, die het onwaarschijnlijk maakt dat de zooi ongeschonden op plaats van bestemming aankomt.

 Paarden die nog niet weten dat zo ooit waarschijnlijk als rundvlees in de boeken verdwijnen, motoren die terecht bokken bij het slakkengangetje van het vierwielige trekvee, bankstellen die voor het eerst in hun leven kennis maken met frisse lucht, de aanbiedingen van de Gamma op weg naar de tweede woning op het Franse platteland of de bij familie, vrienden en Zwarte markt bijeen gesnaaide inrichting voor het vorig jaar afgeknutselde vakantiehuisje. En dan natuurlijk die onherkenbare, netjes afgesloten en meestal belachelijk minuscule aanhangertjes...... Voor de vuile was waar thuis geen tijd meer voor was of de urnen van de grootouders die d'r toch ook eens uit moeten of de aardappelen die bij de Jumbo toch mooi bijna 10 eurocent per kilo goedkoper waren dan vorig jaar op de markt in Huppeldepup sur blubberdeblub.

 Ach, we hebben de Belgen, Nederlanders en Britten weer weten te ontwijken en zijn ondanks de Fransen ongeschonden op plaats van bestemming aangekomen.

Koken

 .... niet alleen. Het kan. Niet samen, dat is teveel verlangd maar wel tegelijkertijd aan hetzelfde werken zonder dat meer tijd aan discussie over 'hoe en wat' verloren gaat dan aan het koken. Geen gevloek noch getier en uiteindelijk één gerecht ipv twee niet bij elkaar passende delen. Geen twee kapiteins op één schip en vooral geen geblaat vanaf de walkant .....

 Geen moeders die vindt, dat je met het schillen van de aardappelen de maximaal mogelijke prestatie in de keuken hebt geleverd. Geen medestudenten die alle 13 ieder voor zich beter denken te weten hoe jouw bonenschotel moet smaken. Geen mokkend mamakindje als je eens iets anders probeert dan soep-aardappelen-vlees-groenten en een toetje. Geen linkshandige vrouwen, die maar niet kunnen accepteren dat hun bananen-druiven-kabeljauw recept beter smaakt, als ze het niet zelf maken. En ook niet van die verlate midlife-kneuzen, die na menig vakantie verspild te hebben aan keuken-clinics denken dat ze de haute-cuisine onder de knie hebben.

 Nee, gewoon willen eten, d'r iets leuks van willen maken en simpelweg in staat zijn om te doen, wat je gevraagd wordt .... dat dan natuurlijk wel weer.

Pino

 Het was een prachtig zonnige dag. Vroeg in de ochtend richting het zuiden vertrokken. We hadden na de overdonderende kennismaking besloten geen datum te prikken voor 'een volgende keer'. Ze had me haar werkrooster gegeven voor de komende twee maanden en me met tranen in de ogen een afscheidszoen op de lippen gedrukt. Met een beetje fantasie voelde ik het na-tintelen nog steeds en dat werd alleen maar heftiger toen ik de buitenring opreed richting centrum.

 Twee weken geleden was het nou. Twee rare weken geleden. Eerst niks, toen alles en daarna ineens weer niks, helemaal noppes. Het nummer van haar mobiel wilde ze me niet geven. "Nog niet" verzachtte ze de mededeling. En die ene keer dat ik haar vaste nummer heb gedraaid bleef de telefoon eindeloos overgaan.

 Mijn aandacht wisselt tussen het drukke stadse verkeer in aanloop naar de middagpauze en de alsmaar opnieuw afdraaiende film van het lange weekend twee weken geleden. Ik parkeer de auto onder het Capitool en loop de zonnige drukte in.

 In mijn hoofd passeren visioenen van de mogelijkheden. Overvalscenario's, bloemen, etc. Ik kies voor een koffie op 'ons' terras aan de rand van het plein. Pas op de plaats en tot rust komen. Ze moet vandaag door tot vier uur. Het heeft niet zoveel zin om al voor half een op te duiken. Na de koffie loop ik de stad in en geniet van de prettige drukte om me heen. Het is nog vroeg voor de zaterdag en de mensenmassa heeft nog niks belemmerends.

 Tegen drieën loop ik blij met lichte tred richting het plein waaraan de Italiaan is gelegen. In een kleine muziekwinkel heb ik een berg hoopvolle cd's gekocht. Deze dag kan nauwelijks meer stuk. Ik loop het overdekte terras op en ga aan een net verlaten maar nog niet geruimde tafel zitten. Een beetje uit de loop en zelfs wat verborgen. Eens zien welke wijk ze vandaag moet bedienen.

Killingmood

 Makelaars .... niks zo kleur-, smaak-, en vormloos als een makelaar. Toen de sky nog te laag leek als limiet voor de onroerendgoedprijzen, lulden ze de exorbitante vraagprijzen recht alsof het fooitjes betrof. Nu heeft inmiddels de kopende kant het initiatief overgenomen en lijkt de gemiddelde aanstaande huizeneigenaar meer op een kelenafsnijdende piraat dan een redelijk denkend wezen. En weer wordt met hetzelfde gemak de pogingen tot lijkenpikkerij goedgepraat alsof de euro's inmiddels ineens goudwaard zijn en minder dan de helft hetzelfde waard is als het dubbele een paar jaar geleden.

 Het alsmaar opdrijven van de prijs sloeg net zo min ergens op, als nou de prijzen door de keldervloer heengepraat worden. Een beetje redelijkheid mensen. Ik heb jaren geleden waarschijnlijk teveel betaald maar wens nu niet met veel te weinig te worden afgescheept. Fietsen, mensen, gaat fietsen!

April

 Voorjaar, prachtig zonnige dagen, ontluikend groen, fris geel en vol vertrouwen in afwachting van de zomer. Nou, mooi niks van dat alles. Een seizoen teruggeworpen in minder dan twee dagen tijd. Weer de kachel aan, opnieuw hout zagen, extra sokken aan en het derde dekbed terug op het bed. Toch gauw twintig graden warmer dan toen het echt koud was. Het is dat de thermometer het aangeeft, mijn gevoel spreekt een andere taal.

 Hopeloos dat gewissel. Geef mij maar continuïteit, kun je tenminste ergens aan wennen. En als het warmer wordt gaat dat vast met regen gepaard. Met het weer bezig zijn is in de gematige streken een verkeerde bezigheid. Voor je het in de gaten hebt, ga je proberen er rekening mee te houden. Om die knop en zie maar waar je opgetrakteerd wordt, dan maar ff geen spitten.

Plekje

 Le Lutetia (Place Jeanne Hachette) ....... een Franse kroeg zoals een Franse kroeg moet zijn. De inrichting niet nieuw en absoluut niet modern. Als eeuwig storende Tv een gigantische flatscreen, maar gelukkig met minimaal geluid. Profesioneel personeel, versleten en op leeftijd als de tent zelf, maar met een routine en efficiëntie die een genot is voor oog en oor. Het etablissement is verder goed gevuld met een verlopen en in het leven verloren cliëntele. Oud en jonger aan de koffie of sterker. De potentiële levertransplantaties halen hun flessen op en verdwijnen snel weer uit beeld. Wat in het café verblijft is vooral drifig op jacht naar het ongrijpbare geluk. Lotto, paardenwedden, krassen of één van de online-spelletjes met iedere x-minuten een nieuwe uitslag op een beeldscherm ergens in een hoek.

 Hier en daar zit een stel, dat ongeacht de leeftijd vooral verveeld langs elkaar heen staart of de Tv in de gaten houdt. Ondertussen loopt een niet aflatende stroom mensen in en uit, die hun portie sigaretten kopen. Per dag, soms per slof.

 Het heeft iets desolaats met wanhopige trekjes, maar volgens mij is het pure berusting. En als er al trekjes zijn, dan ook iets weldadigs, iets van overleveningskunst, het "Joie de vivre" van elke dag.

Dagelijks

 Een lekke band, onverwachts bezoek en een kijker die erg veel moeite deed om op een potentiële koper te lijken .... Wil je je een keer nuttig maken ter meerdere glorie van jezelf, wordt je alle kanten opgeduwd behalve de gewenste. En dan was het nog prachtig weer ook en dat voorlopig waarschijnlijk voor het laatste, zodat ik mijn rug liever had gemarteld in de moestuin.

 Zie je maar weer. Je niks voornemen werkt nog altijd het beste. Doe je niks, doe je wat je je voorgenomen hebt en rolt er meer uit de bus dan is dan meer of minder mooi meegenomen, overbodig of irritant maar hoe het ook zij, je kunt er mee wat je wilt, want je hebt je tenslotte alle ruimte gelaten. Gisteren mooi dus niet. Tuut-tuut-tuut-tuut.

 Ze zouden eens moeten weten welke een fragiele bloem, ze daar in de knop hebben gebroken. "Dat komt vast nooit meer goed", dacht ik gisteren zo tegen een uur of zeven, gezeten op het terras met de avondwarmte van de ondergaande zon op mijn toet, een heerlijk droge witte wijn in mijn zwarte klauwen en een platte 16 inch naast me op de grond.

Huiselijk

 Vandaag maar eens niet erover lullen, maar het gewoon doen: poetsen. In het weekend wordt een enigszins schone tent wel opprijs gesteld. Denk ik. Stel ik me zo voor. Het zal altijd ontkent worden en achteraf niet juist blijken. Kunt het gezeur beter voor zijn.

 Anderzijds ... schoon wordt het hier nooit (meer). Is het misschien ooit geweest. Zou het eigenlijk niet weten. Zul je me ook nooit horen zeggen. Maar het zal schoner zijn, straks, hopelijk. Hoewel, dat is weer zoiets wat je enkel tov kunt constateren. Dus eigenlijk .... ach, laat ook maar. En wat is schoon? Iedere week de ramen lappen? Tweemaal per week stoffen, soppen en dweilen? Het verschil tussen 1, 2, 3 of 4 weken stof zie je echt niet. Dat in tegenstelling tot het verschil tussen net-gestoft en een dag later ... Kijk, daar moet je overheen stappen. Daar kun je het beste gewoon bovenstaan.

 En soms, soms kan het dan best niet helemaal verkeerd zijn om die varkensstal, die daar het gevolg van is, eens goed te luchten en door te spoelen. Mooi weer, ramen en deuren open, muziek op het volume dat de buren kunnen meegenieten en dan een beetje zwabberen. Wie weet is het vandaag zo'n dag.

I Salari

 Zachtjes schuurden wat takjes over het venster van de slaapkamer. De slaap speelde een spelletje met me. Ik negeerde mijn interesse in slapen en concentreerde me op andere zaken. Het raam stond wagenwijd open. Het was weer een nacht waarop de temperatuur slapen alleen mogelijk maakt als je anderhalve hectare bos omgekapt hebt en van uitputting blij ben, dat je je matras haalt. Het hanteren van een penvervangend toetsenbord levert bij lange na niet zo’n radeloos moe lijf op en biedt je de gelegenheid om ook de nachtelijke uren produktief te besteden. Mijn gedachten dwaalden snel af, trachtten zich nog even vast te klampen aan de schurende takjes van de laurier maar verdwenen uiteindelijk in het niets, de vrijheid, de nacht.

 Ik zat niet beneden achter de laptop maar lag op de eerste verdieping in bed en keek gedachtenloos door het openstaande raam naar buiten. Ongeveer de helft van het raam werd gevuld door de nachtelijk sterrenhemel. Glinsterende sterren aan een hemel die op geen enkel manier op kunstmatige wijze werd bijgelicht. Het duurt even, nadat ik het licht naast het bed heb uitgemaakt, maar dan ontrolt zich een blik op het universum, waar je alleen maar koud en stil van kunt worden. Vanuit de cockpit van menig denkbeeldige sterrenstelsel-hopper kan het beeld nauwelijks mooier zijn.

 Het beeld leek te zakken en de omlijsting van het raam helemaal te vullen. Ook in de onderste helft van het raam waren inmiddels lichtpuntjes zichtbaar. Ik stond op en liep naar het raam en keek naar buiten in de veronderstelling dat me een streek werd geleverd door mijn ogen. Beneden aan de voet van het huis was het regelmatig terugkerende schouwelspel te zien van de vuurvliegjes. Een gekrioel van kleine groengele lichtpuntjes die zich verplaatsen of doofden en opnieuw oplichten. Maar dat was niet wat ik had gezien.

 De onderste helf van het raam wordt vanuit het bed gevuld met de helling aan de overkant van het dal. Hemelsbreed gauw 1,5 tot 2 kilometer verderop. Een afstand waarop de lichtgevende activiteit van de vuurvliegjes in het niet verdwijnt. Toch zag ik ook nu weer lichtjes aan de overkant en in tegenstelling tot de sterren bewogen de lichtjes langzaam, zwevend door de avond. Lichtjes leken soms kleiner te worden en te verdwijnen of aan kracht te winnen en zich in een glijdende beweging af te zetten. Ik kon er geen touw aan vastknopen. Te goed zichtbaar voor vuurvliegjes, te klein voor lantarens en bovendien lig daar aan de overkant een groot kerkhof. Wat valt daar midden in de nacht te beleven?

Smooth

 Hoe zou dat zijn? Een tijd, zeg veertien dagen geen verstoorde evenwichten, geen opholgeslagen gedachten, geen onwillige lichaamsonderdelen, geen ongewenste tegenslagen, geen regen .... Hoewel, dat laatste zal wel teveel gevraagd zijn. Ok, indien regen dan niet van die hopeloze plensbuien èn niet uren aan één stuk.

 Gelukkig weet je dat nooit vooraf. Ik zou me een hoedje schrikken en me vervolgens afvragen op welke rampzalige manier het in de daarop volgende veertien dagen zou worden gecorrigeerd. Doe maar niet dus, tenminste het mag wel, maar ik wil het niet weten maar merken. Heerlijk zo in de terugblik, mezelf verkneukelen op mijn terras (8 tafels van 80x80, 32 stoelen, alu met gevlochten zitting, beide blauw!!) met een Duvel in mijn handen, de ondergaande zon door het glas in het goudgele bier schijnend, de moestuin voor de helft gedaan en misschien zelfs meer, gras gemaaid, terrassen gespoten en eindelijk, eindelijk (weer) bezig op de daken en bramen vernietigend met de bosmaaier.

 Dat ik het al kan denken zonder in de kramp te schieten. Slijten, alles draait om slijten. Zonder slijten geen voortgang. Geen nieuw leven zonder slijten. Helaas is slijten geen snowboarden of  'fahren auf der Autobahn' maar een akelig precies en veel geduld-vragend werkje.

Drie-eenheid

 Pasen, werkweek, koekoek ... Pasen is niet kapot te krijgen, de werkweek is gekrompen tot een potje spitten en de koekoek ligt nog ergens in het zuiden in de zon. Geen koekoek van de koekoek, waar je je soms over kunt verbazen.

 Een pis-irritant geluid. Onwillekeurig wacht je erop en als je oren het eenmaal horen, zou je willen dat het beest oprot. Alleen duiven in de dakgoot zijn erger.

 Het is trouwens ook weer prachtig weer, zoals het in de werkweek betaamd. Soms wel 24º al gaat de thermometer dat vandaag bij lange na niet halen. Geen maaltijden voor 15 personen, geen drinkgelagen, geen ergernis over nachtelijk enthousiasme dat rond ontbijttijd de nachtkaars gevolgd is. Alles heb zo zijn voor- en zijn nadele. Of zoals mijn oma zei: "Ut is zoë laank, as ut breijt is!". Een spreuk, waar ik vaak en lang over nagedacht heb, maar die me uiteindelijk niet heeft weten te overtuigen. Maar oma zei wel meer van de onzin.

 Tegen de tijd dat ik stiltes in gesprekken ga opvangen met een zuchtend "Ja, joah", dan weet ik, dat mijn houdbaarheidsdatum overschreden is.

Grappig

 "Nieuwe ronde, nieuwe kansen" en soms klopt dat nog ook. Geheel andere dag vandaag. Andere gedachten vandaag. Een nacht vol wilde dromen en een lijf  waar alles weer op z'n plek èn normaal aanvoelt.

 Zo direct maar de champagne openrukken, die me gisteren veels te zonde leek, een lading veerkrachtig bloot laten aanrukken en de zon een paar graden hoger draaien. Het komt wel goed met de dag vandaag.