Al eens meegemaakt? Het gevoel in een spiegel te kijken zonder spiegel in de buurt? Ik tot voor kort niet, maar weet inmiddels beter. Het kan, dat kijken, die spiegeling zonder spiegel. Misschien werkt het niet altijd. Ik zal niet alle varianten kunnen testen, zelfs niet alle mogelijkheden van de mijne. Maar daar zit je tegenover iemand, je kijkt haar aan, kijkt in haar ogen en ziet jezelf. Niet de weerspiegeling van een beeld, maar je eigen ogen. Je kijkt met je donkerbruine kijkers in een stel even donkerbruine ogen en verdwijnt als het ware in jezelf als je opgaat in de ander. Helaas slechts platonisch, maar wel dat idee. Rare ervaring. Nieuw maar niet verkeerd.
Een soort van "lang gezocht en eindelijk gevonden" maar kan me niet heugen naar ogen gezocht te hebben. Het gevoel van een thuiskomst. Een herkenning van je eigen soort? Kun je dat zeggen? Eindelijk contact met je roots. Zou het?
Altijd geweten, dat ik niks in Nederland had te zoeken. Ooit in de jaren tachtig zwervend door het toenmalige Joegoslavië eenzelfde soort herkenning gehad, maar meer qua sfeer en plek en minder qua mensen. Hongarije idem. En nu ineens die ogen. Dit is geen different maar Slavische koek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten