Weer een week de toerist uithangen. Het is nog niet dat het went, maar af en toe lijkt het erop, alsof ik de smaak van de streek en het leven weer te pakken krijg. De vrouwen struikelen door mijn leven en ik laat het nog net niet achteroverleunend maar wel in alle rust gebeuren. Accepteren was het toch, wat je moest doen met dat wat je overkomt?
Enige nadeel, mocht het het benoemen al waard zijn, is dat hier binnen een redelijke rij-afstand niet zoveel dingen zijn te beleven, dat ik daar meerdere weken op afwisselende manier mee door zou kunnen komen. Afwisselend voor mij dan. En dan hebben we het niet over kanoën, boomparcours lopen, grotten induiken, aquaria bezoeken, kerken plat lopen of je aan kastelen vergapen. Nee, ik heb het dan over pittoreske plaatsjes, levendige landschappen, smakelijke restaurants, verleidende winkels en/of dat ene, juist gelegen terras.
Gelukkig blijft daar het koken, babbelen, borrelen, tafelen en de onverwachte wendingen bij in het staren in de vlammen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten