(02-11-2002) Het is kwart over zes ‘s avonds en de dag wordt langzaam verdrongen door de nacht. Beer is druk bezig met de poten van een stoel in de bijkeuken, Wittewaô ligt voor de keukendeur op de mat, de rest van de katten struint ergens buiten rond en Yoland is in Zevenbergen druk bezig met het regelen van de crematie van haar moeder, die vannacht om 02.00 uur is overleden. Mij het is vandaag nog niet gelukt om iets fatsoenlijks uit mijn handen te laten komen. De derde dode in kleine kring die we dit jaar mogen betreuren. Een overdosis aan rouw en reflextie.
De begrafenis van mijn vader in juli van dit jaar was de eerste begrafenis sinds jaren. Je ziet het aankomen, net als nu bij Yoland's moeder maar toch raakt de balans verstoord. In één keer sta je weer stil bij de eindigheid van het leven, bij de maffe prestatiedrang van de (westerse) mens, bij de beslissingen in je leven en vraag je af of je de goede keuzes hebt gemaakt, etc. Is het glas nu half vol of half leeg??
Bovenop dit alles komt de tijd van het jaar (herfst) en het weer (mistig, nat). De bladeren vallen, de dagen zijn vele uren korter dan een paar weken geleden en ineens zit je om zes uur binnen en je vraagt je af "Wat nu?". Natuurlijk is d'r zat te doen. Ik zou een kamer in orde kunnen maken, me met de PC bezig kunnen houden, de nieuwsverhaaltjes eindelijk eens bijwerken of de menu's voor het komende jaar op een rijtje zetten. En dan ben ik vast nog niet uitputtend. Alleen ..... waarom, waarom zou ik dat doen??
Even (?) hoeft het niet meer. Even heeft dit radertje geen zin meer om de machine aan de gang te houden. Gelukkig hangt het niet alleen van mij af en draait de wereld gewoon verder. Er zijn nog veel meer mensen dood gegaan de afgelopen uren en een nog veel groter aantal ploegt voort en dat lang niet altijd voorzien van alle gemakken, die in de westerse contreien als ‘normaal' gelden. Kortom ‘C'est la vie' en het kan nog stukken slechter. Morgen is weer een dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten