(12/05/2009) Wat zou ik nu echt willen, mocht ik niet links en rechts door meer of minder externe obstakels belemmerd (lijken te) worden?? Platteland of niet? Stad of dorp? Bergen of zee? Groot of klein? Zelfvoorzienend of niet? Is het nog steeds niet het moment om keuzes te maken??
In eerste instantie Boussac om zelf tot rust te komen en de honden een prettige ouwe dag te gunnen en dan verder zien? Nog eens verkassen? Ik moet er nu niet aan denken!
Wat ik ‘moet’ is de smaak aan het leven terugkrijgen en wat tot nu toe redelijk naar mijn zin is geweest niet door de last van de afgelopen 2-3 jaar kapot laten drukken. Als er iets ‘moet’ dan is het dat. Het heeft werkelijk geen zin om de resterende twintig, misschien nog wel dertig jaar zielig te gaan zitten wegkwijnen. Waar is de instelling gebleven om, als je ten onder gaat, dat tenminste feestend en in stijl te doen?? Meer dan ‘genieten van’ zit er in het leven niet in en ‘afzien’, daar heb ik nooit voor gekozen. Dus nu ook: scherven bijeen rapen, kijken wat er over blijft, zien wat je daar nog van kunt maken en ermee aan de slag! Boussac: opknappen, inrichten, wonen en leven en ondertussen bezig zijn met het opknappen van het terrein etc.
Moest vanmorgen weer denken aan het feit dat Yoland me met haar dood in feite mooi opgescheept heeft met de hele zooi, die zij hier veroorzaakt heeft door jarenlang consequent te weigeren om met het groot onderhoud aan de slag te gaan. Alles moest met ‘poetsen & verven’ in stand worden gehouden, het mocht allemaal vooral niks kosten. Nu sta ik hier een beetje met de handen in het haar en weet niet waar te beginnen, wat nog wel zin heeft en wat niet en voel me op de plek, die me ooit voor het eerst in mijn leven een gevoel van ‘thuis’ heeft gegeven, ontheemd en ontredderd. Het is om te huilen. Lijkt me soms handig. Het schijnt op te luchten maar oplossen zal het niets. Ik mis iemand om me aan op te trekken, iemand om plannen mee te maken, iemand om die hele godvergeve zooi die mijn leven is geworden weer enige zin te geven.
Ja, die ander. Die persoon waar ik bij weg kan kruipen maar tegelijk ook verzorgen kan, die mij op koers houdt en op hetzelfde moment door mij gestimuleerd wordt, etc. Die ander die de wip in evenwicht kan brengen. Nu werkt dat niet, is het anders, lijkt vaak zinloos en toch moet ik verder, door, die zin terug vinden, opnieuw vorm geven, omwerken. Het kan, zal wel moeten kunnen, zelfs hier maar hoelang, hoe veel langer gaat dat hier duren dan op een andere, nieuwe, kleinere plek??
Ik zoek naar mogelijkheden om het wachten te verkorten en vraag me af wat het concreet mag kosten om het initiatief weer terug in mijn eigen handen te krijgen! Steeds vanuit het idee dat het hier goed toeven is en ik de twee jaar die het zou kosten wel door zou komen. Die twee jaar zijn bijna om en uitzicht op een einde, zicht op dat befaamde licht aan het eind van de tunnel is er nog voor geen meter. Dit kan nog twee jaar en ook gerust nog langer duren. Het juridische getouwtrek kan vooralsnog alleen beëindigd worden als ik Thierry zijn zin geef. En dat wil ik niet, iedere vezel in mijn lijf verzet zich daar tegen. Maar wie of wat houdt een toekomstige eigenaar af van de verkoop van de grond aan de boer? Misschien is d’r wel iemand blij als hij die grond niet heeft. En die persoon mag Herman gaan zoeken en hopelijk snel vinden. Liefst morgen, waardoor deze situatie eindelijk eindig, overzichtelijk wordt!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten