Wat vuurpijlen, vervelende jochies met rotjes ... zo'n beetje het beeld van een 14e juli op een van de pleinen in Parijs. Dacht ik, toen ik voor de zoveelste keer de aankondiging zag voor het vuurwerk bij/op het Plan d'eau van St. Yrieix. Het dorp met stadse overmoed. De professioneel overtrokken flyers spraken van een heus "Spectacle Pyrotechnique".
In al die jaren hier nooit geweest. Altijd op afstand de lichtpluimen boven de einder uiteen zien en horen spatten. Gewoon thuis op het terras. Deze keer ergens in de afgelopen week de flyer uit Le Sporting meegenomen, overwogen een vriendin uit te nodigen en het daar verder bij gelaten. Ook deze aflevering zou op dezelfde afstandelijke manier voorbij zijn gegaan, als ik niet op het laatste moment was uitgenodigd en ook nog voor de avond in de aanloop naar de gewenste graad van duisternis.
Als den sodemieter mijn huiselijke besoignes aan den kant geschoven, de beestenbende van voedsel voorzien en mezelf toon- en ruikbaar gemaakt. In plaats van de tijd in een restaurant door te brengen gelijk richting het meer getogen, in de rij gaan staan voor de 'restauration sur place' en met slappe frieten, zwart geblakerde merguez en koud bier een plekje uitgezocht met zicht op het te verwachten spektakel. Acht uur. Nog twee uur te gaan.
Een harde kont, stijve rug en nog een biertje later door de verfriste avond teruggelopen naar de auto's en met volle teugen genoten van de duisternis. Wat een vuurwerk! En dat tot op de parkeerplaats toe. Onderweg naar huis schoten me de pyrotechnische beelden van het spekatel door mijn hoofd. Ook dat was niet onaardig geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten