(15-08-2002) Vandaag is een van die (kerkelijke) dagen die in Frankrijk nog een vrije dag opleveren. Dankzij een bijbelse vlucht richting het hemelse rijk van de moeder der moeders stonden gisteren haast alle Franse vrouwen achter het fornuis, druk in de weer met de zoveelste familiemaaltijd. Men zal vandaag het grootste deel van de dag besteden aan het nuttigen van de culinaria. Toevallig spraken we gisteravond een bekende, die het had over ‘we zijn al druk aan het vieren' en achter hem klonk het geluid van een goed gevuld huis of terras.
Heel Frankrijk doet dus vandaag of het zondag èn feestdag is. Bakkers die normaal gesloten zijn (zoals de onze), houden hun winkel vanochtend open. Alle andere winkels gooien vandaag net hun deuren dicht. De kroegen zullen tegen het middaguur vollopen met al die mannen, die de deur uit zijn gestuurd om een ‘apèro' te gaan drinken .... en dus de kokende vrouw des huizes niet lastig te vallen. En wij...??
Wij zijn vanmorgen opgestaan alsof niets aan de hand is. Om kwart voor zeven ging de wekker en even daarna begint de dag. Eén van ons wipt het bed uit, start het ontbijt op en gaat met de honden aan de wandel. Een kleine straf als het regent, maar op een prachtige dag als vandaag is dat een waar genot. De ochtendnevel heeft zich nog maar net gevormd en trekt vanuit het meer het terrein op. Met de honden komt een ongebreidelde berg energie op je af gestormd, die je meesleurt naar hun poepplek.
Klaar met hun ochtendplicht begint het rondje over het terrein. De honden rennen dan overal om je heen maar vooral toch erg ver vooruit. Pelle heeft dan de taak om het contact tussen Wittewôa en ons in stand te houden en rent wat extra baantjes op en neer. De honden weten de weg en kennen ook de plekken waar we soms een andere richting opgaan. Daar wachten ze tot we aangeven welke kant op dat moment de bedoeling is. Ze gooien ‘m dan direct in de vijfde versnelling en zijn weg.
De hondenronde voert over het terrein van de buren wat enige tientallen meters hoger ligt dan het meer maar ook ons grote huis met overeenkomstige vergezichten. Vanochtend dropen die vergezichten van een aan kitsch grenzende romantiek. De ochtendnevel had zich inmiddels geheel verweven met het bosrijk landschap wat een puntgaaf kalenderplaatje te zien gaf. De andere kant op kleurde het nog enigszins oranje ochtendlicht de gemaaide graanakker met een warme goudgele kleur, doorregen met zilvergrijze dauwdruppels. Weer zo'n moment dat het maar met moeite tot ons door wil dringen dat we hier tussen al dat moois ‘gewoon' wonen.
Terug op ‘Petit Masvieux' gaan de honden in de kennel voor hun ochtendrust en heeft degene die achtergebleven is, en dus een beetje mocht uitslapen, het ontbijt verder afgemaakt. De dagelijkse riedel van wassen, afwassen, poetsen en vandaag ook koken voor onze gasten neemt z'n hernieuwde aanvang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten