Diep

 Tussen de financiële bedrijven door gisteren nog last van honden gehad die schijt hadden aan hun baas, luisteren en meer van dat gareligs. Om tien uur 's morgens roken ze achter in het bos iets en bleven maar druk snuffelen. In de overtuiging dat ze van het gesnuffel wel genoeg zouden krijgen, ben ik doorgelopen. Terug binnen nog steeds alleen, wat al een afwijking was van de norm in de laatste 12 maanden.

 Twee uur later opzoek gegaan in het bos. Een twijfelachtige bezigheid want je weet één ding zeker. Waar je ze het laatst gezien hebt, zullen ze zeker niet zijn. Waar dan wel is een pure gok. En dat werd wederom twee uur later bewezen, toen ik ze helemaal aan de andere kant van het terrein zag lopen langs het waterstroompje tussen mij en mijn buurman. Kompleet nat, modderig en helemaal kapot. Sammy was met moeite vooruit te branden en voordat Katrien terug was, heeft meer dan een half uur gekost voor een afstand van vijf minuten.

 Katrien heeft iets ongekends fels. Een fanatisme zonder grenzen. Als ze een ree zou zien, zou ze er met een gebroken poot nog achteraan gaan. Op zo'n manier heeft zo ook van die vier uur vrijheid genoten. Eenmaal op het thuishonk was ze niet meer in staat om op te staan. Na de eerste schrik en wat controles maar voorzichtig geconstateerd dat ze 'op' was. Zelfs liggend van zij verwisselen, daar miste ze de kracht voor in haar poten. Ik heb haar een keer of drie na een hoop gepiep op de andere zij geholpen. De laatste keer was vannacht om half twee. Het vullen van de voerbak vanochtend bracht haar uit eigen beweging in de benen. Gelukkig maar.