I Salari

 Het zal een uur of twee in de ochtend zijn. Het hondengesprek rolt alweer uren door het dal heen en weer doorspekt met onvoorspelbare stiltes. Het geblaf kan mijn aandacht trekken als het ineens los barst, de stilte overvalt me als ze de tijd krijgt om zich breed te maken. Zo schommel ik heen en weer tussen de nachtelijke realiteit van een onherbergzame plek in Umbrië en de werkelijkheid van een onwerkelijk bestaan in mijn hoofd.

 Ik ben niet onvoorbereid van huis vertrokken maar wel zonder omlijnde bedoelingen op dit eiland uit mijn verleden aangekomen. Ik moest weg, maar hoefde niet aan te komen. Sinds ik mijn Laptop hier op tafel heb gelegd is de nodige tijd verstreken. Ik heb duizenden woorden geprobeerd, geproefd of ze op papier passen, alles weer opgeruimd, opnieuw begonnen en dat meerdere keren herhaald. Ik heb me al die tijd niks afgevraagd. Niet wat ik wil. Niet waar ik mee bezig ben. Niet of het zin heeft, wat ik doe. Ik drijf, hou mijn hoofd boven water maar laat de rest aan de stroom over. Theoretisch gezien zou het einddoel de zee, een oceaan zijn. Praktisch zal de tocht lang voordien ergens aan een oever eindigen, in een binnenbocht of afgevangen tussen een stel kribben.

 Het is niet van belang waar ik uitkom noch waarom ik op die plek terecht kom. Had ik iets gezocht en dat willen vinden, had ik niet moeten vertrekken. Reizen ontslaat je, reizen geeft je vrijheid, nieuwe indrukken vormen een autosnelwegbrede vluchtweg voor waar je eigenlijk mee bezig zou moeten zijn; het verkennen van die ene vierkante meter die werkelijk kunt overzien.

 Mijn reis is een verplaatsing in de tijd met terugwerkende kracht. Ruim twintig jaar moet ik van mijn bestaan afpellen om aansluiting te vinden aan de plek waar ik nu ben. Voor de olijfbomen, waar het dal mee gevuld is, nauwelijks een rimpeling in hun bestaan, voor mij het meest enerverende kwart van mijn leven waar ik slechts met de nodige kleerscheuren doorheen ben geglipt. Iets is in die tijd veranderd en misschien wil(de) ik daar iets mee, het met wijdse gebaren afbaken of zelfs in mooie woorden vereeuwigen, terwijl ik er gewoon overheen gestruikeld ben, over de drempel van de tijd.