Naast de obligate en commercieel tot op het (ontbrekende) bot uitgebuite vrouwelijke lichaamskenmerken blijven het toch vooral andere elementen die mijn aandacht trekken. In negatieve zin heb je daar de voeten. Zelden of nooit een vrouwelijk wezen gezien met mooie voeten. Meestal oogt het vergeten bij de vormgeving, kapotgelopen, verfrommeld, een groot contrast met de kleurrijke vormenrijkdom van de schoenen, die er met pijn en moeite omheen gewrongen worden.
Anders zijn de handen. Met handen kun je een hoop kanten op. Handen verraden veel over iemand zonder dat een woord hoeft te vallen. Handen moeten leven anders doet de persoon het ook niet. Leg dat maar eens uit. Ik kan het niet, maar zie het wel. Sterker nog het valt me als een van de eerste dingen op als ik iemand langer zie dan een toevallige passage. Handen camoufleer je niet met een kleurtje en ook met siliconen of botox valt er geen eer te behalen. Handen zijn eerlijk en tonen onverbloemd het leven.
Waar ik meer mee zou willen kunnen, maar mee moet oppassen, dat iemand zich niet door mij bekeken voelt, zijn de ogen of meer iemand's blik. Of die kijkers nou groen, blauw, grijs of bruin zijn maakt me eigenlijk niks uit. Het gaat om de manier waarop ze de wereld bekijken. Open, terughoudend, angstig, uitdagend, vrolijk, teleurgesteld, etc. Of ze de ziel weerspiegelen weet ik niet. Bestaat de ziel überhaupt? Ze geven wel inzage in iemands gemoed, veranderen van kleur als stemmingen elkaar afwisselen. Het is vaak jammer, dat je niet ongegeneerd in iemand's ogen kunt blijven kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten