Een rustige dag. De stortvloeden en stroomversnellingen lijken zowaar hun beste tijd gehad te hadden. Die van die ellende bedoel ik dan, de rest mag nog met graagte in alle gretigheid over me heen walsen. Het is nog te vroeg voor het bankje tegen de muur van het bejaardentehuis. Maar nu toch wel rustig en dat doet deugd.
Het is weer wennen, omschakelen, aanpassen en opnieuw in de benen gaan, iedere keer weer en dat waarschijnlijk (nog) niet voor de laatste keer, maar toch .... Het kon slechter en daar hoeft niemand mij iets over wijs te maken.
Ik heb me een borrel ingeschonken. Zoekend en ruimend tussen de spullen in de kelder vandaag 2,5 liter jenever gevonden, daterend van ons afscheid uit Utrecht. Jenever geef je mee als Holland achter wordt gelaten. Nu dronk ik dat wel eens, met name als het doorpompen van het bier niet de moeite van de alcohol waard was, maar liefhebber ben ik er nooit van geweest. Zal het ook nooit worden. Toch het kleinste flesje opengebroken en nu zou ik liederlijke formuleringen moeten aanheffen over iets wat minimaal 12 jaar flessenrijping heeft gehad. Laat ik nou net niet mijn proefnotities uit 1999 kunnen vinden. Misschien morgen dus.
Bij de voorbereiding van de maand september weer een brok uit 2009 voor mijn kiezen gekregen, dat wordt morgen nog werken. Zien wat daar van overblijft. De afstand, tot wat geweest is, wordt steeds groter en het geschrevene onwerkelijker. Het doordringen van dat besef is alles waar het hier om draait en de laatste weken is het hard en structureel vooruitgegaan. Geen 3 vooruit en 2 terug processies maar gewoon door in de vaart der volkeren. Toch ga ik me houden aan wat ik me in januari voorgenomen heb en ook die laatste bittere slokken zullen hun herbeleving krijgen en dan zien we wel of dat ergens toe leidt en zo ja, waarheen.
vrijdag 31 augustus 2012
donderdag 30 augustus 2012
Droom
Wat is gaande geweest gisteren? Kan me iemand ff bij kletsen? De-briefen? Ik heb al in mijn arm geknepen, mijn hoofd tegen de muur gebonkt, het ontbrekende aantal flessen gecontroleerd in de keuken en de logs van de Pc op vreemde activiteiten. Niks oogt anders dan anders. Alles is zo normaal als normaal kan zijn. Waar komen dan die rare stukjes in mijn blogs vandaan?
Slip of the keyboard? Mentale ongesteldheid? Een Boulevard momentje? Ontkennen werkt enkel bevestigend dus dat kan ik nalaten. Het geschrevene snijdt hout, dat leidt geen twijfel. Het dubieuze is dat het er staat. Er wordt een huid verkocht terwijl de beer nog vrolijk in het bos dartelt. Dit heet hoog spel. Een beetje bluffen kan geen kwaad maar tegen het leven overspeel je snel je hand.
Ik weet mijn plekje. Is me uit den treure getoond in de laatste jaren en daar trek ik me terug en geniet verder in stilte, hoewel ik matigheid niet kan beloven. Langzaam en gestaag vraagt de vooruitgang. Diesel on!
Slip of the keyboard? Mentale ongesteldheid? Een Boulevard momentje? Ontkennen werkt enkel bevestigend dus dat kan ik nalaten. Het geschrevene snijdt hout, dat leidt geen twijfel. Het dubieuze is dat het er staat. Er wordt een huid verkocht terwijl de beer nog vrolijk in het bos dartelt. Dit heet hoog spel. Een beetje bluffen kan geen kwaad maar tegen het leven overspeel je snel je hand.
Ik weet mijn plekje. Is me uit den treure getoond in de laatste jaren en daar trek ik me terug en geniet verder in stilte, hoewel ik matigheid niet kan beloven. Langzaam en gestaag vraagt de vooruitgang. Diesel on!
woensdag 29 augustus 2012
Tè
Breed uitsmeren van ellende kost me geen moeite meer. Ik heb geleerd. Tijd en oefening genoeg gehad. Het heeft me meer dan eens geholpen om de o zo noodzakelijke afstand te pakken te krijgen om over de puinhopen heen te krabbelen. Nu is dat helaas/gelukkig (groten)deels verledentijd. Nu wil ik kunnen zingen, wat ik helemaal niet kan, springen, dat gaat al een stuk beter, en .... tja, die stomme neiging om dan iedereen om de hals te vallen en te zoenen.
De ene beheersing gemeesterd verval je prompt in oude onschuldigheden. Ik ben blij en het zijn geen manische pieken meer maar simpele dagelijkse belevenissen. Ik zou ze kunnen delen, maar dan niet als de ik die ben geweest, maar in terug naar oude vertrouwde betere tijden. Het echte "Back to the future".
Het is een moment voor champagne, veel champagne en dan niet om het à la de F1 te verspillen, maar om het te delen en te drinken. Vraag me niet waar het allemaal in zit en of het wel of niet gaat stranden maar wat in januari is zo verkeerd is begonnen pakt ineens sneller dan verwacht goed uit. De slag is gemaakt. Dit is feest, dit had gevierd moet worden. Gelukkig kan dat altijd nog, dit moment gaat niet zomaar en al helemaal niet ongemerkt voorbij.
De ene beheersing gemeesterd verval je prompt in oude onschuldigheden. Ik ben blij en het zijn geen manische pieken meer maar simpele dagelijkse belevenissen. Ik zou ze kunnen delen, maar dan niet als de ik die ben geweest, maar in terug naar oude vertrouwde betere tijden. Het echte "Back to the future".
Het is een moment voor champagne, veel champagne en dan niet om het à la de F1 te verspillen, maar om het te delen en te drinken. Vraag me niet waar het allemaal in zit en of het wel of niet gaat stranden maar wat in januari is zo verkeerd is begonnen pakt ineens sneller dan verwacht goed uit. De slag is gemaakt. Dit is feest, dit had gevierd moet worden. Gelukkig kan dat altijd nog, dit moment gaat niet zomaar en al helemaal niet ongemerkt voorbij.
Nacht
Ergen rond half acht aan het meer neergestreken. Niet voor het maal maar wel voor een sprankelend drankje en een inspectie van de kaart. Het is een mooie plek en de helft van hun Michelinwaardering hebben ze volgens mij aan de entourage te danken. Op een zonnige zondag of een andere minder feestelijke maar net zo zonnige dag is het op lunchtijd een waar genot om aan de waterkant van de maaltijd te kunnen genieten, terwijl de eenden hun commentaar kwaken en de karpers loom in het water hangen.
Nu dus een drankje en voor mij zowaar cadeautjes. Niks geregeld maar alles gekregen, alleen de strik op de stoel ontbrak. Na de keuze van het menu, het uitpakken van de verrassingen en het legen van de glazen naar binnen getogen waar de temperatuur net dat tikkeltje lekkerder was. De uren verstreken snel maar zonder haast. Een aangename avond. Grappige presentjes. Oogstrelend gezelschap. Smakelijke gerechten. Onderhoudende gespreksonderwerpen. Gezellige stiltes.
Ineens is het bij twaalven. Buiten is het duidelijk afgekoeld maar met een trui extra zou je nog uren van het water, de nachtelijke geluiden en de bijna volle maan kunnen genieten. Een avond om te rekken en niet huiswaarts te gaan. Een avond om met een digestief teveel de ochtend af te wachten.
Uren later, starend in het donker van de nacht even zo'n 'Oud en Nieuw'-moment. De afgelopen 12 maanden glijden voorbij en de komende 12 maken nieuwsgierig. Meer qua gevoel dan op de feiten. D'r zijn slechtere jaren geweest en sinds weken heb ik al dat nergens op gebaseerde gevoel dat alles beter, vooruit, eindelijk in beweging gaat komen. Over een jaar zullen we het weten.
Nu dus een drankje en voor mij zowaar cadeautjes. Niks geregeld maar alles gekregen, alleen de strik op de stoel ontbrak. Na de keuze van het menu, het uitpakken van de verrassingen en het legen van de glazen naar binnen getogen waar de temperatuur net dat tikkeltje lekkerder was. De uren verstreken snel maar zonder haast. Een aangename avond. Grappige presentjes. Oogstrelend gezelschap. Smakelijke gerechten. Onderhoudende gespreksonderwerpen. Gezellige stiltes.
Ineens is het bij twaalven. Buiten is het duidelijk afgekoeld maar met een trui extra zou je nog uren van het water, de nachtelijke geluiden en de bijna volle maan kunnen genieten. Een avond om te rekken en niet huiswaarts te gaan. Een avond om met een digestief teveel de ochtend af te wachten.
Uren later, starend in het donker van de nacht even zo'n 'Oud en Nieuw'-moment. De afgelopen 12 maanden glijden voorbij en de komende 12 maken nieuwsgierig. Meer qua gevoel dan op de feiten. D'r zijn slechtere jaren geweest en sinds weken heb ik al dat nergens op gebaseerde gevoel dat alles beter, vooruit, eindelijk in beweging gaat komen. Over een jaar zullen we het weten.
Pecunia
(24/05/2009) Het meest demotiverende van alles is, dat ik knap radeloos word van mezelf. Wat moet ik nu? Wat moet ik met mezelf? Hoe pak ik heel simpelweg de volgende stap aan? Hoe ga ik verder? Waarom gaat het met het geld allemaal zo verkrampt? Ik kan het niet de deur uit gooien, maar zou me het leven de komende 2-3 jaar een stuk aangenamer kunnen maken, als ik wat minder moeilijk zou doen. Ik kan niks met mijn centen, zolang ik de smaak aan het leven niet heb terug gevonden. Het geld gaat me dat niet geven. Het zit omgekeerd. Geld maakt niet gelukkig, maar als je gelukkig bent, is een beetje geld erg handig!!
dinsdag 28 augustus 2012
Cadeau
Sympathieke geste van de samenwerkende openbare werken uit de dorpen over wiens grond een oneverharde publieke weg mij toegang verschaft tot mijn stulpje(s). Weken geleden bij de secretaresse van Le Chalard een vraag gedropt en vanmorgen zijn de Cantonniers van Ladignac geheel onverwachts en voortvarend aan de slag gegaan. Enig tegenstribbelen had ik niet uitgesloten, maar hier is op hoog niveau kordaat kortgesloten. Prachtig.
Eind van de ochtend zal de middenberm verwijderd zijn. Dat scheelt een slok op een borrel voor het zicht bij aankomst en voor de slijtage aan de onderkant van auto's, die niet als de mijne omhoog kunnen of sowieso op karrensporen zijn berekend, die ze normaalgesproken nooit tegenkomen.
Het blijft een haat-liefde verhaal, maar het doet goed om te zien dat er dingen gebeuren, ook al heb ik de hoop gekoesterd, dat het na 'mijn tijd' zou gebeuren. Het helpt de knop om te zetten. Een mooie droge september zou een rode loper zijn richting het definitief aan de slag gaan met wat allang had moeten gebeuren. Een re-animatie als afscheidsgebaar?
Eind van de ochtend zal de middenberm verwijderd zijn. Dat scheelt een slok op een borrel voor het zicht bij aankomst en voor de slijtage aan de onderkant van auto's, die niet als de mijne omhoog kunnen of sowieso op karrensporen zijn berekend, die ze normaalgesproken nooit tegenkomen.
Het blijft een haat-liefde verhaal, maar het doet goed om te zien dat er dingen gebeuren, ook al heb ik de hoop gekoesterd, dat het na 'mijn tijd' zou gebeuren. Het helpt de knop om te zetten. Een mooie droge september zou een rode loper zijn richting het definitief aan de slag gaan met wat allang had moeten gebeuren. Een re-animatie als afscheidsgebaar?
Slim
(22/05/2009) (!!!!) Het is zo dom, zo dom waar we mee bezig zijn en het is nog dommer dat het zo’n ontzettend lange tijd geduurd heeft voordat het dubbeltje is gevallen: begin nergens aan als je zelf je zaken niet op orde hebt!! En in dit geval geldt dit twee kanten op. Dit heeft zoveel energie, zoveel onnodige energie gekost. Dom, dom, dom!!
Feit
Alles krieg' ich alleine hin
Ihr staunt wozu ich fähig bin
und weil mich keiner besser kennt
bin ich selbst mein Assistent.
Halt meine eignen Pokerund'n
Psychoanalysestund'n
trag' mir selbst Gedichte vor
sing mit mir im Doppelchor
besiege mich bei Schachpartien
hab' mir das meiste selbst verziehen
kann für mich eine Lanze brechen
mich im Zweifel auch bestechen
reich mir selbst den Staffel-Stab
und nehm' mir auch die Beichte ab
doch gibts nen Punkt an dem ich scheiter'
da kämen auch andere nicht weiter
Ref:
Küssen, kann man nicht alleine
und ich sag Dir auch den Grund:
Küssen das geht auf keinen Fall alleine
Denn dazu brauch ich einen anderen Mund
Allein ist das unmöglich
ich weiß genau das geht nicht
Versuche enden kläglich
das ist nur vertane Zeit
ich müsste mal agieren
und endlich kapieren
da hilft kein meditieren
küssen kann man nur zu zweit
ich wär' dazu bereit
(Deel tekst liedje gezongen door Max Raabe)
Ihr staunt wozu ich fähig bin
und weil mich keiner besser kennt
bin ich selbst mein Assistent.
Halt meine eignen Pokerund'n
Psychoanalysestund'n
trag' mir selbst Gedichte vor
sing mit mir im Doppelchor
besiege mich bei Schachpartien
hab' mir das meiste selbst verziehen
kann für mich eine Lanze brechen
mich im Zweifel auch bestechen
reich mir selbst den Staffel-Stab
und nehm' mir auch die Beichte ab
doch gibts nen Punkt an dem ich scheiter'
da kämen auch andere nicht weiter
Ref:
Küssen, kann man nicht alleine
und ich sag Dir auch den Grund:
Küssen das geht auf keinen Fall alleine
Denn dazu brauch ich einen anderen Mund
Allein ist das unmöglich
ich weiß genau das geht nicht
Versuche enden kläglich
das ist nur vertane Zeit
ich müsste mal agieren
und endlich kapieren
da hilft kein meditieren
küssen kann man nur zu zweit
ich wär' dazu bereit
(Deel tekst liedje gezongen door Max Raabe)
maandag 27 augustus 2012
Kijkens
De honden zijn terug, wat morgen gedaan moet worden ligt klaar, het eten pruttelt en de kelder is geplunderd. Terug van weg geweest. Het leven dringt zich van alle kanten op. Herkenbaar, meer afschrikwekkend dan onweerstaanbaar maar die drempel is al eens hoger geweest. We gaan weer verder, zoals we iedere keer weer die duik in het diepe maken. Beloftes hangen in de lucht en ik besteed er vooral geen aandacht aan.
Vandaag is voor de woorden, de herinneringen, de verbale vormgeving van wat op onverwachte wijze over me heen is gewalst. Heimwee naar iets wat je niet kent. Een mens kan rare dingen meemaken. Ik ploeter maar het voelt niet hopeloos. Jammer, dat het weer wachten is. Waarom kan niet altijd alles een kwestie van 'doen' zijn en dan graag van twee kanten.
Vandaag is voor de woorden, de herinneringen, de verbale vormgeving van wat op onverwachte wijze over me heen is gewalst. Heimwee naar iets wat je niet kent. Een mens kan rare dingen meemaken. Ik ploeter maar het voelt niet hopeloos. Jammer, dat het weer wachten is. Waarom kan niet altijd alles een kwestie van 'doen' zijn en dan graag van twee kanten.
Kijkers
Probeer eens door gelijke edoch onbekende ogen te zien wat wordt gewenst. Alles, wat je voorstelt, is oké. Akelig gevoel. Doet me aan paling denken, aan paling in een emmer met snot. Haal daar maar eens de juiste uit. Wat .... haal d'r maar eens eentje uit, maakt niet uit welke!
Ze proberen je niet tot probleem te zijn maar maken het je ondertussen knap lastig. Wil je iemand dwars zitten, laat hem of haar dan zoeken naar wat die persoon denkt wat jij zou willen. Grrrrr! Ik moet dan uitkijken. Heb altijd al wat neigingen richting het extreme gehad, maar kan me bij deze benadering slecht met de grootste moeite beheersen. Bungy jumpen in je blootje? Achterstevoren kruipend naar Compostella? Dansen op het drukst denkenbare kruispunt? Een koffiekoekjesgevecht?
Kwestie van tot 210 tellen, de eerste 300 alternatieven wegstrepen, de navolgende rest goed verdunnen en dan net langs de grens van het saaie scheren en vaak zit je dan aardig in de richting. Wat is het toch zovele malen makkelijker als mensen gewoon zeggen wat ze willen en jij niet gedwongen bent hun irissen te lezen.
Ze proberen je niet tot probleem te zijn maar maken het je ondertussen knap lastig. Wil je iemand dwars zitten, laat hem of haar dan zoeken naar wat die persoon denkt wat jij zou willen. Grrrrr! Ik moet dan uitkijken. Heb altijd al wat neigingen richting het extreme gehad, maar kan me bij deze benadering slecht met de grootste moeite beheersen. Bungy jumpen in je blootje? Achterstevoren kruipend naar Compostella? Dansen op het drukst denkenbare kruispunt? Een koffiekoekjesgevecht?
Kwestie van tot 210 tellen, de eerste 300 alternatieven wegstrepen, de navolgende rest goed verdunnen en dan net langs de grens van het saaie scheren en vaak zit je dan aardig in de richting. Wat is het toch zovele malen makkelijker als mensen gewoon zeggen wat ze willen en jij niet gedwongen bent hun irissen te lezen.
zondag 26 augustus 2012
Keerzijde
Niet gedwee maar onafwendbaar ....
De in de werkelijkheid terugspattende droom. Die laatste klokslag van middernacht. De vol vertrouwen wachtende peilloze diepte. De onomzeilbare kater.
Vrouwen ....
Erger dan speed, coke of crack.
De in de werkelijkheid terugspattende droom. Die laatste klokslag van middernacht. De vol vertrouwen wachtende peilloze diepte. De onomzeilbare kater.
Vrouwen ....
Erger dan speed, coke of crack.
zaterdag 25 augustus 2012
Weerkaatsing
Al eens meegemaakt? Het gevoel in een spiegel te kijken zonder spiegel in de buurt? Ik tot voor kort niet, maar weet inmiddels beter. Het kan, dat kijken, die spiegeling zonder spiegel. Misschien werkt het niet altijd. Ik zal niet alle varianten kunnen testen, zelfs niet alle mogelijkheden van de mijne. Maar daar zit je tegenover iemand, je kijkt haar aan, kijkt in haar ogen en ziet jezelf. Niet de weerspiegeling van een beeld, maar je eigen ogen. Je kijkt met je donkerbruine kijkers in een stel even donkerbruine ogen en verdwijnt als het ware in jezelf als je opgaat in de ander. Helaas slechts platonisch, maar wel dat idee. Rare ervaring. Nieuw maar niet verkeerd.
Een soort van "lang gezocht en eindelijk gevonden" maar kan me niet heugen naar ogen gezocht te hebben. Het gevoel van een thuiskomst. Een herkenning van je eigen soort? Kun je dat zeggen? Eindelijk contact met je roots. Zou het?
Altijd geweten, dat ik niks in Nederland had te zoeken. Ooit in de jaren tachtig zwervend door het toenmalige Joegoslavië eenzelfde soort herkenning gehad, maar meer qua sfeer en plek en minder qua mensen. Hongarije idem. En nu ineens die ogen. Dit is geen different maar Slavische koek.
Een soort van "lang gezocht en eindelijk gevonden" maar kan me niet heugen naar ogen gezocht te hebben. Het gevoel van een thuiskomst. Een herkenning van je eigen soort? Kun je dat zeggen? Eindelijk contact met je roots. Zou het?
Altijd geweten, dat ik niks in Nederland had te zoeken. Ooit in de jaren tachtig zwervend door het toenmalige Joegoslavië eenzelfde soort herkenning gehad, maar meer qua sfeer en plek en minder qua mensen. Hongarije idem. En nu ineens die ogen. Dit is geen different maar Slavische koek.
vrijdag 24 augustus 2012
Ogen
Naast de obligate en commercieel tot op het (ontbrekende) bot uitgebuite vrouwelijke lichaamskenmerken blijven het toch vooral andere elementen die mijn aandacht trekken. In negatieve zin heb je daar de voeten. Zelden of nooit een vrouwelijk wezen gezien met mooie voeten. Meestal oogt het vergeten bij de vormgeving, kapotgelopen, verfrommeld, een groot contrast met de kleurrijke vormenrijkdom van de schoenen, die er met pijn en moeite omheen gewrongen worden.
Anders zijn de handen. Met handen kun je een hoop kanten op. Handen verraden veel over iemand zonder dat een woord hoeft te vallen. Handen moeten leven anders doet de persoon het ook niet. Leg dat maar eens uit. Ik kan het niet, maar zie het wel. Sterker nog het valt me als een van de eerste dingen op als ik iemand langer zie dan een toevallige passage. Handen camoufleer je niet met een kleurtje en ook met siliconen of botox valt er geen eer te behalen. Handen zijn eerlijk en tonen onverbloemd het leven.
Waar ik meer mee zou willen kunnen, maar mee moet oppassen, dat iemand zich niet door mij bekeken voelt, zijn de ogen of meer iemand's blik. Of die kijkers nou groen, blauw, grijs of bruin zijn maakt me eigenlijk niks uit. Het gaat om de manier waarop ze de wereld bekijken. Open, terughoudend, angstig, uitdagend, vrolijk, teleurgesteld, etc. Of ze de ziel weerspiegelen weet ik niet. Bestaat de ziel überhaupt? Ze geven wel inzage in iemands gemoed, veranderen van kleur als stemmingen elkaar afwisselen. Het is vaak jammer, dat je niet ongegeneerd in iemand's ogen kunt blijven kijken.
Anders zijn de handen. Met handen kun je een hoop kanten op. Handen verraden veel over iemand zonder dat een woord hoeft te vallen. Handen moeten leven anders doet de persoon het ook niet. Leg dat maar eens uit. Ik kan het niet, maar zie het wel. Sterker nog het valt me als een van de eerste dingen op als ik iemand langer zie dan een toevallige passage. Handen camoufleer je niet met een kleurtje en ook met siliconen of botox valt er geen eer te behalen. Handen zijn eerlijk en tonen onverbloemd het leven.
Waar ik meer mee zou willen kunnen, maar mee moet oppassen, dat iemand zich niet door mij bekeken voelt, zijn de ogen of meer iemand's blik. Of die kijkers nou groen, blauw, grijs of bruin zijn maakt me eigenlijk niks uit. Het gaat om de manier waarop ze de wereld bekijken. Open, terughoudend, angstig, uitdagend, vrolijk, teleurgesteld, etc. Of ze de ziel weerspiegelen weet ik niet. Bestaat de ziel überhaupt? Ze geven wel inzage in iemands gemoed, veranderen van kleur als stemmingen elkaar afwisselen. Het is vaak jammer, dat je niet ongegeneerd in iemand's ogen kunt blijven kijken.
donderdag 23 augustus 2012
Feest
Weer een week de toerist uithangen. Het is nog niet dat het went, maar af en toe lijkt het erop, alsof ik de smaak van de streek en het leven weer te pakken krijg. De vrouwen struikelen door mijn leven en ik laat het nog net niet achteroverleunend maar wel in alle rust gebeuren. Accepteren was het toch, wat je moest doen met dat wat je overkomt?
Enige nadeel, mocht het het benoemen al waard zijn, is dat hier binnen een redelijke rij-afstand niet zoveel dingen zijn te beleven, dat ik daar meerdere weken op afwisselende manier mee door zou kunnen komen. Afwisselend voor mij dan. En dan hebben we het niet over kanoën, boomparcours lopen, grotten induiken, aquaria bezoeken, kerken plat lopen of je aan kastelen vergapen. Nee, ik heb het dan over pittoreske plaatsjes, levendige landschappen, smakelijke restaurants, verleidende winkels en/of dat ene, juist gelegen terras.
Gelukkig blijft daar het koken, babbelen, borrelen, tafelen en de onverwachte wendingen bij in het staren in de vlammen.
Enige nadeel, mocht het het benoemen al waard zijn, is dat hier binnen een redelijke rij-afstand niet zoveel dingen zijn te beleven, dat ik daar meerdere weken op afwisselende manier mee door zou kunnen komen. Afwisselend voor mij dan. En dan hebben we het niet over kanoën, boomparcours lopen, grotten induiken, aquaria bezoeken, kerken plat lopen of je aan kastelen vergapen. Nee, ik heb het dan over pittoreske plaatsjes, levendige landschappen, smakelijke restaurants, verleidende winkels en/of dat ene, juist gelegen terras.
Gelukkig blijft daar het koken, babbelen, borrelen, tafelen en de onverwachte wendingen bij in het staren in de vlammen.
woensdag 22 augustus 2012
Zweven
(21/05/2009) Gisteren stap voor stap de controle over mezelf en mijn bezigheden hervonden. Afwas gedaan, gekookt en later die avond in hetzelfde gezelschap een deel van het sloophout verstookt. Ik moet bekennen, dat de smaak van het vuur me niet op ouderwetse wijze wist te pakken, het boeide niet als vanouds. Dingen zijn niet meer zoals ze waren en zijn op een hoop terreinen ook minder, minder gezellig. Ze is geen prater en genieten van een glaasje doet ze al nauwelijks, laat staan van een glaasje teveel.
Moest gisteren op haar verzoek iets lezen, waardoor mij duidelijk zou worden hoe ze tov een relatie stond. Ik kreeg een kopie van een aantal pagina’s uit zo’n afschuwelijk bla-bla boek te lezen. Een of andere ongetwijfeld Amerikaanse oetlul had zich bedacht om in de menselijk manier van samenzijn een onderscheid te maken tussen 3D en 4D relaties. Alles wat relationeel fout kan gaan of zitten zat in de categorie 3D en het ideaal plaatje werd beschreven als zijnde 4D. Wat een lulkoek!! En de overgang tussen beide is begonnen in de jaren zestig ….. Zeker nooit van individualisering en sexuele revolutie gehoord! Ik weet niet of het op pure domheid duidt of naïviteit als je dit soort boeken stofzuigert. Doodzonde, want als je je ogen openhoudt en kritisch tov je jezelf en je omgeving staat, hoef je geen geld te verspillen aan een verzameling open deuren of opgefriste oude koeien op papier met een leuk esotherisch verantwoord kafje erom heen.
Moest gisteren op haar verzoek iets lezen, waardoor mij duidelijk zou worden hoe ze tov een relatie stond. Ik kreeg een kopie van een aantal pagina’s uit zo’n afschuwelijk bla-bla boek te lezen. Een of andere ongetwijfeld Amerikaanse oetlul had zich bedacht om in de menselijk manier van samenzijn een onderscheid te maken tussen 3D en 4D relaties. Alles wat relationeel fout kan gaan of zitten zat in de categorie 3D en het ideaal plaatje werd beschreven als zijnde 4D. Wat een lulkoek!! En de overgang tussen beide is begonnen in de jaren zestig ….. Zeker nooit van individualisering en sexuele revolutie gehoord! Ik weet niet of het op pure domheid duidt of naïviteit als je dit soort boeken stofzuigert. Doodzonde, want als je je ogen openhoudt en kritisch tov je jezelf en je omgeving staat, hoef je geen geld te verspillen aan een verzameling open deuren of opgefriste oude koeien op papier met een leuk esotherisch verantwoord kafje erom heen.
dinsdag 21 augustus 2012
Verloren
(02-11-2002) Het is kwart over zes ‘s avonds en de dag wordt langzaam verdrongen door de nacht. Beer is druk bezig met de poten van een stoel in de bijkeuken, Wittewaô ligt voor de keukendeur op de mat, de rest van de katten struint ergens buiten rond en Yoland is in Zevenbergen druk bezig met het regelen van de crematie van haar moeder, die vannacht om 02.00 uur is overleden. Mij het is vandaag nog niet gelukt om iets fatsoenlijks uit mijn handen te laten komen. De derde dode in kleine kring die we dit jaar mogen betreuren. Een overdosis aan rouw en reflextie.
De begrafenis van mijn vader in juli van dit jaar was de eerste begrafenis sinds jaren. Je ziet het aankomen, net als nu bij Yoland's moeder maar toch raakt de balans verstoord. In één keer sta je weer stil bij de eindigheid van het leven, bij de maffe prestatiedrang van de (westerse) mens, bij de beslissingen in je leven en vraag je af of je de goede keuzes hebt gemaakt, etc. Is het glas nu half vol of half leeg??
Bovenop dit alles komt de tijd van het jaar (herfst) en het weer (mistig, nat). De bladeren vallen, de dagen zijn vele uren korter dan een paar weken geleden en ineens zit je om zes uur binnen en je vraagt je af "Wat nu?". Natuurlijk is d'r zat te doen. Ik zou een kamer in orde kunnen maken, me met de PC bezig kunnen houden, de nieuwsverhaaltjes eindelijk eens bijwerken of de menu's voor het komende jaar op een rijtje zetten. En dan ben ik vast nog niet uitputtend. Alleen ..... waarom, waarom zou ik dat doen??
Even (?) hoeft het niet meer. Even heeft dit radertje geen zin meer om de machine aan de gang te houden. Gelukkig hangt het niet alleen van mij af en draait de wereld gewoon verder. Er zijn nog veel meer mensen dood gegaan de afgelopen uren en een nog veel groter aantal ploegt voort en dat lang niet altijd voorzien van alle gemakken, die in de westerse contreien als ‘normaal' gelden. Kortom ‘C'est la vie' en het kan nog stukken slechter. Morgen is weer een dag.
De begrafenis van mijn vader in juli van dit jaar was de eerste begrafenis sinds jaren. Je ziet het aankomen, net als nu bij Yoland's moeder maar toch raakt de balans verstoord. In één keer sta je weer stil bij de eindigheid van het leven, bij de maffe prestatiedrang van de (westerse) mens, bij de beslissingen in je leven en vraag je af of je de goede keuzes hebt gemaakt, etc. Is het glas nu half vol of half leeg??
Bovenop dit alles komt de tijd van het jaar (herfst) en het weer (mistig, nat). De bladeren vallen, de dagen zijn vele uren korter dan een paar weken geleden en ineens zit je om zes uur binnen en je vraagt je af "Wat nu?". Natuurlijk is d'r zat te doen. Ik zou een kamer in orde kunnen maken, me met de PC bezig kunnen houden, de nieuwsverhaaltjes eindelijk eens bijwerken of de menu's voor het komende jaar op een rijtje zetten. En dan ben ik vast nog niet uitputtend. Alleen ..... waarom, waarom zou ik dat doen??
Even (?) hoeft het niet meer. Even heeft dit radertje geen zin meer om de machine aan de gang te houden. Gelukkig hangt het niet alleen van mij af en draait de wereld gewoon verder. Er zijn nog veel meer mensen dood gegaan de afgelopen uren en een nog veel groter aantal ploegt voort en dat lang niet altijd voorzien van alle gemakken, die in de westerse contreien als ‘normaal' gelden. Kortom ‘C'est la vie' en het kan nog stukken slechter. Morgen is weer een dag.
maandag 20 augustus 2012
Onderweg
Het was zaterdag de bedoeling geweest maar is zondag geworden. Goedkope vluchten zijn misschien prijstechnisch interesant maar qua vervoerszekerheid valt het een beetje tegen. Per saldo maakt het voor zoiets als een vakantie natuurlijk geen jota uit en qua weer is het verschil ook nauwelijks van voor- of nadeel geweest. Zaterdag was het thuis 37° en zondag 38° onderweg. Je zult van een verregende vakantie op weg naar huis zijn bij dit soort temperaturen. Ik kon het niet laten om daar aan te denken, laat staan de moeite doen om een grijns te onderdrukken.
Het was druk voor mijn begrippen. Zomertijd en dan ook nog weekeinde. En mijn baan zat voller dan die naar het zuiden. Nederland keerde mn massaal terug. Opvallend veel 120 km rijdende middenbaanplakkers. Is dat tegenwoordig een Nederlandse kwaal?
De Franse (semi-)overheid vond het noodzakelijk om de weggebruikers erop te wijzen, dat ze het 'hydrateren' niet moesten vergeten. Menig auto reed met geopende ramen voor een soort verfrissing of tenminste zo'n soort idee. Gaande de rit kreeg ook mijn airco steeds meer moeite met het verwennen van mij met aangename koelte. Het zal mijn anders altijd milieuvriendelijke rijstijl, ja echt waar, geen goed hebben gedaan.
Het was druk voor mijn begrippen. Zomertijd en dan ook nog weekeinde. En mijn baan zat voller dan die naar het zuiden. Nederland keerde mn massaal terug. Opvallend veel 120 km rijdende middenbaanplakkers. Is dat tegenwoordig een Nederlandse kwaal?
De Franse (semi-)overheid vond het noodzakelijk om de weggebruikers erop te wijzen, dat ze het 'hydrateren' niet moesten vergeten. Menig auto reed met geopende ramen voor een soort verfrissing of tenminste zo'n soort idee. Gaande de rit kreeg ook mijn airco steeds meer moeite met het verwennen van mij met aangename koelte. Het zal mijn anders altijd milieuvriendelijke rijstijl, ja echt waar, geen goed hebben gedaan.
zondag 19 augustus 2012
Pelle
(22-10-2002) Vanmiddag rond de klok van zessen was het zover. We hebben vrijwel direct met het ergste rekening proberen te houden, maar toch steeds weer op een wondertje gehoopt. Het heeft niet zo mogen zijn. Hij heeft dit niet verdiend, maar toch:
Pelle is dood
Anderhalfjaar en een paar dagen heeft zijn leven mogen duren en wij hebben dat -afgezien van de eerste zeven weken- met hem gedeeld. En aan dat delen was geen ontkomen aan. Waar Pelle was, eiste hij de eerste plaats op. Het enthousiasme waarmee hij de dag begon of ons steeds weer begroette, als we even uit zijn blikveld waren geweest, de energie waarmee hij Wittewaô benaderde, meesleepte in een spel en soms ook opjoeg, zijn leiderschap, zijn aanhankelijkheid, zijn eigenwijsheid, zijn schoonheid en nog veel meer. Wij en Wittewaô zullen het allemaal moeten missen.
woensdag 15 augustus 2012
Vuurwerk
Wat vuurpijlen, vervelende jochies met rotjes ... zo'n beetje het beeld van een 14e juli op een van de pleinen in Parijs. Dacht ik, toen ik voor de zoveelste keer de aankondiging zag voor het vuurwerk bij/op het Plan d'eau van St. Yrieix. Het dorp met stadse overmoed. De professioneel overtrokken flyers spraken van een heus "Spectacle Pyrotechnique".
In al die jaren hier nooit geweest. Altijd op afstand de lichtpluimen boven de einder uiteen zien en horen spatten. Gewoon thuis op het terras. Deze keer ergens in de afgelopen week de flyer uit Le Sporting meegenomen, overwogen een vriendin uit te nodigen en het daar verder bij gelaten. Ook deze aflevering zou op dezelfde afstandelijke manier voorbij zijn gegaan, als ik niet op het laatste moment was uitgenodigd en ook nog voor de avond in de aanloop naar de gewenste graad van duisternis.
Als den sodemieter mijn huiselijke besoignes aan den kant geschoven, de beestenbende van voedsel voorzien en mezelf toon- en ruikbaar gemaakt. In plaats van de tijd in een restaurant door te brengen gelijk richting het meer getogen, in de rij gaan staan voor de 'restauration sur place' en met slappe frieten, zwart geblakerde merguez en koud bier een plekje uitgezocht met zicht op het te verwachten spektakel. Acht uur. Nog twee uur te gaan.
Een harde kont, stijve rug en nog een biertje later door de verfriste avond teruggelopen naar de auto's en met volle teugen genoten van de duisternis. Wat een vuurwerk! En dat tot op de parkeerplaats toe. Onderweg naar huis schoten me de pyrotechnische beelden van het spekatel door mijn hoofd. Ook dat was niet onaardig geweest.
In al die jaren hier nooit geweest. Altijd op afstand de lichtpluimen boven de einder uiteen zien en horen spatten. Gewoon thuis op het terras. Deze keer ergens in de afgelopen week de flyer uit Le Sporting meegenomen, overwogen een vriendin uit te nodigen en het daar verder bij gelaten. Ook deze aflevering zou op dezelfde afstandelijke manier voorbij zijn gegaan, als ik niet op het laatste moment was uitgenodigd en ook nog voor de avond in de aanloop naar de gewenste graad van duisternis.
Als den sodemieter mijn huiselijke besoignes aan den kant geschoven, de beestenbende van voedsel voorzien en mezelf toon- en ruikbaar gemaakt. In plaats van de tijd in een restaurant door te brengen gelijk richting het meer getogen, in de rij gaan staan voor de 'restauration sur place' en met slappe frieten, zwart geblakerde merguez en koud bier een plekje uitgezocht met zicht op het te verwachten spektakel. Acht uur. Nog twee uur te gaan.
Een harde kont, stijve rug en nog een biertje later door de verfriste avond teruggelopen naar de auto's en met volle teugen genoten van de duisternis. Wat een vuurwerk! En dat tot op de parkeerplaats toe. Onderweg naar huis schoten me de pyrotechnische beelden van het spekatel door mijn hoofd. Ook dat was niet onaardig geweest.
dinsdag 14 augustus 2012
Oude liefdes
De ene is gisteren vertrokken en de anderen wachten met smacht ....
.... ik omarm ze, maar niet van harte: mijn Weerzin en Onvermogen.
.... ik omarm ze, maar niet van harte: mijn Weerzin en Onvermogen.
maandag 13 augustus 2012
Lijstje
Afvinken van Nederlandse vakantieverlangens in het Franse land:
Pastiche, Check!
Ongezellig café, Check!
Middagrestaurant, Check!
Glaasje wijn, Check!
Zon, Check!
Houtvuurtje, Check!
Oude boertjes, Check!
Markt, Check!
Stad, Check!
Reeën, Check!
(Stink)kaas, Check!
Zonnebloemen, Check!
Morgenstond, Overgeslagen.
Rommelmarkt, Helaas.
En het grommelen van wilde zwijnen is meer voor andere delen van Frankrijk.
Daarvoor als extraatje een heuse zondagse feestlunch met alle tijd van de wereld.
Pastiche, Check!
Ongezellig café, Check!
Middagrestaurant, Check!
Glaasje wijn, Check!
Zon, Check!
Houtvuurtje, Check!
Oude boertjes, Check!
Markt, Check!
Stad, Check!
Reeën, Check!
(Stink)kaas, Check!
Zonnebloemen, Check!
Morgenstond, Overgeslagen.
Rommelmarkt, Helaas.
En het grommelen van wilde zwijnen is meer voor andere delen van Frankrijk.
Daarvoor als extraatje een heuse zondagse feestlunch met alle tijd van de wereld.
Vertrokken
Eindelijk weer de tijd voor mezelf .... helaas. Kun je ergens dubbeler in zijn? Volgens mij niet.
vrijdag 10 augustus 2012
Vorst
(26-09-2002) Hier geen dicht gesneeuwde passen of sneeuwkettingen om de banden maar wel een verlangen naar handschoenen bij de ochtendronde met de honden. De afgelopen dagen is het beetje bij beetje kouder geworden en vanochtend was het raak. Na een kraakheldere nacht is hier alles gehuld in een dichte mis en het gras veranderd in een wit ijstapijt. De honden in de kennel zijn wel te horen maar niet te zien, terwijl de kennel slecht enige tientallen meters van het huis is verwijderd. De winter klopt voorzichtig aan de deur in de vorm van het najaar.
De bladeren zijn nauwelijks begonnen te verkleuren en het jachtseizoen is net twee weken oud. De paddestoelen steken in steeds grotere getalen hun hoedjes omhoog, maar hebben nog veel last van een tamelijke droge ondergrond. Het is hier al ruim een jaar droger dan normaal. We grossieren hier inmiddels in meteorologische uitzonderingen; de storm van 1999, de vorst van 2001/2, en nu weer een periode van relatieve droogte. Nu maar hopen dat de winter niet ineens verregent!!
De bladeren zijn nauwelijks begonnen te verkleuren en het jachtseizoen is net twee weken oud. De paddestoelen steken in steeds grotere getalen hun hoedjes omhoog, maar hebben nog veel last van een tamelijke droge ondergrond. Het is hier al ruim een jaar droger dan normaal. We grossieren hier inmiddels in meteorologische uitzonderingen; de storm van 1999, de vorst van 2001/2, en nu weer een periode van relatieve droogte. Nu maar hopen dat de winter niet ineens verregent!!
woensdag 8 augustus 2012
Maria
(15-08-2002) Vandaag is een van die (kerkelijke) dagen die in Frankrijk nog een vrije dag opleveren. Dankzij een bijbelse vlucht richting het hemelse rijk van de moeder der moeders stonden gisteren haast alle Franse vrouwen achter het fornuis, druk in de weer met de zoveelste familiemaaltijd. Men zal vandaag het grootste deel van de dag besteden aan het nuttigen van de culinaria. Toevallig spraken we gisteravond een bekende, die het had over ‘we zijn al druk aan het vieren' en achter hem klonk het geluid van een goed gevuld huis of terras.
Heel Frankrijk doet dus vandaag of het zondag èn feestdag is. Bakkers die normaal gesloten zijn (zoals de onze), houden hun winkel vanochtend open. Alle andere winkels gooien vandaag net hun deuren dicht. De kroegen zullen tegen het middaguur vollopen met al die mannen, die de deur uit zijn gestuurd om een ‘apèro' te gaan drinken .... en dus de kokende vrouw des huizes niet lastig te vallen. En wij...??
Wij zijn vanmorgen opgestaan alsof niets aan de hand is. Om kwart voor zeven ging de wekker en even daarna begint de dag. Eén van ons wipt het bed uit, start het ontbijt op en gaat met de honden aan de wandel. Een kleine straf als het regent, maar op een prachtige dag als vandaag is dat een waar genot. De ochtendnevel heeft zich nog maar net gevormd en trekt vanuit het meer het terrein op. Met de honden komt een ongebreidelde berg energie op je af gestormd, die je meesleurt naar hun poepplek.
Klaar met hun ochtendplicht begint het rondje over het terrein. De honden rennen dan overal om je heen maar vooral toch erg ver vooruit. Pelle heeft dan de taak om het contact tussen Wittewôa en ons in stand te houden en rent wat extra baantjes op en neer. De honden weten de weg en kennen ook de plekken waar we soms een andere richting opgaan. Daar wachten ze tot we aangeven welke kant op dat moment de bedoeling is. Ze gooien ‘m dan direct in de vijfde versnelling en zijn weg.
De hondenronde voert over het terrein van de buren wat enige tientallen meters hoger ligt dan het meer maar ook ons grote huis met overeenkomstige vergezichten. Vanochtend dropen die vergezichten van een aan kitsch grenzende romantiek. De ochtendnevel had zich inmiddels geheel verweven met het bosrijk landschap wat een puntgaaf kalenderplaatje te zien gaf. De andere kant op kleurde het nog enigszins oranje ochtendlicht de gemaaide graanakker met een warme goudgele kleur, doorregen met zilvergrijze dauwdruppels. Weer zo'n moment dat het maar met moeite tot ons door wil dringen dat we hier tussen al dat moois ‘gewoon' wonen.
Terug op ‘Petit Masvieux' gaan de honden in de kennel voor hun ochtendrust en heeft degene die achtergebleven is, en dus een beetje mocht uitslapen, het ontbijt verder afgemaakt. De dagelijkse riedel van wassen, afwassen, poetsen en vandaag ook koken voor onze gasten neemt z'n hernieuwde aanvang.
Heel Frankrijk doet dus vandaag of het zondag èn feestdag is. Bakkers die normaal gesloten zijn (zoals de onze), houden hun winkel vanochtend open. Alle andere winkels gooien vandaag net hun deuren dicht. De kroegen zullen tegen het middaguur vollopen met al die mannen, die de deur uit zijn gestuurd om een ‘apèro' te gaan drinken .... en dus de kokende vrouw des huizes niet lastig te vallen. En wij...??
Wij zijn vanmorgen opgestaan alsof niets aan de hand is. Om kwart voor zeven ging de wekker en even daarna begint de dag. Eén van ons wipt het bed uit, start het ontbijt op en gaat met de honden aan de wandel. Een kleine straf als het regent, maar op een prachtige dag als vandaag is dat een waar genot. De ochtendnevel heeft zich nog maar net gevormd en trekt vanuit het meer het terrein op. Met de honden komt een ongebreidelde berg energie op je af gestormd, die je meesleurt naar hun poepplek.
Klaar met hun ochtendplicht begint het rondje over het terrein. De honden rennen dan overal om je heen maar vooral toch erg ver vooruit. Pelle heeft dan de taak om het contact tussen Wittewôa en ons in stand te houden en rent wat extra baantjes op en neer. De honden weten de weg en kennen ook de plekken waar we soms een andere richting opgaan. Daar wachten ze tot we aangeven welke kant op dat moment de bedoeling is. Ze gooien ‘m dan direct in de vijfde versnelling en zijn weg.
De hondenronde voert over het terrein van de buren wat enige tientallen meters hoger ligt dan het meer maar ook ons grote huis met overeenkomstige vergezichten. Vanochtend dropen die vergezichten van een aan kitsch grenzende romantiek. De ochtendnevel had zich inmiddels geheel verweven met het bosrijk landschap wat een puntgaaf kalenderplaatje te zien gaf. De andere kant op kleurde het nog enigszins oranje ochtendlicht de gemaaide graanakker met een warme goudgele kleur, doorregen met zilvergrijze dauwdruppels. Weer zo'n moment dat het maar met moeite tot ons door wil dringen dat we hier tussen al dat moois ‘gewoon' wonen.
Terug op ‘Petit Masvieux' gaan de honden in de kennel voor hun ochtendrust en heeft degene die achtergebleven is, en dus een beetje mocht uitslapen, het ontbijt verder afgemaakt. De dagelijkse riedel van wassen, afwassen, poetsen en vandaag ook koken voor onze gasten neemt z'n hernieuwde aanvang.
maandag 6 augustus 2012
Schijt
Dat krijg je ervan. Waarvan? Van makelaars! Eerst praten ze je helemaal met de prijs naar beneden, omdat de toestand waarin het goed verkeerd toch niet is, wat je optimaal kunt noemen. Is er dan iemand die interesse toont, proberen ze je duidelijk te maken, dat een mogelijk bod wel lager dan de vraagprijs zal liggen, tenslotte valt er wel het een en ander aan te merken op het onderhoud ...... Waar is mijn AK47!!
zondag 5 augustus 2012
I Salari
Het zal een uur of twee in de ochtend zijn. Het hondengesprek rolt alweer uren door het dal heen en weer doorspekt met onvoorspelbare stiltes. Het geblaf kan mijn aandacht trekken als het ineens los barst, de stilte overvalt me als ze de tijd krijgt om zich breed te maken. Zo schommel ik heen en weer tussen de nachtelijke realiteit van een onherbergzame plek in Umbrië en de werkelijkheid van een onwerkelijk bestaan in mijn hoofd.
Ik ben niet onvoorbereid van huis vertrokken maar wel zonder omlijnde bedoelingen op dit eiland uit mijn verleden aangekomen. Ik moest weg, maar hoefde niet aan te komen. Sinds ik mijn Laptop hier op tafel heb gelegd is de nodige tijd verstreken. Ik heb duizenden woorden geprobeerd, geproefd of ze op papier passen, alles weer opgeruimd, opnieuw begonnen en dat meerdere keren herhaald. Ik heb me al die tijd niks afgevraagd. Niet wat ik wil. Niet waar ik mee bezig ben. Niet of het zin heeft, wat ik doe. Ik drijf, hou mijn hoofd boven water maar laat de rest aan de stroom over. Theoretisch gezien zou het einddoel de zee, een oceaan zijn. Praktisch zal de tocht lang voordien ergens aan een oever eindigen, in een binnenbocht of afgevangen tussen een stel kribben.
Het is niet van belang waar ik uitkom noch waarom ik op die plek terecht kom. Had ik iets gezocht en dat willen vinden, had ik niet moeten vertrekken. Reizen ontslaat je, reizen geeft je vrijheid, nieuwe indrukken vormen een autosnelwegbrede vluchtweg voor waar je eigenlijk mee bezig zou moeten zijn; het verkennen van die ene vierkante meter die werkelijk kunt overzien.
Mijn reis is een verplaatsing in de tijd met terugwerkende kracht. Ruim twintig jaar moet ik van mijn bestaan afpellen om aansluiting te vinden aan de plek waar ik nu ben. Voor de olijfbomen, waar het dal mee gevuld is, nauwelijks een rimpeling in hun bestaan, voor mij het meest enerverende kwart van mijn leven waar ik slechts met de nodige kleerscheuren doorheen ben geglipt. Iets is in die tijd veranderd en misschien wil(de) ik daar iets mee, het met wijdse gebaren afbaken of zelfs in mooie woorden vereeuwigen, terwijl ik er gewoon overheen gestruikeld ben, over de drempel van de tijd.
Ik ben niet onvoorbereid van huis vertrokken maar wel zonder omlijnde bedoelingen op dit eiland uit mijn verleden aangekomen. Ik moest weg, maar hoefde niet aan te komen. Sinds ik mijn Laptop hier op tafel heb gelegd is de nodige tijd verstreken. Ik heb duizenden woorden geprobeerd, geproefd of ze op papier passen, alles weer opgeruimd, opnieuw begonnen en dat meerdere keren herhaald. Ik heb me al die tijd niks afgevraagd. Niet wat ik wil. Niet waar ik mee bezig ben. Niet of het zin heeft, wat ik doe. Ik drijf, hou mijn hoofd boven water maar laat de rest aan de stroom over. Theoretisch gezien zou het einddoel de zee, een oceaan zijn. Praktisch zal de tocht lang voordien ergens aan een oever eindigen, in een binnenbocht of afgevangen tussen een stel kribben.
Het is niet van belang waar ik uitkom noch waarom ik op die plek terecht kom. Had ik iets gezocht en dat willen vinden, had ik niet moeten vertrekken. Reizen ontslaat je, reizen geeft je vrijheid, nieuwe indrukken vormen een autosnelwegbrede vluchtweg voor waar je eigenlijk mee bezig zou moeten zijn; het verkennen van die ene vierkante meter die werkelijk kunt overzien.
Mijn reis is een verplaatsing in de tijd met terugwerkende kracht. Ruim twintig jaar moet ik van mijn bestaan afpellen om aansluiting te vinden aan de plek waar ik nu ben. Voor de olijfbomen, waar het dal mee gevuld is, nauwelijks een rimpeling in hun bestaan, voor mij het meest enerverende kwart van mijn leven waar ik slechts met de nodige kleerscheuren doorheen ben geglipt. Iets is in die tijd veranderd en misschien wil(de) ik daar iets mee, het met wijdse gebaren afbaken of zelfs in mooie woorden vereeuwigen, terwijl ik er gewoon overheen gestruikeld ben, over de drempel van de tijd.
zaterdag 4 augustus 2012
La Vie
Vijf uur wakker, zeven uur de illusie van nog een paar meter slaap opgegeven en onder het heerlijke dekbed vandaan richting het ontbijt. De honden zijn al wakker en in de benen. Het wordt steeds vreemder hier. Nog geen kat voor de deur. Is er nog iets waar je op kunt vertrouwen?
Het piepen bij het openen van de deurluiken is het verzamelsignaal voor de katten. Als iedereen present en verzorgd is, kom ikzelf aan de beurt:
Ontbijt,
Honden,
Schrijven,
Lunch,
Biertje,
Babbeltje.
.... en dan weer 'moeten'. Maakt niet uit. Iedere dag weer wat. Iedere dag een aantal uren, soms tot werkdagformaat vullen met wat helaas nog steeds niet nagelaten kan worden. Werk! Maar het werkt.
Het piepen bij het openen van de deurluiken is het verzamelsignaal voor de katten. Als iedereen present en verzorgd is, kom ikzelf aan de beurt:
Ontbijt,
Honden,
Schrijven,
Lunch,
Biertje,
Babbeltje.
.... en dan weer 'moeten'. Maakt niet uit. Iedere dag weer wat. Iedere dag een aantal uren, soms tot werkdagformaat vullen met wat helaas nog steeds niet nagelaten kan worden. Werk! Maar het werkt.
vrijdag 3 augustus 2012
Aii
Leuk! Bezoek! En dat zo heerlijk onverwachts. Iemand die deze plek nog nooit gezien heeft, maar ik al heel wat jaartjes langer ken dan ik in Frankrijk zit. Ik ken de nodige types die dit als een teken zouden duiden. Tenminste achteraf, want dat is natuurlijk wel zo makkelijk en veilig. Ik zou er niet vies van zijn, laat ik daar duidelijk in zijn, maar het wordt steeds moeilijker om in mijn eigen sprookjes te trappen.
Wat daarentegen heeeeeel zeker is, dat betreft onkruid, stof en spinnenwebben verwijderen, opruimen, opdekken en waar nodig herstellen. Hier moet een Lazarus uit de dood herrijzen. Helaas zal een gebed of gebaar niet voldoende zijn om deze transformatie tot stand te brengen. Er zal gewerkt moeten worden. Nu was dat alweer enige dagen de bedoeling maar verder dan die intentie is het nog niet gekomen. Tijd voor concrete actie. De klok tikt.
Twee dagen buiten, zondag binnen, maandag de uitloop en vanaf dinsdagmiddag een paar dagen feest. Geen naar vooruitzicht behalve dat bij de opstart van de bezigheden al bekend is dat ze gauw weer in de kiem smoren met hernieuwde opstartperikelen in het verlengde. Nee, het is ook nooit goed. Dat klopt. Alleen die ene definitieve oplossing met tastbaar perspectief zal een einde kunnen maken aan dat af en aan gekwakkel.
Wat daarentegen heeeeeel zeker is, dat betreft onkruid, stof en spinnenwebben verwijderen, opruimen, opdekken en waar nodig herstellen. Hier moet een Lazarus uit de dood herrijzen. Helaas zal een gebed of gebaar niet voldoende zijn om deze transformatie tot stand te brengen. Er zal gewerkt moeten worden. Nu was dat alweer enige dagen de bedoeling maar verder dan die intentie is het nog niet gekomen. Tijd voor concrete actie. De klok tikt.
Twee dagen buiten, zondag binnen, maandag de uitloop en vanaf dinsdagmiddag een paar dagen feest. Geen naar vooruitzicht behalve dat bij de opstart van de bezigheden al bekend is dat ze gauw weer in de kiem smoren met hernieuwde opstartperikelen in het verlengde. Nee, het is ook nooit goed. Dat klopt. Alleen die ene definitieve oplossing met tastbaar perspectief zal een einde kunnen maken aan dat af en aan gekwakkel.
donderdag 2 augustus 2012
Vervelend
Katrien krabbelde gistermiddag snel op en ik krabbelde af, als je dat kunt zeggen, tegen alle verwachtingen, redelijkheid, voorzienigheid, noem het op ... in. De financiën fatsoenlijk afgehandeld, het weer naar wens, over de schrik van Katrien heen, alles duidde op een stabiele wegligging maar gaande de dag vandaag moet je bij iedere bocht alle zeilen bijzetten. Ja, in het leven kan dat, auto's en boten door elkaar.
Dat dit de buitenwacht niet meer of minder de strot uitkomt kan ik me nauwelijks voorstellen. Als je het mij persoonlijk vraagt, zal ik het netjes houden, maar termen als 'zat', 'spuug' en meer vandien aard zijn onvermijdelijk.
Volgens mij val ik niet in de categorie die zichzelf met grote regelmaat veren in de reet steekt. Een erg irritant idee. Ik ben niet makkelijk voor mezelf, probeer in de gaten te houden wat gebeurd en hoop met het begrip in positieve zin iets te kunnen. Inmiddels snap ik er echter geen reet meer van. Ook zonder veren.
Dat dit de buitenwacht niet meer of minder de strot uitkomt kan ik me nauwelijks voorstellen. Als je het mij persoonlijk vraagt, zal ik het netjes houden, maar termen als 'zat', 'spuug' en meer vandien aard zijn onvermijdelijk.
Volgens mij val ik niet in de categorie die zichzelf met grote regelmaat veren in de reet steekt. Een erg irritant idee. Ik ben niet makkelijk voor mezelf, probeer in de gaten te houden wat gebeurd en hoop met het begrip in positieve zin iets te kunnen. Inmiddels snap ik er echter geen reet meer van. Ook zonder veren.
woensdag 1 augustus 2012
Diep
Tussen de financiële bedrijven door gisteren nog last van honden gehad die schijt hadden aan hun baas, luisteren en meer van dat gareligs. Om tien uur 's morgens roken ze achter in het bos iets en bleven maar druk snuffelen. In de overtuiging dat ze van het gesnuffel wel genoeg zouden krijgen, ben ik doorgelopen. Terug binnen nog steeds alleen, wat al een afwijking was van de norm in de laatste 12 maanden.
Twee uur later opzoek gegaan in het bos. Een twijfelachtige bezigheid want je weet één ding zeker. Waar je ze het laatst gezien hebt, zullen ze zeker niet zijn. Waar dan wel is een pure gok. En dat werd wederom twee uur later bewezen, toen ik ze helemaal aan de andere kant van het terrein zag lopen langs het waterstroompje tussen mij en mijn buurman. Kompleet nat, modderig en helemaal kapot. Sammy was met moeite vooruit te branden en voordat Katrien terug was, heeft meer dan een half uur gekost voor een afstand van vijf minuten.
Katrien heeft iets ongekends fels. Een fanatisme zonder grenzen. Als ze een ree zou zien, zou ze er met een gebroken poot nog achteraan gaan. Op zo'n manier heeft zo ook van die vier uur vrijheid genoten. Eenmaal op het thuishonk was ze niet meer in staat om op te staan. Na de eerste schrik en wat controles maar voorzichtig geconstateerd dat ze 'op' was. Zelfs liggend van zij verwisselen, daar miste ze de kracht voor in haar poten. Ik heb haar een keer of drie na een hoop gepiep op de andere zij geholpen. De laatste keer was vannacht om half twee. Het vullen van de voerbak vanochtend bracht haar uit eigen beweging in de benen. Gelukkig maar.
Twee uur later opzoek gegaan in het bos. Een twijfelachtige bezigheid want je weet één ding zeker. Waar je ze het laatst gezien hebt, zullen ze zeker niet zijn. Waar dan wel is een pure gok. En dat werd wederom twee uur later bewezen, toen ik ze helemaal aan de andere kant van het terrein zag lopen langs het waterstroompje tussen mij en mijn buurman. Kompleet nat, modderig en helemaal kapot. Sammy was met moeite vooruit te branden en voordat Katrien terug was, heeft meer dan een half uur gekost voor een afstand van vijf minuten.
Katrien heeft iets ongekends fels. Een fanatisme zonder grenzen. Als ze een ree zou zien, zou ze er met een gebroken poot nog achteraan gaan. Op zo'n manier heeft zo ook van die vier uur vrijheid genoten. Eenmaal op het thuishonk was ze niet meer in staat om op te staan. Na de eerste schrik en wat controles maar voorzichtig geconstateerd dat ze 'op' was. Zelfs liggend van zij verwisselen, daar miste ze de kracht voor in haar poten. Ik heb haar een keer of drie na een hoop gepiep op de andere zij geholpen. De laatste keer was vannacht om half twee. Het vullen van de voerbak vanochtend bracht haar uit eigen beweging in de benen. Gelukkig maar.
Overzicht
(12/05/2009) Wat zou ik nu echt willen, mocht ik niet links en rechts door meer of minder externe obstakels belemmerd (lijken te) worden?? Platteland of niet? Stad of dorp? Bergen of zee? Groot of klein? Zelfvoorzienend of niet? Is het nog steeds niet het moment om keuzes te maken??
In eerste instantie Boussac om zelf tot rust te komen en de honden een prettige ouwe dag te gunnen en dan verder zien? Nog eens verkassen? Ik moet er nu niet aan denken!
Wat ik ‘moet’ is de smaak aan het leven terugkrijgen en wat tot nu toe redelijk naar mijn zin is geweest niet door de last van de afgelopen 2-3 jaar kapot laten drukken. Als er iets ‘moet’ dan is het dat. Het heeft werkelijk geen zin om de resterende twintig, misschien nog wel dertig jaar zielig te gaan zitten wegkwijnen. Waar is de instelling gebleven om, als je ten onder gaat, dat tenminste feestend en in stijl te doen?? Meer dan ‘genieten van’ zit er in het leven niet in en ‘afzien’, daar heb ik nooit voor gekozen. Dus nu ook: scherven bijeen rapen, kijken wat er over blijft, zien wat je daar nog van kunt maken en ermee aan de slag! Boussac: opknappen, inrichten, wonen en leven en ondertussen bezig zijn met het opknappen van het terrein etc.
Moest vanmorgen weer denken aan het feit dat Yoland me met haar dood in feite mooi opgescheept heeft met de hele zooi, die zij hier veroorzaakt heeft door jarenlang consequent te weigeren om met het groot onderhoud aan de slag te gaan. Alles moest met ‘poetsen & verven’ in stand worden gehouden, het mocht allemaal vooral niks kosten. Nu sta ik hier een beetje met de handen in het haar en weet niet waar te beginnen, wat nog wel zin heeft en wat niet en voel me op de plek, die me ooit voor het eerst in mijn leven een gevoel van ‘thuis’ heeft gegeven, ontheemd en ontredderd. Het is om te huilen. Lijkt me soms handig. Het schijnt op te luchten maar oplossen zal het niets. Ik mis iemand om me aan op te trekken, iemand om plannen mee te maken, iemand om die hele godvergeve zooi die mijn leven is geworden weer enige zin te geven.
Ja, die ander. Die persoon waar ik bij weg kan kruipen maar tegelijk ook verzorgen kan, die mij op koers houdt en op hetzelfde moment door mij gestimuleerd wordt, etc. Die ander die de wip in evenwicht kan brengen. Nu werkt dat niet, is het anders, lijkt vaak zinloos en toch moet ik verder, door, die zin terug vinden, opnieuw vorm geven, omwerken. Het kan, zal wel moeten kunnen, zelfs hier maar hoelang, hoe veel langer gaat dat hier duren dan op een andere, nieuwe, kleinere plek??
Ik zoek naar mogelijkheden om het wachten te verkorten en vraag me af wat het concreet mag kosten om het initiatief weer terug in mijn eigen handen te krijgen! Steeds vanuit het idee dat het hier goed toeven is en ik de twee jaar die het zou kosten wel door zou komen. Die twee jaar zijn bijna om en uitzicht op een einde, zicht op dat befaamde licht aan het eind van de tunnel is er nog voor geen meter. Dit kan nog twee jaar en ook gerust nog langer duren. Het juridische getouwtrek kan vooralsnog alleen beëindigd worden als ik Thierry zijn zin geef. En dat wil ik niet, iedere vezel in mijn lijf verzet zich daar tegen. Maar wie of wat houdt een toekomstige eigenaar af van de verkoop van de grond aan de boer? Misschien is d’r wel iemand blij als hij die grond niet heeft. En die persoon mag Herman gaan zoeken en hopelijk snel vinden. Liefst morgen, waardoor deze situatie eindelijk eindig, overzichtelijk wordt!!
In eerste instantie Boussac om zelf tot rust te komen en de honden een prettige ouwe dag te gunnen en dan verder zien? Nog eens verkassen? Ik moet er nu niet aan denken!
Wat ik ‘moet’ is de smaak aan het leven terugkrijgen en wat tot nu toe redelijk naar mijn zin is geweest niet door de last van de afgelopen 2-3 jaar kapot laten drukken. Als er iets ‘moet’ dan is het dat. Het heeft werkelijk geen zin om de resterende twintig, misschien nog wel dertig jaar zielig te gaan zitten wegkwijnen. Waar is de instelling gebleven om, als je ten onder gaat, dat tenminste feestend en in stijl te doen?? Meer dan ‘genieten van’ zit er in het leven niet in en ‘afzien’, daar heb ik nooit voor gekozen. Dus nu ook: scherven bijeen rapen, kijken wat er over blijft, zien wat je daar nog van kunt maken en ermee aan de slag! Boussac: opknappen, inrichten, wonen en leven en ondertussen bezig zijn met het opknappen van het terrein etc.
Moest vanmorgen weer denken aan het feit dat Yoland me met haar dood in feite mooi opgescheept heeft met de hele zooi, die zij hier veroorzaakt heeft door jarenlang consequent te weigeren om met het groot onderhoud aan de slag te gaan. Alles moest met ‘poetsen & verven’ in stand worden gehouden, het mocht allemaal vooral niks kosten. Nu sta ik hier een beetje met de handen in het haar en weet niet waar te beginnen, wat nog wel zin heeft en wat niet en voel me op de plek, die me ooit voor het eerst in mijn leven een gevoel van ‘thuis’ heeft gegeven, ontheemd en ontredderd. Het is om te huilen. Lijkt me soms handig. Het schijnt op te luchten maar oplossen zal het niets. Ik mis iemand om me aan op te trekken, iemand om plannen mee te maken, iemand om die hele godvergeve zooi die mijn leven is geworden weer enige zin te geven.
Ja, die ander. Die persoon waar ik bij weg kan kruipen maar tegelijk ook verzorgen kan, die mij op koers houdt en op hetzelfde moment door mij gestimuleerd wordt, etc. Die ander die de wip in evenwicht kan brengen. Nu werkt dat niet, is het anders, lijkt vaak zinloos en toch moet ik verder, door, die zin terug vinden, opnieuw vorm geven, omwerken. Het kan, zal wel moeten kunnen, zelfs hier maar hoelang, hoe veel langer gaat dat hier duren dan op een andere, nieuwe, kleinere plek??
Ik zoek naar mogelijkheden om het wachten te verkorten en vraag me af wat het concreet mag kosten om het initiatief weer terug in mijn eigen handen te krijgen! Steeds vanuit het idee dat het hier goed toeven is en ik de twee jaar die het zou kosten wel door zou komen. Die twee jaar zijn bijna om en uitzicht op een einde, zicht op dat befaamde licht aan het eind van de tunnel is er nog voor geen meter. Dit kan nog twee jaar en ook gerust nog langer duren. Het juridische getouwtrek kan vooralsnog alleen beëindigd worden als ik Thierry zijn zin geef. En dat wil ik niet, iedere vezel in mijn lijf verzet zich daar tegen. Maar wie of wat houdt een toekomstige eigenaar af van de verkoop van de grond aan de boer? Misschien is d’r wel iemand blij als hij die grond niet heeft. En die persoon mag Herman gaan zoeken en hopelijk snel vinden. Liefst morgen, waardoor deze situatie eindelijk eindig, overzichtelijk wordt!!
Abonneren op:
Posts (Atom)