Snoepie ziet beter uit. Actiever. Op het onrustige af. Het lijkt alsof iets 'm opjaagt. Loopt van de ene slaapplek naar de andere. Weet niet te kiezen. Dan zit hij weer en staart met het hoofd naar beneden gebogen naar de voeten van z'n voorpoten. Hij is van slag, mag je wel stellen. Van slag vanwege de behandeling van gisteren of vanwege het feit, dat hij voelt, dat er vanalles niet deugd in zijn lijf?
De eerste schrik van gisteren is wat gekalmeerd. Snoepie had dan wel rustig 20 kunnen worden, maar ook nu 'm dat niet gegeven gaat zijn, hij heeft een aardig leven achter de rug. Al ben ik het, die het zegt. Van de duiker onder de toegangsweg naar Le petit Masvieux naar het Roemeense platteland. Weet niet hoe mensen kattenjaren omrekenen naar mensentijd. Volgens mij moet hij mijn leeftijd achter zich hebben gelaten al was 'm dat tot voor kort niet aan te zien.
D'r is meer vrede in mij met wat me nu weer overkomt. Voorlopig ff zien hoe het met hem verder gaat. Mocht dat duidelijk berg af zijn, dan mag de dierenarts hem een handje helpen. Mag ik me ondertussen afvragen waar hij onder de grond gestopt kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten