Dat gaan geen dagen meer worden, dat zijn hooguit nog uren. Van majestueuse theemuts naar een zak rammelende botten. Het gaat hard nu. De dood lijkt het wachten beu. Die aftakeling. Wat dat betreft kun je beter 'Pats, boem' de overgang maken.
In de VK is een artikelenserie over mensen, die het stervensproces van iemand van dichtbij hebben meegemaakt. Partner, ouder, kind. Meer dan koppen lees ik niet en niet alleen vanwege de betaalmuur, die ik -indien nodig- weet te omzeilen. Laatst was er een kop in de trant van "Ik wil mijn vrouw niet herinneren zoals ze in de laatste 3 mndn was". Kan op vanalles slaan, maar ik kan me er een hoop bij voorstellen. De dood als proces brengt niet het beste in je boven en je wordt er ook niet mooier op. Zelfs niet als je al oud en het fysiek beste deel van je leven achter de rug hebt.
In de afgelopen twee wkn gemerkt, dat je er langzaam in mee gezogen wordt. Ok, ik had Snoepie ergens in een hoek kunnen leggen en er verder geen aandacht aan hebben besteed. Na ruim 14 jaar samen niet iets wat in de buurt van een overweging had kunnen komen. Maar van de bewust gehouden afstand zijn de afgelopen wkn stap voor stap delen weggeslagen. Ik merk dat Snoepie's langzaam wegglijden mij meetrekt. Ik was al niet de actiefste en wil zo langzamerhand helemaal nergens meer mee bezig zijn. Ik zie het niet eens als 'erin hakken'. Het is meer een overgeven aan, waarin je meegenomen wordt zonder dat het idee je er tegen te verzetten een kans krijgt om invloed uit te oefenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten