Een dag met verborgen beloftes. Een aangenaam winterzonnetje piept door het venster naar binnen. Met enige vertraging zijn inmiddels alle dames incl. de kleine meneer binnen. Na het derde gevecht met Snoepie om 'm z'n medicijnen te geven besloten het dier daar niet verder mee te pesten. Het kost me mijn vingers, is weinig prettig voor het dier en verkloot de goede band met de kat in z'n laatste dagen. Dat het niet lang meer duurt is wel duidelijk. Hij beweegt nog steeds opgejaagd, wilde gisteravond ineens naar buiten, wat mij een slecht plan leek, drinkt maar eet niet. Hij heeft een angstig verschrikte blik in zijn ogen. Kan inbeelding zijn, maar het is in elk geval niet z'n normale, enigszins afwezige manier om de wereld in zich op te nemen.
Van de pepers vertonen inmiddels meerdere zaden een teken van leven. Van drie van de vier opnieuw gezaaide soorten ontkiemt iets. Van de 72 zaden vertonen er nu 5 een teken van leven. Als dat de score wordt, zijn die zaden definitief aan vervanging toe. De al verpotte exemplaren doen het goed, zitten inmiddels tussen de 5 en 10 cm hoogte. De tomatenplanten groeien gelukkig iets minder hard (temperatuur?) maar zien er goed uit. Als je dan bedenkt, dat ze nog zeker 3 mndn op de vensterbank moeten vertoeven, is het duidelijk, dat ik er veel te vroeg mee ben begonnen.
Wat ik er vandaag verder van ga maken? Ik laat me verrassen. Het zal vnl in de huishoudelijke sferen liggen. Het moeten moet maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten