Het is om te huilen. Een uurtje en van het ene op het andere moment was het bekeken. Alles draaide in en om me heen en de benen trilden bijna teveel om op te staan. Zo extreem is het niet vaak. Maar ook in mindere mate heeft het hetzelfde effect. Verder gaan is geheel onmogelijk. Zelfs terug lopen naar het huis kost een pauze.
Opzich ging het niet verkeerd. Ook best wat gedaan in dat uurtje. De striktheid van de grens is wonderlijk. Dat je op een gegeven moment meer staat bij te komen dan te graven. À la. Dat je armen of schouders protesteren. Ook begrijpelijk. Zelfs de rug verbaasd me niet. Maar dit soort van afkappen....
Op de binnenplaats op de hangstoel gaan liggen en direct vertrokken. Dik een half uur van de wereld. Een half uur wat feitelijk voor het graven bedoeld was. Zien of het werk aan de aardbeien zonder rare toestanden gedaan kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten