Het moment van het terugnemen van de hondenronde in de ochtend komt er aan. Afkloppen, maar het heeft er alle schijn van, dat ik mijn voeten 'terug' heb. Traptreden gaan nog niet zo vloeiend als het zou kunnen. Voor de rest is er weinig meer aan te merken op het functioneren van het onderstel.
De tuin rukt direct op naar de top van de prioriteitenlijst. Wat bewust links is blijven liggen, kan langzaam op mijn aandacht rekenen. De roulatieschema's boven water gehaald. De broeibak uiteen geschroeft om schoon te maken. Steelse blikken op de tuin zelf gegooid. Welke percelen gaan als eerste aangepakt worden? De uien en aardappelen zijn als eerste aan de beurt.
Het aanzwellend enthousiasme zal het moeten doen met een conditie van 'lik me vestje'. Dat zal met het oog op de ingreep, die mijn lijf te wachten staat, dit jaar nog aanklooien blijven. Maar er is weer perspectief. Lang leve het perspectief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten